Ён нарадзіўся ў Слуцку. Вальналюбны дух гораду спрычыніўся да фармаваньня асобы няўрымсьлівай і неўтаймоўнай. Ужо пасьля сёмай клясы ён вырашыў паглядзець на мора і бяз грошай даехаў да Адэсы. Вандраваць ён будзе ўсё жыцьцё і пакладзе потым свае дарожныя ўражаньні ў аснову празаічных твораў. Гаворыць сябра Вячаслава Дубінкі, гісторык і грамадзкі дзеяч Алег Трусаў:
Слуцкі гумар і сакавітая тамтэйшая гаворка засталіся ў кнігах "Паплач ля роднае крынічкі", "Ня плач, душа мая", "Ой, зялёны дубочак" (1983), "Браты сьвятой ночы" (1986), "Разьвітальная песьня" (1989) і ў шматлікіх апавяданьнях на старонках беларускай пэрыёдыкі.
Спадара Дубінку можна было сустрэць з фотаапаратам у руках на ўсіх акцыях дэмакратычнай грамадзкасьці. Пачынаючы ў 23 гады самавукам у "раёнках", ён хутка стаў адным з самых вядомых беларускіх фотамастакоў. Гэты бок ягонага таленту зблізіў яго з фотамастаком Георгіем Ліхтаровічам.
"У яго былі шчырыя дзіцячыя вочы, і ён гэтымі вачыма зьдзіўлена глядзеў на сьвет і прымушаў зьдзіўляцца гэтаму сьвету іншых. І вось зараз, калі ўзгадваю яго, то сьлёзы на вачах, але разам з тым і ўсьмешка на вуснах, бо яго без усьмешкі амаль немагчыма ўявіць. Ён быў і добрым фотамастаком, і тое, што ён рабіў з паліграфіяй — гэта таксама цуд. Ён фактычна ўласнымі рукамі рабіў тое, ад чаго адмаўляліся вялікія паліграфічныя прадпрыемствы".
Вынікам гэтай працы сталі фотаальбомы "Бабруйск", "Нясьвіж", "Магілёў", "Брэст" і багаты архіў, у якім амаль уся найноўшая гісторыя краіны. А яшчэ — тысячы арыгінальных самаробных штодзёньнікаў, візытовак, нататнікаў, паштовак, асновай аздобы якіх стала фактычна адроджанае ім народнае мастацтва выцінанкі. Неаднаразовы пераможца міжнародных конкурсаў пакінуў па сабе тысячы карцін, выразаных нажніцамі з паперы. Гэты бок ягонай багата адоранай натуры выявіўся ў фільмах рэжысэра-мультыплікатара Міхася Тумелі.
Разьвітаньне зь Вячаславам Дубінкам пройдзе ў Менску 12 жніўня ад 10-й да 12-й гадзіны ва ўправе БНФ, пасьля чаго ён будзе крэміраваны на Паўночных могілках.
