Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Маці забітага ў Кіеве беларуса: «Ён казаў, што хутка прыедзе дадому»


Ніна Жызьнеўская
Ніна Жызьнеўская
Сямейная драма цягнулася з 2005 году і скончылася трагічна, піша Баранавіцкі навінавы партал Intex-press.

Бацькі Міхаіла Жызьнеўскага жывуць у Гомелі. Абодва пэнсіянэры. Ніне Васільеўне ня так даўно паставілі кардыёстымулятар. Яна ня стрымлівае сьлёз:

— Вярніце мне цела! Дайце пахаваць майго сына на роднай зямлі!

Апошні раз Міхаіл Жызьнеўскі ступаў на родную зямлю ў 2005 годзе. Ніна Васільеўна кажа, што тады Міхаіла вывезьлі з краіны, здарылася нейкая блытаная гісторыя:

— Мішу скралі, калі яму было 17 гадоў. Яго знаёмы, Андрэй, быў павінен шмат грошай нейкім людзям. Ня ведаю, што ён там Мішу наплёў, але яны выехалі зь Беларусі. Я езьдзіла на мытню, пыталася: «Ну няўжо вы ня бачылі, што гэта непаўнагодняе дзіцё?» А мне адказвалі, быццам ён спаў у той момант і ніхто не зьвярнуў увагі, — працягвае маці.

Потым тыя людзі да яе прыяжджалі, запэўнілі, што менавіта яе сын нічога не павінен, iм бы толькі кантакты Андрэя знайсьці.

— Ды зь імі маці таго знаёмага цалкам разьлічылася — мой сын ні пры чым! — ня можа ўтрымацца Ніна Васільеўна.

Шукаць свайго сына бацькі пачалі адразу, дапамог інтэрнэт. Пасьля расстаньня сям'я ўзьядналася год таму — сустрэцца з сынам у Кіеў прыехалі бацькі. Вяртацца дадому ён не жадаў, тлумачачы гэта і тым, што яго шукаюць спэцслужбы. Але, са слоў маці, шукалі яго толькі з-за яе заявы аб зьнікненьні — гэта яму пацьвердзілі і самі праваахоўнікі ў тэлефоннай размове.

Усё ж Міхаіл вырашыў пабыць на другой радзіме яшчэ крыху і вярнуцца дадому гэтай вясной.

— Ён казаў, што неўзабаве прыедзе ў Беларусь. Хутка павінны былі сустрэцца. У гэтым годзе, — кажа забітая горам Ніна Васільеўна.

Пляны ня зьдзейсьніліся — падчас масавых акцый у Кіеве 25-гадовага сына забілі стрэлам у сэрца. Жудасную навіну бацькам паведамілі супрацоўнікі ўкраінскага МУС.

— Бацька, пачуўшы пра страту сына, сышоў з дому — блукае недзе адзін, курыць, — кажа маці Міхаіла. — Украінцы хоць нумар тэлефона пакінулі, а нашы міліцыянэры тэлефанавалі са схаваных нумароў, прасілі прыехаць да іх — апазнаць па фотаздымках. Я ўжо не паехала, паехала дачка — адна яна засталася.

А сябры паехалі ў Кіеў апазнаваць цела.

Аб сваім стаўленьні да ўдзелу сына ў рэвалюцыйных падзеях на поўдні кажа так:

— Не пра мяне ён думаў, а пра Ўкраіну. Навошта я яго нараджала, пакутавала ўсе гэтыя гады? Гэта ня выказаць! Мы думалі, што будзе нас каму на старасьці дагледзець, але вось як атрымалася.
Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG