У менскай катэдральнай царкве шматлюдна было цягам усяе ночы, а таксама ўранку і днём. Людзі моляцца, ставяць сьвечкі, асьвячаюць велікодныя стравы. Многія ня здолелі патрапіць у будынак царквы і застаюцца на вуліцы. Гутару зь людзьмі:
Спадарыня: “Вялікдзень – гэта вялікае сьвята. Уваскрашэньне Хрыста”.
Карэспандэнтка: “Вы тут усёй сям’ёй упершыню ці заўсёды так ходзіце?”
Спадарыня: “Гэтае сьвята пакінулі нам у спадчыну нашыя бацькі. І яно будзе з намі заўсёды. Словам, гэта сьвята сьвятое”.
Спадарыня: “Сям’ёй будам, усе разам. Запросім нашых сватоў, на прыроду пойдзем. Яйкі будзем есьці”.
Карэспандэнтка: “Ці заўсёды сьвяткуеце гэтае сьвята?”
Спадарыня: “Заўсёды. Для нас гэта крыніца аднаўленьня на ўвесь год”.
Спадарыня: “А таксама ўспаміны пра нашых продкаў, якіх з намі сёньня ўжо няма”.
Спадарыня: “Вялікдзень – гэта, перадусім, успаміны аб дзяцінстве. Аб тых радасных днях, калі хоць і ня можна было сьвяткаваць, а мы яго чакалі, сьвяткавалі, хадзілі ў царкву. Хоць і тайком, бо камсамольцамі былі. І таму гэтае сьвята – гэта нашыя продкі, гэта нашая зямля, гэта нашая радзіма, гэта нашыя карані. Вось што такое для мяне Вялікдзень. Хрыстос уваскрэс”.
