Тое рашэньне было прынятае ў адказ на патрабаваньні афіцыйнага Менску. Супраць дэпартацыі выступілі многія польскія лекары, адвакаты, прадстаўнікі грамадзкіх арганізацыяў. Яны заявілі, што накіраваньне ў Гарадзенскі дзіцячы дом хворага на мукавісцыдоз сіраты-немаўляці можа прычыніцца да яго хуткай сьмерці. Днямі ў справе дзіцяці зьявіліся новыя акалічнасьці.
Польская прэса доўгі час называла гэтага хлопчыка Ясем. Днямі стала вядомым яго сапраўднае імя – Павал Іваноў. Маці Паўла – беларуская грамадзянка – нарадзіла дзіця летась у красавіку, у адным са шпіталёў Любліну. Тады ж была дыягнаставаная і цяжкая генэтычная хвароба нованароджанага – мукавісцыдоз. У выніку гэтага захворваньня разьвіваецца незваротная паталёгія унутраных органаў. Многія хворыя паміраюць яшчэ ў дзяцінстве.
Пачуўшы дыягназ, маці–беларуска адмовілася ад сваіх правоў на сына. Што да бацькі, то да самага апошняга часу нейкія зьвесткі пра яго адсутнічалі.
Напачатку дзіця знаходзілася пад даглядам лекараў люблінскай клінікі. Потым было накіраванае ў Гданьск, дзе адна маладая жанчына пажадала апекавацца сіратой. Хутка прыёмная маці зразумела, што ня здолее займацца цяжка хворым дзіцём. Хлопчык трапіў пад апеку мясцовай мэдычнай установы. Неўзабаве пра жаданьне выхоўваць Яся заявілі іншыя польскія грамадзяне. Беларускі бок быў праінфармаваны пра сытуацыю і запатрабаваў свайго малога грамадзяніна ў Беларусь.
У адпаведнасьці з міжнароднымі пагадненьнямі 1994 году, такое рашэньне прыняў акружны Люблінскі суд.
Днямі здарылася нечаканае. Фактычная маці Паўла-Яся заявіла, што бацькам хлопчыка зьяўляецца паляк. Гэты чалавек прыйшоў у суд і пацьвердзіў, што згодны на аналіз ДНК. Пры наяўнасьці пазытыўных вынікаў, дзіця аўтаматычна атрымоўвае польскае грамадзянства і застаецца ў Польшчы.
Зразумела, наданьне Ясю польскага грамадзянства ня вызначыць яго прававога статусу, пішуць польскія журналісты. Добра, калі хворае дзіця захоча ўсынавіць нейкая польская сям’я. Інакш немаўля ізноў накіруюць у дзіцячую клініку ў Гданьску.
Тым часам неабыякавыя да Ясева лёсу палякі моляцца за пазытыўныя вынікі экспэртызы.
“Я ніколі не была ў дзіцячым доме ў Беларусі, але чула што там хворыя дзеці трапляюць у адзіны спэцыялізаваны цэнтар. Гэта выглядае трагічна”, – кажа прадстаўніца няўрадавай арганізацыі Wolna Białoruś Агнешка Астроўска, якая ад пачатку адсочвае лёс Яся.
“Дагэтуль у Польшчы, у Гданьску хлопчык атрымліваў вельмі добрую мэдычную апеку. Можна спадзявацца, што і далей так будзе”, – лічаць прадстаўнікі "MATIO” – фонду дапамогі хворым на мукавісцыдоз дзецям.
Паводле прадстаўнікоў Гданьскага шпіталю, у лекаваньні Яся назіраецца некаторы прагрэс. Для далейшай падтрымкі дзіцяці патрэбная дарагая і высакаякасная сацыяльна-мэдычная дапамога.
Самай дарагой для лекаваньня хваробай у сьвеце назвалі мукавісцыдоз і лекары адмысловай мэдычнай ўстановы ў Менску, што на базе 3-га гарадзкога дзіцячага шпіталю.
Паводле супрацоўнікаў менскага цэнтру мукавісцыдозу, на працягу ўсяго жыцьця іх пацыентам патрэбныя вельмі дарагія антыбіётыкі, якасныя дагляд і харчаваньне, абавязковыя гімнастыка і масаж.
У размове са Свабодай мэдыкі прывялі наступную статыстыку:
“Калі да нядаўняга часу хворыя ў Беларусі дажывалі у сярэднім да шасьці год, то ў краінах Захаду, перадусім у ЗША, да 60.
У Беларусі дыягнастуюцца толькі самыя цяжкія генэтычныя формы хваробы, адсутнічае дыягностыка параўнальна лёгкіх формаў, на першай стадыі. Беларускія дзеці паміраюць, паколькі хвароба заўважаецца позна, калі ўжо ў лёгкіх зьбіраецца густая сьлізь, разьвіваюцца моцная дыхальная інфэкцыя і сардэчная недастатковасьць, кепска функцыянуюць падстраўнікавая залоза, печань, страўнік ды кішэчнік”.
