Эва Вежнавец апошнія два гады жыве ў Польшчы. Падкрэсьлівае, што нібыта ў санаторыі, калі ня трэба турбавацца пра дабрабыт, а можна займацца выключна любімай справай. Пісьменьніца ўпэўненая, што вернецца ў Беларусь, але адкрыта гаворыць сваім слухачам, што баіцца вяртаньня:
“Наша краіна ўяўляе сабою вельмі цікавы лягічна выбудаваны абсурд, які яшчэ разваліцца ня хутка. І калі абстрагавацца ад таго, што адбываецца ў тваім жыцьці, то гэта нават вельмі цікава назіраць. Ну, і трэба глядзець пад ногі, каб своечасова адскочыць. Бо з гэтага абсурду можа адскочыць нейкая канструкцыя па галаве”.
Наша краіна ўяўляе сабою вельмі цікавы лягічна выбудаваны абсурд, які яшчэ разваліцца ня хутка
Аўтарка не пераймаецца, што да яе творчасьці дадаюць эпітэты “сацыяльная”, “фэміністычная”, “жаночая”:
“Хай мяне купляюць фэміністкі (ці бяруць, і чытаюць), хай антыфэміністкі. Хай бяруць, і чытаюць. Але калі чалавек бярэ нейкую рэч, і чытае як фэмінісцкую прозу, то ён дакапаецца, што гэта не фэмінісцкая проза. Гэта проза асобна ўзятага чалавека, у якога ёсьць свае недахопы. Я хачу, каб людзі бачылі сябе ў нейкія моманты свайго жыцьця”.
Адна з наведніц Тацяна прызналася, што даўняя аматарка творчасьці Эвы Вежнавец, і што прыйшла на прэзэнтацыі, каб пабачыць аўтарку:
Эва Вежнавец нагадвае мне часам тую жабку, якая торгаецца пад токам, калі яе трымае прэпараты
Літаратурны крытык Ганна Кісьліцына:
“Эва Вежнавец нагадвае мне часам тую жабку, якая торгаецца пад токам, калі яе трымае прэпараты. І яна больш ня ў стане выносіць электрычнасьць гэтага сьвету. А іншым разам мне здаецца, што Эва Вежнавец – сама прэпаратар. Яна выразае самыя хворыя часткі са свайго галаўнога мозгу, і ўстаўляе ў мастацкія тэксты. І менавіта таму ейная проза хапае за жывое”.
