Жадалася бы распавесьці падрабязьней аб такім фэномэне як “слэм”. Што гэта такое, чаму ён выклікае такую бурную рэакцыю ў “неазнаёмленых”, навошта гэта трэба і як яго танчаць.
Слэм неймаверны без натоўпу. Паводзіны натоўпу на стадыёне або ў клюбе можна вызначыць кінематаграфічным словам “экшн” (action – дзеяньне, актыўнасьць). Ён бывае, вядома, не заўсёды, але добра павесяліцца без яго не магчыма. Крайні выраз экшна – слэм (экстрэмальныя танцы). Слэм – тэрмін, агульны для фанатаў і меламанаў. У залежнасці ад асяроддзя, змяняецца і сам экстрэмальны танец.
Фанацкі слэм – рэч даволі рызыкоўная – бурная рэакцыя спартовых фанатаў, якія разбураюць і крушаць усё на сваім шляху.
Слэм меламанаў адрозьніваецца ў залежнасьці ад музычнага кірунку, да якога яны належаць. Бывае слэм хардкоравы, панкаўскі (у панкаў ён завецца “пога”), скінхэдаўскі (вельмі жорсткі, часам з наўмыснымі бойкамі паміж танцуючымі). Усярэдзіне той або іншай музычнай тусоўкі слэм распадаецца на стылі. У хардкоравым слэме, да прыкладу, вылучаюцца такія стылі, як stage diving (скачкі ў натоўп са сцэны), circle pit (бег па крузе, адштурхваючыся ад людзей і сцэн), экзатычны gorilla stile (імітацыя рухаў гарылы) і гэтак далей.
З боку слэм падобны на бойку, аднак не варта думаць, што найбольшая небясьпека для людзей у натоўпе зыходзіць менавіта ад яго. Падчас слэма можна зламаць рабро альбо руку, але вельмі рэдка. Звычайна ўсё абыходзіцца сінякамі і адтаптанымі нагамі і чаравікамі. Тлумачыцца гэта тым, што слэм танчаць больш-менш прасунутыя людзі, астатнія аддаюць перавагу назіраць за гэтым з боку.
Самі артысты ў асноўнай сваёй масе дадатна ставяцца да слэму. На канцэртах цяжкай музыкі адбываецца велізарны выкід энэргіі: заводзячыя акорды гітар, цьвёрдыя рытмы электронікі, кілаваты гуку… Слэм гэта своеасаблівая зваротная сувязь натоўпу і музыкаў. Гэта прыкмета таго, што музыка падабаецца, што ад яе “каўбасіць”.
Шматлікія ўсумняцца, што можна рухацца ў рытме дзьвесьце ўдараў у хвіліну, але гэта не так ужо і складана, улічваючы асаблівасьці слэму. Чалавек проста зьліваецца з гукам.
З павелічэньнем хуткасьці музыкі ён неўзаметку для сябе пачынае рухацца хутчэй, цьвярдзей. Калі параўнаць дыска, поп і тэхна-музыку з хардкорам, то становіцца відавочна, чаму яны так танчаць – дыска, поп, тэхна ў рэдкіх выпадках дасягаюць максымум 160 удараў у хвіліну. Хардкор музыка да 200 удараў. Ні аб якіх рухах клюбнага характару казаць не варта, а энэргія просіцца вонкі. І выхад ёй адводзіцца праз слэм, праз стэйдждайвінг, праз ашалелыя крыкі разам з салістам любімага гурта.
Гэтак жа як і псеўда-панкі псуюць уражаньне аб панк-субкультуры, так і некаторыя індывіды маюць няправільнае паданне аб паводзінах на канцэртах. Яны хібна лічаць, што падчас панк-хардкор канцэрту варта залезьці на сцэну, каб папляскаць вакаліста групы па плячу або даць яму жа па носе, каб паказаць сябе і прараўсьці што-небудзь шалёнае ў мікрафон, а потым выхваляцца якія яны стромкія. Яны былі на сцэне! Калі скокнуць са сцэны з набітымі ўсякай дробязьзю кішэнямі, абважыўшыся ланцугамі, ды яшчэ і нагамі наперад, то ўражаньне застанецца на ўсё жыцьцё не толькі ў такога чалавека, але і ў усіх каго ён змог пакалечыць.
Стейдждайвінг прыдуманы менавіта для таго, каб людзі ныралі. Калі забрацца на сцэну толькі затым каб тут жа саскочыць з яе, пры чым саскочыць правільна, наперад галавой або сьпіной, то нічога страшнага не здарыцца. Натуральна пры ўмове, што натоўп зловіць і ахова паставіцца ляяльна. Слэміцца таксама трэба ўмець. Шырока расстаўленыя ногі, трохі рассунутыя локці засьцерагуць ад падзеньня і ўдару ў бок.
