Міхась Навумовіч быў адным з самых прыемных, добрых і шчырых людзей, якіх я сустракаў. І адначасна ён мог выставіць з дому сваячку, якая ўпершыню прыехала да яго ў госьці ў Францыю, але зьняважліва казала пра мову і незалежнасьць.
Мы пазнаёміліся ў Парыжы ў 1991 годзе, калі сядзелі з калегам Сяргеем Навумчыкам у кавярні на вуліцы Гравіер, чакалі на ключы ад беларускай кватэры. Увайшоў невысокі, энэргічны чалавек зь бел-чырвона-белым значком. Радасна ўсьміхнуўся, моцна паціснуў руку.
У першую ж сустрэчу ён распавёў нам пра свайго дарагога сябра – Янку Філістовіча, зь якім разам выдаваў часопіс, займаўся беларускімі справамі ў Францыі, і які быў закінуты на парашуце ў Беларусь і ніколі не вярнуўся. Я ня бачыў іншага чалавека, які б гэтак сьвята празь дзесяцігодзьдзі захоўваў памяць пра сябра, якога упершыню сустрэў на той самай вуліцы Гравіер.
Я тады быў членам камісіі Вярхоўнага Савету Беларусі ў справах ахвяраў палітычных рэпрэсіяў, і паабяцаў нешта ўведаць пра лёс Янкі Філістовіча. Міхась аж засьвяціўся ад шчасьця – і наступныя некалькі гадоў мы сустракаліся, перапісваліся, абменьваліся матэрыяламі, якія пазьней склалі кніжку “Вяртаньне нацыяналіста”. У той кніжцы Міхась зьвяртаецца да свайго сябра:
“Дарагі Янка, калі твая душа там, далёка, з-пад зорак, бачыць тваю дарагую Беларусь, дык можа і цяпер будзеш ёй дапамагаць, каб яна вярнулася да сапраўднага шчасьлівага жыцьця”.
Дарагі Міхась, калі ты цяпер там, пад зоркамі, нарэшце разам зь Янкам – я ведаю, чым вы займаецеся. Дай вам Божа.
