Выбарцы Людмілы Гразновай — жыхары мікрараёну, прылеглага да Менскага трактарнага заводу. Дом па вуліцы Ванеева — звычайная дзевяціпавярхоўка. Кватэры адчыняюць жыхары апошняга паверху:
Гразнова: “Дзень добры, дзякуем, што вы нам адчынілі”.
Спадар: “Заходзьце да нас на агеньчык”.
Гразнова: “Трымайце мае ўлёткі, прачытайце, перадайце суседзям”.
Спадар: “Дзякую, абавязкова. А можа кавы пап’яце? ”
Гразнова: “Мяне зваць Людміла Гразнова, я ваш кандыдат у дэпутаты і прынесла вам свае ўлёткі”.
Спадарыня: “Гэта вы?!”
Гразнова: “Так, я. Прачытайце вы і няхай людзі прачытаюць, каб ведалі, што я за чалавек, якім паветрам дыхаю, і няхай вызначацца, за каго галасаваць”.
Спадарыня: “Нам шмат абяцаюць усяго добрага, а пасьля гэтага не выконваюць. Ня ведаю.... Вы выклікаеце, канечне, давер. Паглядзім, я раздам суседзям”.
Гразнова: “Дзякуй вам і да пабачэньня”.
Людміла Гразнова кажа, што насельнікі раёну — пераважна працоўныя трактарнага заводу. Шмат хто паходзіць зь вёскі, і гэта вымагае дадатковых высілкаў:
“Ёсьць яшчэ такі фактар: шмат залежыць ад таго, ці была незалежная інфармацыя напярэдадні кампаніі. Калі так, то людзі ставяцца вельмі добра, як да свайго. Калі не, то тады баяцца і сядзяць, так бы мовіць, па сваіх норках”.
Разам з даверанымі асобамі спадарыня Гразнова таксама раздае ўлёткі каля ўваходу на станцыю мэтро “Трактарны завод”:
Карэспандэнтка: “Вы жывяце ў гэтым раёне?”
Спадар: “Так”.
Карэспандэнтка: “Ці ведаеце, хто кандыдаты ў дэпутаты ў вашай акрузе?”
Спадар: “Ведаю, але прозьвішча забыўся”.
Карэспандэнтка: “А гэтага кандыдата, ад якога атрымалі ўлётку?”
Спадар: “Не, але прачытаем: Людміла Гразнова. Добра, пазнаёміўся, можа, за яе і будзем галасаваць”.
Карэспандэнтка: “Ці чыталі ўлётку, якую вам далі?”
Спадарыня: “Яшчэ не пасьпела, але прачытаю абавязкова — бачыце, я яе ўжо і разгарнула”.
Спадарыня: “А я ня буду ні за кога галасаваць. Я прарабіла на трактарным заводзе 38 год, а вакол усё дарагое. Дык за каго я буду галасаваць? За яго? Каб ён яшчэ на дарагіх машынах катаўся?”
Карэспандэнтка: “Ці ведаеце вы вашага кандыдата ў дэпутаты?”
Спадарыня: “Вось на ўлётцы напісана — Людміла Гразнова. Паколькі я жанчына, то і буду галасаваць за жанчыну, бо хачу, каб іх было больш у нашым урадзе”.
Як рэагуюць людзі на агітацыйную кампанію кандыдата ў дэпутаты ад апазыцыі, якую праводзіць яе непасрэдны прадстаўнік? Людміла Гразнова адказвае:
“Людзі жадаюць пераменаў, і таму яны адклікаюцца і добра ставяцца. Ёсьць, канечне, і абыякавыя, але іх значна менш, чым раней. І ёсьць яшчэ адна такая рыса: нашы людзі — гэта партызаны. Яны з паўслова, з паўпозірка — усё разумеюць. Мы павінны гэта памятаць і з такімі людзьмі працаваць. Я мяркую, што ўсё ідзе да лепшага і зьмены будуць абавязкова”.
Гразнова: “Дзень добры, дзякуем, што вы нам адчынілі”.
Спадар: “Заходзьце да нас на агеньчык”.
Гразнова: “Трымайце мае ўлёткі, прачытайце, перадайце суседзям”.
Спадар: “Дзякую, абавязкова. А можа кавы пап’яце? ”
Гразнова: “Мяне зваць Людміла Гразнова, я ваш кандыдат у дэпутаты і прынесла вам свае ўлёткі”.
Спадарыня: “Гэта вы?!”
Гразнова: “Так, я. Прачытайце вы і няхай людзі прачытаюць, каб ведалі, што я за чалавек, якім паветрам дыхаю, і няхай вызначацца, за каго галасаваць”.
Спадарыня: “Нам шмат абяцаюць усяго добрага, а пасьля гэтага не выконваюць. Ня ведаю.... Вы выклікаеце, канечне, давер. Паглядзім, я раздам суседзям”.
Гразнова: “Дзякуй вам і да пабачэньня”.
Людміла Гразнова кажа, што насельнікі раёну — пераважна працоўныя трактарнага заводу. Шмат хто паходзіць зь вёскі, і гэта вымагае дадатковых высілкаў:
“Ёсьць яшчэ такі фактар: шмат залежыць ад таго, ці была незалежная інфармацыя напярэдадні кампаніі. Калі так, то людзі ставяцца вельмі добра, як да свайго. Калі не, то тады баяцца і сядзяць, так бы мовіць, па сваіх норках”.
Разам з даверанымі асобамі спадарыня Гразнова таксама раздае ўлёткі каля ўваходу на станцыю мэтро “Трактарны завод”:
Карэспандэнтка: “Вы жывяце ў гэтым раёне?”
Спадар: “Так”.
Карэспандэнтка: “Ці ведаеце, хто кандыдаты ў дэпутаты ў вашай акрузе?”
Спадар: “Ведаю, але прозьвішча забыўся”.
Карэспандэнтка: “А гэтага кандыдата, ад якога атрымалі ўлётку?”
Спадар: “Не, але прачытаем: Людміла Гразнова. Добра, пазнаёміўся, можа, за яе і будзем галасаваць”.
Карэспандэнтка: “Ці чыталі ўлётку, якую вам далі?”
Спадарыня: “Яшчэ не пасьпела, але прачытаю абавязкова — бачыце, я яе ўжо і разгарнула”.
Спадарыня: “А я ня буду ні за кога галасаваць. Я прарабіла на трактарным заводзе 38 год, а вакол усё дарагое. Дык за каго я буду галасаваць? За яго? Каб ён яшчэ на дарагіх машынах катаўся?”
Карэспандэнтка: “Ці ведаеце вы вашага кандыдата ў дэпутаты?”
Спадарыня: “Вось на ўлётцы напісана — Людміла Гразнова. Паколькі я жанчына, то і буду галасаваць за жанчыну, бо хачу, каб іх было больш у нашым урадзе”.
Як рэагуюць людзі на агітацыйную кампанію кандыдата ў дэпутаты ад апазыцыі, якую праводзіць яе непасрэдны прадстаўнік? Людміла Гразнова адказвае:
“Людзі жадаюць пераменаў, і таму яны адклікаюцца і добра ставяцца. Ёсьць, канечне, і абыякавыя, але іх значна менш, чым раней. І ёсьць яшчэ адна такая рыса: нашы людзі — гэта партызаны. Яны з паўслова, з паўпозірка — усё разумеюць. Мы павінны гэта памятаць і з такімі людзьмі працаваць. Я мяркую, што ўсё ідзе да лепшага і зьмены будуць абавязкова”.
