Ёсьць такое мястэчка Будслаў у Мядзельскім раёне. Там ёсьць такі знакаміты
ксьцёл Маткі Боскай Будслаўскай Апякункі Беларусі. Каля гэтага Будслава
ёсьць невялічкая вёсачка Палесьсе. Вось там я нарадзілася ў 45 годзе, вырасла.
І вось гэтую вёску пад час вайны спалілі поўнасьцю. Пасьля вайны, як
сябе памятаю, было яшчэ шмат комінаў разбураных, хат, хоць людзі ўжо і
будаваліся. І вось уздоўж вуліцы – дзьве сьцяжынкі. Гэтыя сьцяжынкі былі
засыпаныя бітым шклом. Гэта шкло з разьбітых вакон разбураных хат. Шкло
гэтае ўжо ўелася ў зямлю, было прысыпанае зямлёй, яно не калолася ў ногі.
І вось мы дзеці бегалі па гэтых сьцяжынках. Я вельмі любіла бегаць па
гэтых сьцяжынках босая. Як бяжыш, вецер у вушах сьвішча, і такая радасьць
– радасьць ад таго, што шкло блішчыць на сонцы, пераліваецца, зіхаціць.
І проста аж захлынаесься ад гэтай радасьці, што так прыгожа блішчыць шкло
на сонцы.
Вось я цяпер думаю часта: гэта ж трэба так – у людзей такое гора, такая
бяда, а ў мяне – радасьць. Радасьць ад таго, што шкло блішчыць. Вось такі
ўспамін.
Яшчэ ў памяці засталіся песьні маёй мамы-нябожчыцы. Я ўсе запомніла.
Вось хачу засьпяваць адну:
(сьпявае)
Ды ў лузі касец косіць,
Ды ў лузі касец косіць,
Ды прылёгшы, галосіць:
Ці твая каса тупа,
Ці твая каса тупа,
Ці твая жана скупа?
Ой ты, косю, ты мой косю,
Ой ты, косю, ты мой косю,
Сягоньня паша наша,
Сягоньня паша наша,
А заўтра дарожанька.
Паедзем на Ўкраену,
Паедзем на Ўкраену
Па чырвону дзяўчыну,
Па чырвону дзяўчыну
Па пухову пярыну. Галіна Бальчэўская
Ды ў лузі касец косіць,
Ды прылёгшы, галосіць:
Ці твая каса тупа,
Ці твая каса тупа,
Ці твая жана скупа?
Ой ты, косю, ты мой косю,
Ой ты, косю, ты мой косю,
Сягоньня паша наша,
Сягоньня паша наша,
А заўтра дарожанька.
Паедзем на Ўкраену,
Паедзем на Ўкраену
Па чырвону дзяўчыну,
Па чырвону дзяўчыну
Па пухову пярыну. Галіна Бальчэўская