Крама зачыняецца. Трэба пасьпець. Цёмна. У тарцы майго дому сьвеціцца акно, зь якога лятуць гукі гульбы. На акно глядзіць маладая кабета. Вяртаюся. У двор заяжджае міліцэйскі легкавік. Спыняюся, запальваю цыгарэту, гляджу.
Міліцыянты дзелавіта дастаюць аўтаматы «калашы» і бронекамізэлькі. Экіпіруюцца. Падыходзяць да жанчыны.
— Там, — кіруе рукой на акно спадарыня.
Прыветлівая, добра апранутая. Крыху разгублена ўсьміхаецца.
— Мне сказалі, што ён там.
Міліцыянты кажуць штосьці нягучна. Ня чую.
— Не, я не пайду, а раптам на мяне кінуцца?!
Міліцыянты штосьці кажуць, па жэстыкуляцыі бачна, што задаюць пытаньне. Кабета адказвае так, што чутна ўсяму двару:
— Не магу яго забраць.
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
