У бары не было дзе прадыхнуць, здаецца, што сёньня туды прыйшлі ўсе — бакенбарды, косы, пэйсы, шчаціньне, пазногці, а пасярод памяшканьня пад сьвяточнай ёлкай на самым высокім крэсьле сядзела вялікае і мажнае піўное пуза і радасна ўсім пасьміхалася. Прысутныя па чарзе падыходзілі да яго, станавіліся на табурэтку і чыталі вершы альбо сьпявалі песьні. Пуза задаволена пляскала ў ладкі, даставала зь меха падарункі і ўзнагароджвала імі маладыя таленты. Камусьці дасталіся нажніцы, камусьці пенка для галеньня, камусьці адэкалён, камусьці расчоска, а нехта атрымаў нават электрабрытву «Бердск-9».
Дзед Мікалай тым часам сядзеў на кухні, еў кетчуп і штучны цукар. Сьвежае зімовае паветра залятала ў пакой і абдзімала голыя шчокі прыемнай прахалодай. Нарэшце я вольны, нарэшце адведаю ўнукаў, пап’ю шампанскага ў вузкім сямейным коле, паем мандарынаў. Можа, нават атрымаю нейкі падарунак. Спадзяюся, гэта будзе не электрабрытва.
Андрэй Пакроўскі — майстра спорту міжнароднага клясу па пінаньні баўды, ужо пяты год з гонарам нясе званьне маладога беларускага літаратара. Друкаваўся ў часопісах «Паміж» і «Дзеяслоў», а таксама ў альманахах «In Vilna veritas» і «І адчуеш — радзіма». У вольны ад пінаньня баўды час Андрэй сьпіць, а калі ня сьпіць, дык малюе, часам нават ілюстрацыі да кніжак вядомых беларускіх паэтаў.
Першы блог я завёў гадоў шэсьць таму, потым яшчэ адзін, і яшчэ... Але аднойчы вырашыў, што хопіць гэтага паганства, і застаўся ў мяне толькі адзін Блог. Ён патрэбны мне, каб пазбавіцца ад інфармацыйнага сьмецьця, якое часам зьбіраецца ў галаве й замінае добраму сну і яснаму мысьленьню. Калі сьмецьце ператвараецца ў тэкст, яно больш не замінае. Некаторыя нават лічаць яго літаратурай.
Блогі люблю за анархію і ўсёдазволенасьць, тут кожны можа пісаць, што хоча, як хоча і пры гэтым не замінаць адзін аднаму.
Праз анархію і ўсёдазволенасьць, узгаданыя вышэй, у блогах узьнікае шмат інфармацыйнага сьмецьця, пра якое я ўжо таксама казаў, аднойчы інтэрнэт лопне і будзе шмат смуроду, але гэта будзе яшчэ ня хутка, на наш век хопіць, таму пакуль мы можам жыць спакойна, нашыя маленькія й утульныя жэжэшачкі ў поўнай бясьпецы.
Першы блог я завёў гадоў шэсьць таму, потым яшчэ адзін, і яшчэ... Але аднойчы вырашыў, што хопіць гэтага паганства, і застаўся ў мяне толькі адзін Блог. Ён патрэбны мне, каб пазбавіцца ад інфармацыйнага сьмецьця, якое часам зьбіраецца ў галаве й замінае добраму сну і яснаму мысьленьню. Калі сьмецьце ператвараецца ў тэкст, яно больш не замінае. Некаторыя нават лічаць яго літаратурай.
Блогі люблю за анархію і ўсёдазволенасьць, тут кожны можа пісаць, што хоча, як хоча і пры гэтым не замінаць адзін аднаму.
Праз анархію і ўсёдазволенасьць, узгаданыя вышэй, у блогах узьнікае шмат інфармацыйнага сьмецьця, пра якое я ўжо таксама казаў, аднойчы інтэрнэт лопне і будзе шмат смуроду, але гэта будзе яшчэ ня хутка, на наш век хопіць, таму пакуль мы можам жыць спакойна, нашыя маленькія й утульныя жэжэшачкі ў поўнай бясьпецы.
Пяць блогаў, якія варта наведаць
Пачнем па алфавіту, але зь сярэдзіны
1. picas-so. У гэтым блогу мала літараў, але багата піксэляў. Піксэлі пераважна чорна-белыя, пры наяўнасьці жаданьня ды натхненьня яны зь лёгкасьцю ператвараюцца ў літары [я маю на ўвазе, што можна пісаць апавяданьні да ілюстрацый].
2. fenechka. У гэтым блогу таксама мала літараў, але затое багата піксэляў і адзін за другі прыгажэйшы. Карацей, гэта мая самая любімая блогерша-мастачка.
3. dadakinder. Блог Анатоля Ульянава пра культурна-мастацкі супраціў [асцярожна, сіські].
4. paulantipov. Вы, напэўна, падумалі, што ў блогах мяне цікавяць толькі карцінкі, а вось і не, некаторыя я нават чытаю, вось напрыклад гэты.
5. sid-zen. Ня ведаю, што сказаць пра гэты блог, ягоны аўтар проста паабяцаў мне піва, калі я яго ўзгадаю.
1. picas-so. У гэтым блогу мала літараў, але багата піксэляў. Піксэлі пераважна чорна-белыя, пры наяўнасьці жаданьня ды натхненьня яны зь лёгкасьцю ператвараюцца ў літары [я маю на ўвазе, што можна пісаць апавяданьні да ілюстрацый].
2. fenechka. У гэтым блогу таксама мала літараў, але затое багата піксэляў і адзін за другі прыгажэйшы. Карацей, гэта мая самая любімая блогерша-мастачка.
3. dadakinder. Блог Анатоля Ульянава пра культурна-мастацкі супраціў [асцярожна, сіські].
4. paulantipov. Вы, напэўна, падумалі, што ў блогах мяне цікавяць толькі карцінкі, а вось і не, некаторыя я нават чытаю, вось напрыклад гэты.
5. sid-zen. Ня ведаю, што сказаць пра гэты блог, ягоны аўтар проста паабяцаў мне піва, калі я яго ўзгадаю.