Напрыканцы 1994 году я быў у Ню-Ёрку, дзе пісаў кніжку разам з ангельскім
прафэсарам Морысам Додсанам і потым вяртаўся на Радзіму праз Лёндан і Варшаву.
У мяне быў квіток на самалёт да Варшавы, але заставалася дні два. Звычайна
я там прыпыняюся ў айца Аляксандра Надсана – і цяпер, як заўсёды, жыў там
пару дзён.
Неяк айцец Аляксандар кажа мне, што сёньня, маўляў, прыязджае дэлегацыя
Вярхоўнага Савету 12 скліканьня на чале са сьпікэрам Мечыславам Грыбам.
У складе гэтай дэлегацыі быў яшчэ Ніл Гілевіч. Сустрэча прайшла вельмі
цікава – беларусы прыехалі з усёй Англіі. Для іх гэта быў вялікі гонар
– прымаць афіцыйную дэлегацыю. Хутчэй за ўсё, гэта ўпершыню афіцыйная дэлегацыя
наладзіла афіцыйную сустрэчу зь беларусамі, якія жывуць у Англіі.
У даволі кароткіх выступах і Грыб, і Гілевіч расказалі пра падзеі на
Беларусі. Ім было зададзена вельмі многа пытаньняў – сустрэча праходзіла
надзвычай цікава. Потым, як водзіцца, усе пайшлі ў суседні пакой, дзе было
і белае, і чырвонае віно.
Я выкарыстаў магчымасьць – паразмаўляў з Грыбам, мы дамовіліся, што
сустрэнемся ў Менску. Я займаўся, і займаюся зараз працай са здольнымі
дзецьмі і сказаў, што нам трошкі не хапае дзяржаўнай падтрымкі, фінансаваньня.
Невялікіх грошай хапіла б, каб узьняць гэта ўсё на значна вышэйшы ўзровень.
Пасьля гэтага я ўбачыў, што стаіць збоку адзін паважаны Ніл Гілевіч.
Тады я ўзяў сваё віно, наліў яшчэ адну шклянку, падыйшоў да Ніла Сымонавіча
і прапанаваў яму выпіць са мной. Той чамусьці адмовіўся – можа, стаміўся,
можа, у яго былі нейкія іншыя пляны… Але тое, што Ніл Сымонавіч адмовіўся,
на мяне зрабіла ня вельмі добрае ўражаньне.
На наступны дзень я паляцеў у Варшаву – я ўжо зьбіраўся дадому ў Менск.
Заехаў на Варшаву-Цэнтральную, купіў квіток да Менску. Заставалася мне
гадзіна-паўтары, я пачаў гуляць па вакзале і раптам пачуў песьню на расейскай
мове.
Я падыйшоў, убачыў чалавека маіх гадоў – недзе пад 50 – у якога быў
баян, і які вельмі добра сьпяваў. Я падыйшоў да яго і ціхенька спытаў:
“А па-беларуску вы можаце сьпяваць?” Ён сказаў: “Магу”, – і даў мне знак,
каб я пачакаў, пакуль ён завершыць папярэднюю песьню. Я паклаў яму грошы
– у мяне яшчэ заставалася недзе 2 злотых – і быў вельмі цікаўны, якую ж
беларускую песьню я зараз пачую?
Песьня скончылася, ён пачаў новую і засьпяваў: “А я лягу-прылягу…” Праз
паўхвіліны нейкая крыўда, якая была ў мяне на Ніла Сымонавіча, зьнікла.
Чалавеку, які напісаў такую цудоўную песьню, часам можна адмаўляць прафэсару
матэматыкі, калі той прапануе зь ім выпіць.
Васіль Бернік
