Можа, тым, хто не зьвяртае ўвагі на надпісы альбо партрэты на сваіх майках, варта нагадаць пару фактаў зь біяграфіі вялікага аматара рэвалюцыйных расстрэлаў і мааісцкай канцэпцыі партызанскай вайны.
Калі Фідэль Кастра разам з Чэ прыйшлі да ўлады на Кубе ў 1961 годзе, там адразу пачаліся адкрытыя судовыя працэсы (дзе адвакаты выбачаліся, што вымушаныя абараняць такіх мярзотнікаў, сваіх кліентаў) і рэпрэсіі – ня толькі супраць дзеячаў мінулага рэжыму, але і супраць сваіх саюзьнікаў па рэвалюцыі, напрыклад, анархістаў (якія на сёньня – самыя вялікія аматары Чэ). Гевара асабіста інструктаваў судзьдзяў, заяўляючы: "Доказы – гэта справа другасная". Апэляцыйны трыбунал, старшынём якога быў "гуманіст" Чэ Гевара, не адмяніў ніводнага прысуду, нават калі расстрэльвалі дзясяткамі проста за службу ў паліцыі. Да таго ж наш рэвалюцыйны рамантык быў тады камэндантам турмы і сачыў за выкананьнем гэтых прысудаў.
"Для яго ня мелі значэньня ані суд, ані сьледзтва. Ён адразу пачынаў расстрэльваць, бо быў чалавекам бяз сэрца", – пісала пра яго сястра Фідэля Кастра Хуаніта.
Пасьля прыходу да ўлады лекара па адукацыі Чэ Гевару прызначылі прэзыдэнтам Нацыянальнага банку Кубы, потым – міністрам прамысловасьці (ну натуральна, рэвалюцыянэры ж могуць кіраваць чым заўгодна – ад эканомікі да культуры). Але ж такому чалавеку нецікава было быць міністрам, будаваць шчасьлівую будучыню ў сваёй краіне – тым больш што на такой пасадзе ні ў каго не пастраляеш!
Таму ў 1965-м годзе Чэ Гевара едзе ў Конга, спрабуючы там кіраваць мясцовымі паўстанцамі. (Чаго ён дабіваўся ў Конга? Каб там пралетарская рэвалюцыя адбылася?) Адносіны з паўстанцамі ня склаліся (чамусьці гэта ня дзівіць), і Чэ знаходзіць сабе новую магчымасьць пастраляць – у Балівіі. Кастра купляе там зямлю для базы паўстанцаў, і Чэ пачынае змагацца за сьветлую будучыню ў балівійскіх лясах – адстрэльваючы мясцовых паліцэйскіх (тых жа былых простых сялян), робячы дывэрсіі. Але ягоны атрад у 50 чалавек не павялічваецца, не знаходзіць падтрымкі ў мясцовых жыхароў, і ў выніку ўрадавыя сілы Чэ застрэлілі, а драматычныя абставіны сьмерці паклалі пачатак рамантычнаму спажывецкаму іміджу для цішотак, налепачак і графіці.
Што мы маем? Пэрманэнтны рэвалюцыянэр, аматар Троцкага і Мао, якому важнейшы сам працэс (расстрэлаў і барацьбы), а не ягоны вынік.
Ужо тое, што Кастра і Чэ стварылі на Кубе востраў галечы і несвабоды, было б дастаткова, каб адпаведна ацаніць ролю гэтай асобы ў гісторыі. Краіну, зь якой сотні тысяч, рызыкуючы жыцьцём, уцякаюць на малых чаўнаках, дзе з усіх галін эканомікі найбольш квітнее сэкс-турызм і дзе нават такія добра прыкормленыя людзі, як спартоўцы, на кожных спаборніцтвах дзясяткамі не вяртаюцца на сацыялістычную Радзіму.
Паглядзіце, хто ў вас на грудзях, і знайдзіце сабе іншага куміра.
Калі Фідэль Кастра разам з Чэ прыйшлі да ўлады на Кубе ў 1961 годзе, там адразу пачаліся адкрытыя судовыя працэсы (дзе адвакаты выбачаліся, што вымушаныя абараняць такіх мярзотнікаў, сваіх кліентаў) і рэпрэсіі – ня толькі супраць дзеячаў мінулага рэжыму, але і супраць сваіх саюзьнікаў па рэвалюцыі, напрыклад, анархістаў (якія на сёньня – самыя вялікія аматары Чэ). Гевара асабіста інструктаваў судзьдзяў, заяўляючы: "Доказы – гэта справа другасная". Апэляцыйны трыбунал, старшынём якога быў "гуманіст" Чэ Гевара, не адмяніў ніводнага прысуду, нават калі расстрэльвалі дзясяткамі проста за службу ў паліцыі. Да таго ж наш рэвалюцыйны рамантык быў тады камэндантам турмы і сачыў за выкананьнем гэтых прысудаў.
"Для яго ня мелі значэньня ані суд, ані сьледзтва. Ён адразу пачынаў расстрэльваць, бо быў чалавекам бяз сэрца", – пісала пра яго сястра Фідэля Кастра Хуаніта.
Пасьля прыходу да ўлады лекара па адукацыі Чэ Гевару прызначылі прэзыдэнтам Нацыянальнага банку Кубы, потым – міністрам прамысловасьці (ну натуральна, рэвалюцыянэры ж могуць кіраваць чым заўгодна – ад эканомікі да культуры). Але ж такому чалавеку нецікава было быць міністрам, будаваць шчасьлівую будучыню ў сваёй краіне – тым больш што на такой пасадзе ні ў каго не пастраляеш!
Таму ў 1965-м годзе Чэ Гевара едзе ў Конга, спрабуючы там кіраваць мясцовымі паўстанцамі. (Чаго ён дабіваўся ў Конга? Каб там пралетарская рэвалюцыя адбылася?) Адносіны з паўстанцамі ня склаліся (чамусьці гэта ня дзівіць), і Чэ знаходзіць сабе новую магчымасьць пастраляць – у Балівіі. Кастра купляе там зямлю для базы паўстанцаў, і Чэ пачынае змагацца за сьветлую будучыню ў балівійскіх лясах – адстрэльваючы мясцовых паліцэйскіх (тых жа былых простых сялян), робячы дывэрсіі. Але ягоны атрад у 50 чалавек не павялічваецца, не знаходзіць падтрымкі ў мясцовых жыхароў, і ў выніку ўрадавыя сілы Чэ застрэлілі, а драматычныя абставіны сьмерці паклалі пачатак рамантычнаму спажывецкаму іміджу для цішотак, налепачак і графіці.
Што мы маем? Пэрманэнтны рэвалюцыянэр, аматар Троцкага і Мао, якому важнейшы сам працэс (расстрэлаў і барацьбы), а не ягоны вынік.
Ужо тое, што Кастра і Чэ стварылі на Кубе востраў галечы і несвабоды, было б дастаткова, каб адпаведна ацаніць ролю гэтай асобы ў гісторыі. Краіну, зь якой сотні тысяч, рызыкуючы жыцьцём, уцякаюць на малых чаўнаках, дзе з усіх галін эканомікі найбольш квітнее сэкс-турызм і дзе нават такія добра прыкормленыя людзі, як спартоўцы, на кожных спаборніцтвах дзясяткамі не вяртаюцца на сацыялістычную Радзіму.
Паглядзіце, хто ў вас на грудзях, і знайдзіце сабе іншага куміра.
