Званілі з-за мяжы: нумар з кодам краіны высьвеціўся на дысплэі. Незнаёмы голас: я ўнук вашага былога дырэктара, Юркі Сянькоўскага, шукаю яго магілу...
Я пазнаёміўся зь Юркам у Мюнхене — ён быў на пэнсіі, але заходзіў у рэдакцыю, жыў пераменамі ў Беларусі, перадаў у Менск цэлы грузавік забароненых эміграцыйных выданьняў. Я ня ведаю падрабязнасьцяў яго жыцьця: жонка і дзеці гаварылі, здаецца, толькі па-нямецку. Ён памёр у 1994. Я быў апошнім наведнікам у шпіталі ў апошні дзень яго жыцьця — апошні голас, які гаварыў зь ім па-беларуску.
І вось праз два дзесяцігодзьдзі — беларускі голас, які шукае дзеда.
А я думаю — гэта дзед знайшоў унука.
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl. org