Негатыўнае стаўленне грамадзтва да панк- і хардкор-канцэртаў тлумачыцца нават не нежаданьнем зразумець або хоць разабрацца ў тым, што адбываецца. А у тым, што гэтае самае грамадзтва чуе аб панк/хардкор субкультурах толькі калі здараецца штосьці негатыўнае. Грамадзтва заўважае субкультуры толькі тады, калі яны пачынаюць мяшаць або занадта моцна вылучацца. Ніхто ніколі не скажа з тэлеэкрана і не напіша ў газэце “быў выдатны слэм, скончылася лёгкімі сінякамі і морам добрых эмоцый”, затое калі ў клюбе апынецца якая-небудзь адурманеная наркотыкамі/алькаголем істота з замашкамі маньяка і зробіць штосьці дрэннае, то аб гэтым пазнаюць усе. Вось і ствараецца ўражаньне што канцэрты – зло, слэм – прапаганда гвалту, а панк – наркотыкаў і алькаголю і што ад такой музыкі тупеюць.
Запярэчыць магу толькі адной фразай: “кожны сам выбірае”. Нельга абагульняць усё і ўся, тым больш ідэалёгія сучаснага панка/хардкора як раз далёкая ад наркотыкаў.
Згадваецца сюжэт з сібірскага цырульніка, дзе мужыкі сьценка на сьценку ішлі з кулакамі проста дзеля забаўкі, каб даць волю энэргіі, вызваліцца ад рамак прыстойнасьці і некаторы час проста атрымліваць фізычнае і маральнае задавальненьне. Даволі дзіўна зьвязваць фізычны боль з задавальненьнем, аднак, іншага тлумачэньня навошта яны так робяць не існуе. Навукоўцы ў сваю чаргу кажуць аб гармонах, якія працуюць моцным абязбольваючым і ў той жа час прымушаюць выпрабоўваць асалоду. Лічыцца, што гэтыя гармоны вылучаюцца, калі чалавек атрымлівае якую-небудзь траўму, а таксама падчас сэксу.
Ніякага культу болю або мазахізму ў культуры панк або хардкор няма. Мы так танчым дзеля таго каб паказаць, як нам падабаецца музыка, для таго каб зрабіць прыемна музыкам і таму што нам гэта падабаецца!
Слэм неймаверны без натоўпу. Паводзіны натоўпу на стадыёне або ў клюбе можна вызначыць кінематаграфічным словам “экшн” (action – дзеяньне, актыўнасьць). Ён бывае, вядома, не заўсёды, але добра павесяліцца без яго не магчыма. Крайні выраз экшна – слэм (экстрэмальныя танцы). Слэм – тэрмін, агульны для фанатаў і меламанаў. У залежнасці ад асяроддзя, змяняецца і сам экстрэмальны танец.
Фанацкі слэм – рэч даволі рызыкоўная – бурная рэакцыя спартовых фанатаў, якія разбураюць і крушаць усё на сваім шляху.
Слэм меламанаў адрозьніваецца ў залежнасьці ад музычнага кірунку, да якога яны належаць. Бывае слэм хардкоравы, панкаўскі (у панкаў ён завецца “пога”), скінхэдаўскі (вельмі жорсткі, часам з наўмыснымі бойкамі паміж танцуючымі). Усярэдзіне той або іншай музычнай тусоўкі слэм распадаецца на стылі. У хардкоравым слэме, да прыкладу, вылучаюцца такія стылі, як stage diving (скачкі ў натоўп са сцэны), circle pit (бег па крузе, адштурхваючыся ад людзей і сцэн), экзатычны gorilla stile (імітацыя рухаў гарылы) і гэтак далей.
З боку слэм падобны на бойку, аднак не варта думаць, што найбольшая небясьпека для людзей у натоўпе зыходзіць менавіта ад яго. Падчас слэма можна зламаць рабро альбо руку, але вельмі рэдка. Звычайна ўсё абыходзіцца сінякамі і адтаптанымі нагамі і чаравікамі. Тлумачыцца гэта тым, што слэм танчаць больш-менш прасунутыя людзі, астатнія аддаюць перавагу назіраць за гэтым з боку.
Самі артысты ў асноўнай сваёй масе дадатна ставяцца да слэму. На канцэртах цяжкай музыкі адбываецца велізарны выкід энэргіі: заводзячыя акорды гітар, цьвёрдыя рытмы электронікі, кілаваты гуку… Слэм гэта своеасаблівая зваротная сувязь натоўпу і музыкаў. Гэта прыкмета таго, што музыка падабаецца, што ад яе “каўбасіць”.
