Спадар Карняенка, аднак, адмыслова падкрэсьліў, што выкладае найперш асабістыя меркаваньні, але падчас гутаркі не ўхіляўся і ад займеньніка “мы”. Заяўленай тэмай дэбатаў былі ўзаемадачыненьні гэтых апазыцыйных блёкаў, але гаворка атрымалася шырэйшая: у тым ліку і пра тое, ці трэба зноў вызначаць адзінага кандыдата ад апазыцыі ды чаму рух Аляксандра Мілінкевіча ня хоча ўдзельнічаць у гэтак званых праймэрыз — папярэдніх выбарах кандыдата ў прэзыдэнты ад апазыцыі сярод звычайных выбаршчыкаў, а ня толькі апазыцыйнага актыву.
Анатоль Лябедзька адстойвае неабходнасьць шырокай кааліцыі, якая можа прапанаваць альтэрнатыву курсу Лукашэнкі і давесьці яе да людзей.
“Калі ў беларускай апазыцыі ня будзе агульнага пасланьня выбаршчыкам, то мы прайграем усе. Прайграе краіна Беларусь. Калі адны будуць казаць, што галоўнае — змагацца з казыно, другія — што будзем ганяць на вуліцах “геяў”, а трэція — пра антыкрызісную плятформу, гэта азначае паразу ўсіх. У нас ёсьць падпісаныя ды ўзгодненыя “Малая канстытуцыя”, “Антыкрызісная праграма”, і далей праблема піяру, як данесьці гэта да людзей. Як пераканаць іх, што гэта адпавядае іх інтарэсам. Калі мы гэтага даб’емся, то ў нас будуць вынікі на любой выбарчай кампаніі: мясцовай, парлямэнцкай ці прэзыдэнцкай”.
 |  |
 |  |
 |  |
Праз усе дэбаты Анатоль Лябедзька заклікаў зьвяртацца да фактаў ды лічбаў. Калі Віктар Карняенка заявіў, што выбаршчыкі нічога ня ведаюць пра “Антыкрызісную праграму”, спадар Лябедзька запярэчыў: публікацыі гэтых дакумэнтаў у незалежных мэдыях, прыкладам, у “Народнай волі”, выявілі велізарную цікаўнасьць. Таму трэба больш працаваць з насельніцтвам, а не “займацца толькі расьпілам дапамогі з Захаду”. Аляксандра Казуліна летась вызвалілі таму, што ўсе заходнія палітыкі пачыналі размовы з прадстаўнікамі афіцыйнага Менску з гэтай тэмы, нагадаў Анатоль Лябедзька. Цяпер няма адзінства ў апазыцыі — таму няма яго і на Захадзе адносна таго, як узьдзейнічаць на рэжым, мяркуе старшыня АГП.
Віктар Карняенка настойваў на тым, што спадзяваньні на добрыя праграмы сябе не апраўдаюць, калі не знайсьці рэальнай падтрымкі сярод выбаршчыкаў:
“З чым я катэгарычна нязгодны? Гэта з тым, што ў нас нібыта няма ўмоваў. Вось мы зробім сваю працу, данясем свой мэсыдж, а там — як атрымалася, гэтак і атрымалася. Ад нас жа не залежыць. Нагадваю ўсім, што ў 1989, у 1990 годзе і я, і Анатоль перамагалі паводле горшага выбарчага закону. Тады камісіі станавіліся на дыбы, не хацелі фальсыфікаваць. Пыталіся, чаму так? Таму шукаць нам дапамогі трэба ў падтрымцы людзей, а не ў законе. Які быццам пад нас добрым напішуць. Але гэта сыстэмная нялёгкая праца, якую, магчыма, цягам адной кампаніі не зрабіць”.
Дэбаты доўжыліся паўтары гадзіны. Паводле назіральнікаў, адзін з палітыкаў быў больш палемічны і красамоўны, але другі не саступаў яму ва ўпартасьці і лягічнасьці сваіх аргумэнтаў. Калі дэбаты скончыліся, Анатоль Лябедзька і Віктар Карняенка паціснулі адзін аднаму рукі.
Адзін з фрагмэнтаў дэбатаў, які тычыцца крэдытаў з Захаду рэжыму Лукашэнкі
Арганізатары дэбатаў абяцаюць выклікаць на спрэчкі іншых вядомых палітыкаў, у тым ліку паспрабуюць зацікавіць удзелам у дэбатах і дзяржаўных чыноўнікаў.
