Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Галасы стагодзьдзя. - Мінулы век у памяці сучасьнікаў


Ёсьць такое мястэчка Будслаў у Мядзельскім раёне. Там ёсьць такі знакаміты ксьцёл Маткі Боскай Будслаўскай Апякункі Беларусі. Каля гэтага Будслава ёсьць невялічкая вёсачка Палесьсе. Вось там я нарадзілася ў 45 годзе, вырасла.

І вось гэтую вёску пад час вайны спалілі поўнасьцю. Пасьля вайны, як сябе памятаю, было яшчэ шмат комінаў разбураных, хат, хоць людзі ўжо і будаваліся. І вось уздоўж вуліцы – дзьве сьцяжынкі. Гэтыя сьцяжынкі былі засыпаныя бітым шклом. Гэта шкло з разьбітых вакон разбураных хат. Шкло гэтае ўжо ўелася ў зямлю, было прысыпанае зямлёй, яно не калолася ў ногі.

І вось мы дзеці бегалі па гэтых сьцяжынках. Я вельмі любіла бегаць па гэтых сьцяжынках босая. Як бяжыш, вецер у вушах сьвішча, і такая радасьць – радасьць ад таго, што шкло блішчыць на сонцы, пераліваецца, зіхаціць. І проста аж захлынаесься ад гэтай радасьці, што так прыгожа блішчыць шкло на сонцы.

Вось я цяпер думаю часта: гэта ж трэба так – у людзей такое гора, такая бяда, а ў мяне – радасьць. Радасьць ад таго, што шкло блішчыць. Вось такі ўспамін.

Яшчэ ў памяці засталіся песьні маёй мамы-нябожчыцы. Я ўсе запомніла. Вось хачу засьпяваць адну:

(сьпявае)

Ды ў лузі касец косіць,
Ды ў лузі касец косіць,
Ды прылёгшы, галосіць:
Ці твая каса тупа,
Ці твая каса тупа,
Ці твая жана скупа?
Ой ты, косю, ты мой косю,
Ой ты, косю, ты мой косю,
Сягоньня паша наша,
Сягоньня паша наша,
А заўтра дарожанька.
Паедзем на Ўкраену,
Паедзем на Ўкраену
Па чырвону дзяўчыну,
Па чырвону дзяўчыну
Па пухову пярыну.

Галіна Бальчэўская

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG