Зразумела, што гэтыя эсэ чытачам не даюць ніякіх адказаў, бо ўрэшце — гэта чужы вопыт, гэта вопыт самога лірычнага героя, а ў ім я бачу толькі самога Дубаўца. Аднак гэтыя эсэ, гэтыя “які” даюць чытачам магчымасьць, а можа, і сьмеласьць шукаць на свае ўласныя запытаньні “як?” нейкія правільныя ўласныя адказы.
Кніга прымушае і думаць, і шукаць адначасова. Можа, і ёсьць у гэтым сапраўдны Дубавец, якога і літаратарам называюць, і крытыкам, і журналістам, яшчэ кімсьці. А я дадам, што ён — яшчэ і паэт добры. Я памятаю часы, калі ён чытаў мне свае вершы. Тое, што ён паэт, заўважаецца і ў ягонай кнізе эсэ “Як?”
Мне падаецца, што гэта — не аднаразовае чытаньне, што да гэтых тэкстаў і можна будзе, і трэба, і проста неабходна вяртацца і далей, настолькі тут усё шматплянава і шматгранна. І ўрэшце кожны хай шукае адказы на свае “які” і робіць гэта так жа ўдала, як зрабіў гэты зь вялікай літары, не пабаюся так сказаць, Аўтар”.
