«Многія зьдзівіліся, пачуўшы маю беларускую мову. Зьдзівіліся ў такім добрым сэнсе гэтага слова: «Ты так можаш размаўляць!» А яшчэ больш зьдзівіліся пэдагогі, якія мяне ведаюць. Інтэрвію ж у мяне бралі адразу пасьля бою і, маўляў, так накалацілі табе ў галаву, а ты яшчэ і па-беларуску загаварыў. Тры двубоі было тады за вечар і гэта даволі складана. Як, маўляў, пасьля іх ты здолеў ўзгадаць беларускую мову і на ёй размаўляць.
Ну як яе не ўзгадаць? Яна ж — родная! Бог — наперадзе, а я — за ім!
Трэба ўяўляць сваю выключнасьць, моц, сілу. А дзе яна была? Яна была калісьці ў нашай мове, нашай культуры.
Для спартоўца ёсьць тры станы, незалежна ад яго вопыту, узросту. Гэта стан баявой гатоўнасьці, апатычны, скажам так, стан і стан перадстартавай ліхаманкі. І вось трэба балянсаваць неяк, прывучаць сябе, рыхтавацца да гэтага стану баявой гатоўнасьці нават тады, калі настрой нешта сапсавала.
Абмяжоўвае заўжды залежнасьць ад нейкіх абставінаў: залежнасьць ад іншых, залежнасьць ад таго, тры раўнды будзе ці чатыры, дзьве хвіліны ці тры хвіліны перапынак. Ёсьць нейкія правілы заўжды.
Ці можаш ты у рамках гэтых правілаў адчуваць свабодна сябе ці не?
Пачуцьцё свабоды — гэта такое выключна асабістае пачуцьцё. Пачуцьцё свабоды — гэта сумленнасьць, сумленнасьць перад самім сабой перш за ўсё. Калі ня хлусіш сам сабе, калі робіш усё адпаведна з нейкімі сваімі ўнутранымі прынцыпамі. Толькі тады і ёсьць гэтае пачуцьцё свабоды.
Для некаторых эмоцыяў беларускае слова падыходзіць больш. Яно неяк яскравей перадае тое, што я адчуваю. Нават калі на расейскай мове размаўляеш, а потым нешта так — оп, і адчуў, і сказаў тое, што адчуў, але ж па-беларуску.
(З Віталем вітаецца адзін з баксёраў: «Прывітаньне, дзядзька, як маецеся-гадуецеся»).
Ну вось таксама прыклад — Юры Булат, шматразовы чэмпіён сьвету. Вельмі добра размаўляе на беларускай мове. Калі я выходжу на рынг і калі ён мяне суправаджае, калі сэкундзіруе, то заўжды нешта такое наша кажа".
Глядзіце ў суботу на Белсаце ў перадачы "Зона Свабода".
Ну як яе не ўзгадаць? Яна ж — родная! Бог — наперадзе, а я — за ім!
Трэба ўяўляць сваю выключнасьць, моц, сілу. А дзе яна была? Яна была калісьці ў нашай мове, нашай культуры.
Для спартоўца ёсьць тры станы, незалежна ад яго вопыту, узросту. Гэта стан баявой гатоўнасьці, апатычны, скажам так, стан і стан перадстартавай ліхаманкі. І вось трэба балянсаваць неяк, прывучаць сябе, рыхтавацца да гэтага стану баявой гатоўнасьці нават тады, калі настрой нешта сапсавала.
Абмяжоўвае заўжды залежнасьць ад нейкіх абставінаў: залежнасьць ад іншых, залежнасьць ад таго, тры раўнды будзе ці чатыры, дзьве хвіліны ці тры хвіліны перапынак. Ёсьць нейкія правілы заўжды.
Ці можаш ты у рамках гэтых правілаў адчуваць свабодна сябе ці не?
Сталкеры Свабоды
Для некаторых эмоцыяў беларускае слова падыходзіць больш. Яно неяк яскравей перадае тое, што я адчуваю. Нават калі на расейскай мове размаўляеш, а потым нешта так — оп, і адчуў, і сказаў тое, што адчуў, але ж па-беларуску.
(З Віталем вітаецца адзін з баксёраў: «Прывітаньне, дзядзька, як маецеся-гадуецеся»).
Ну вось таксама прыклад — Юры Булат, шматразовы чэмпіён сьвету. Вельмі добра размаўляе на беларускай мове. Калі я выходжу на рынг і калі ён мяне суправаджае, калі сэкундзіруе, то заўжды нешта такое наша кажа".
Глядзіце ў суботу на Белсаце ў перадачы "Зона Свабода".
