16 лістапада а 17-й у менскай галерэі «Ў» Аляксандар Тамковіч будзе прэзэнтаваць сваю новую кнігу «Без палітыкі».
Яе склалі інтэрвію зь вядомымі беларускімі дзеячамі, якіх журналіст распытваў пра прыватнае жыцьцё і непрафэсійныя захапленьні. Чаму яго зацікавіла, як палітыкі гуляюць у футбол ці якую музыку слухаюць праваабаронцы, аўтара распытвала Валянціна Аксак.
— Спадар Тамковіч, як у вас узьнікла ідэя напісаць кнігу пра вядомых грамадзкіх і палітычных дзеячаў у, так бы мовіць, хатнім інтэр’еры, бяз нават ценю палітыкі?
— Барыкады, усякія рэзалюцыі — гэта ня мэта гэтай кнігі. Мэта яе — паказаць людзей, якія ёсьць звычайнымі, нармальнымі. А то яны ў нас нейкімі адмарозкамі паказваюцца. Вось я й хацеў паказаць, што гэта ня тыя адмарозкі, пра якіх нам кажуць з экранаў тэлебачаньня дзяржаўнага. І таму, я думаю, ня толькі мне, а шмат каму будзе вельмі цікава пачытаць, напрыклад, пра тое, як Мілінкевіч займаўся баскетболам у дзяцінстве, а ягоны намесьнік Губарэвіч як гатуе вельмі добрыя кактэйлі, ці як прафсаюзьнік Бухвостаў займаецца ёгай.
— У вас быў пэўны сьпіс вядомых пэрсонаў, пра чые хобі вы хацелі расказаць чытачу, ці самі хобі вызначалі, з кім з грамадзка-палітычных дзеячаў вы хацелі пагаварыць без палітыкі?
— На жаль, у большасьці людзей, якія займаюцца палітыкай, менавіта палітыка і ёсьць хобі. І таму выбіраць было вельмі цяжка, і сьпісу ў мяне не было. Калі ў чалавека нешта было, пра што цікава можна было расказаць, я з задавальненьнем з дапамогай гэтага чалавека расказваў. Напрыклад, усе ведаюць, што Лябедзька займаецца футболам, і вельмі цікава было пачуць падрабязнасьці гэтага ягонага захапленьня. Але там ня толькі захапленьні і хобі, там ёсьць і старонкі жыцьця некаторых палітыкаў. Напрыклад, Казулін расказвае, як ён, самы вядомы ў нас марпех, хадзіў за экватар.
— Сярод трыццаці дзевяці герояў кнігі — «пчаляр» Міхаіл Чыгір і «лыжніца» Валянціна Палевікова, «мастацтвазнаўца» Генадзь Грушавы і «кулінар» Сяргей Калякін, «бітламан» Валянцін Стэфановіч і «вінароб» Гары Паганяйла. На вашу думку, ці ня шкодзіць іх палітычнаму іміджу абнародаваньне іхніх такіх далёкіх ад штодзённага клопату пра будучыню краіны захапленьняў?
— Я думаю, што не зашкодзіць, таму што ім зашкодзіць вельмі цяжка ў нашых умовах. Гэта першае. А па-другое, я лічу, што наадварот, гэта якраз тое, пра што ня кажа дзяржаўная прапаганда, і што гэта звычайныя, нармальныя людзі. І такімі я хацеў паказаць іх, што яны як усе, жывуць нармальным жыцьцём.
— Частка інтэрвію ў кнізе пададзеная па-беларуску, частка — па-расейску. Чаму кніжка дзьвюхмоўная?
— Справа ў тым, што яна пачыналася шмат гадоў таму. На той момант я беларускую мову ведаў, як кажуць ангельцы, so-so. Таму хваляваўся, што будзе шмат памылак. Менавіта з гэтай прычыны першыя інтэрвію былі па-расейску. А потым, калі Аляксей Кароль прапанаваў зрабіць сэрыю нарысаў у газэце «Новы час» і я яму адказаў, што пішу па-расейску, а ён мне кажа: «Пішыце па-расейску, а мы будзем перакладаць», то мне так сорамна стала, і я пачаў вывучаць беларускую мову. Даволі хутка яе асвоіў. Ну, а тое, што зрабіў, яшчэ не пасьпеўшы асвоіць, якраз і ёсьць у кнізе па-расейску.