Шматлікія ўсумняцца, што можна рухацца ў рытме дзьвесьце ўдараў у хвіліну, але гэта не так ужо і складана, улічваючы асаблівасьці слэму. Чалавек проста зьліваецца з гукам.
З павелічэньнем хуткасьці музыкі ён неўзаметку для сябе пачынае рухацца хутчэй, цьвярдзей. Калі параўнаць дыска, поп і тэхна-музыку з хардкорам, то становіцца відавочна, чаму яны так танчаць – дыска, поп, тэхна ў рэдкіх выпадках дасягаюць максымум 160 удараў у хвіліну. Хардкор музыка да 200 удараў. Ні аб якіх рухах клюбнага характару казаць не варта, а энэргія просіцца вонкі. І выхад ёй адводзіцца праз слэм, праз стэйдждайвінг, праз ашалелыя крыкі разам з салістам любімага гурта.
Гэтак жа як і псеўда-панкі псуюць уражаньне аб панк-субкультуры, так і некаторыя індывіды маюць няправільнае паданне аб паводзінах на канцэртах. Яны хібна лічаць, што падчас панк-хардкор канцэрту варта залезьці на сцэну, каб папляскаць вакаліста групы па плячу або даць яму жа па носе, каб паказаць сябе і прараўсьці што-небудзь шалёнае ў мікрафон, а потым выхваляцца якія яны стромкія. Яны былі на сцэне! Калі скокнуць са сцэны з набітымі ўсякай дробязьзю кішэнямі, абважыўшыся ланцугамі, ды яшчэ і нагамі наперад, то ўражаньне застанецца на ўсё жыцьцё не толькі ў такога чалавека, але і ў усіх каго ён змог пакалечыць.
Стейдждайвінг прыдуманы менавіта для таго, каб людзі ныралі. Калі забрацца на сцэну толькі затым каб тут жа саскочыць з яе, пры чым саскочыць правільна, наперад галавой або сьпіной, то нічога страшнага не здарыцца. Натуральна пры ўмове, што натоўп зловіць і ахова паставіцца ляяльна. Слэміцца таксама трэба ўмець. Шырока расстаўленыя ногі, трохі рассунутыя локці засьцерагуць ад падзеньня і ўдару ў бок.
Негатыўнае стаўленне грамадзтва да панк- і хардкор-канцэртаў тлумачыцца нават не нежаданьнем зразумець або хоць разабрацца ў тым, што адбываецца. А у тым, што гэтае самае грамадзтва чуе аб панк/хардкор субкультурах толькі калі здараецца штосьці негатыўнае. Грамадзтва заўважае субкультуры толькі тады, калі яны пачынаюць мяшаць або занадта моцна вылучацца. Ніхто ніколі не скажа з тэлеэкрана і не напіша ў газэце “быў выдатны слэм, скончылася лёгкімі сінякамі і морам добрых эмоцый”, затое калі ў клюбе апынецца якая-небудзь адурманеная наркотыкамі/алькаголем істота з замашкамі маньяка і зробіць штосьці дрэннае, то аб гэтым пазнаюць усе. Вось і ствараецца ўражаньне што канцэрты – зло, слэм – прапаганда гвалту, а панк – наркотыкаў і алькаголю і што ад такой музыкі тупеюць.
Запярэчыць магу толькі адной фразай: “кожны сам выбірае”. Нельга абагульняць усё і ўся, тым больш ідэалёгія сучаснага панка/хардкора як раз далёкая ад наркотыкаў.
Згадваецца сюжэт з сібірскага цырульніка, дзе мужыкі сьценка на сьценку ішлі з кулакамі проста дзеля забаўкі, каб даць волю энэргіі, вызваліцца ад рамак прыстойнасьці і некаторы час проста атрымліваць фізычнае і маральнае задавальненьне. Даволі дзіўна зьвязваць фізычны боль з задавальненьнем, аднак, іншага тлумачэньня навошта яны так робяць не існуе. Навукоўцы ў сваю чаргу кажуць аб гармонах, якія працуюць моцным абязбольваючым і ў той жа час прымушаюць выпрабоўваць асалоду. Лічыцца, што гэтыя гармоны вылучаюцца, калі чалавек атрымлівае якую-небудзь траўму, а таксама падчас сэксу.
Ніякага культу болю або мазахізму ў культуры панк або хардкор няма. Мы так танчым дзеля таго каб паказаць, як нам падабаецца музыка, для таго каб зрабіць прыемна музыкам і таму што нам гэта падабаецца!
