Збудаваць новы завод гарачага ацынкоўваньня мэталаканструкцыяў лідзкія ўлады заплянавалі прыкладна за 350 мэтраў ад бліжэйшых вёсак і за 800 мэтраў ад жылога мікрараёну гораду Ліды.
У гэтым мікрараёне ўжо знаходзіцца завод «Оптык», а побач зь вёскамі —ачышчальныя збудаваньні, трубы якіх непасрэдна выведзеныя да людзкіх гародаў.
Новая будоўля пагоршыць экалягічную сытуацыю. Гэта турбуе тутэйшых жыхароў. Сваё абурэньне яны выказвалі на мітынгу пратэсту.
Спадар: «Гэты завод не прынясе нам нічога добрага, акрамя розных хваробаў. Бо што такое ацынкоўваньне? Гэта ў расплаўлены цынк будзе апускацца мэтал, і выхлапы шкодныя ад гэтага, як бы хто ні хацеў, пойдуць на нас».
Спадар: «Тут будзе перапрацоўвацца каля 200 тон салянай кіслаты высокай канцэнтрацыі ў год. І, ня дай Бог, здарыцца нейкая аварыя — нас папросту змые гэтай кіслатой».
Спадар: «У мяне ўжо ўзрост, але ёсьць дзеці і ўнукі — без зубоў жа застануцца ад гэтага цынку. А нас пераконваюць, што за 300 мэтраў ад жылых дамоў ужо будзе чыстая зона…»
Сталы спадар: «Дарагія лідчукі, паважаныя аднавяскоўцы, пішам ва ўсе канцы скаргі — а ніадкуль няма адказу. Ашуканствам займаюцца, пішуць, што гэта ня шкодна, але толькі каб не адносіць далей будоўлю. Канечне, там лес завалены, палі нягораныя, вёскі мёртвыя, а тут густанаселены раён, маладажоны жывуць, як толькі што чалавек казаў. Іх не хвалюе, што нашыя дзеткі датэрмінова будуць паміраць».
Малады спадар: «Абяцалі, што і ад Чарнобылю нам нічога ня будзе, а атрымалася, што словы іх — „ліпа“…»
Спадарыня: «Я на сустрэчы з намесьнікам кіраўніка Акадэміі навук, спадаром Віцязем, пачала абурацца, што нас яшчэ ў 1986 годзе падманулі, пагнаўшы на дэманстрацыю цяжарнымі… у мяне цяпер дзіця інвалід, і ў сябровак усіх дзеці хворыя…» (Плача).
Асабліва людзей пакрыўдзіла, як мясцовыя ўлады правялі ў вёсцы Шырокае сустрэчу з насельніцтвам наконт будаўніцтва заводу. У працоўны час, без аб’яваў сабралі некалькі пэнсіянэраў. Але людзі, зь іх слоў, даведаліся і масава туды прыйшлі, пачалі задаваць пытаньні, на якія не пачулі адказу.
Зьліў з гарадзкіх ачышчальных збудаваньняў адбываецца каля самай вёскі Шырокае. Людзі кажуць, што пасьля выкідаў зачыняюць у хатах дзьверы і вокны…
А праз некалькі дзён у «раёнцы» і на лідзкім тэлебачаньні пасьля слуханьняў пасьпяшаліся абвясьціць, што мясцовыя жыхары ня супраць будаўніцтва.
Спадар: «І пасьля таго, калі далі ў СМІ інфармацыю абсалютна процілеглую таму, што адбывалася падчас слуханьняў… я толькі рукамі разьвёў».
Спадары слухаюць выступы сваіх аднавяскоўцаў.Да мяне падышла маладая дзяўчына і сказала, што таксама хоча прамовіць для нашага радыё:
Дзяўчына: «І так у моладзі здароўе зараз ніякае. Колькі маладых ляжыць у шпіталях, ломяць рукі, ногі, бо ў арганізьме нестае кальцыю. А калі яны яшчэ і гэты завод пабудуюць, то якіх дзяцей мы будзем нараджаць?»
Напрыканцы размовы людзі пачалі казаць, што ўжо некаторых актывістаў за ўдзел у зборы подпісаў пачалі запалохваць на працы. І вось што наконт гэтага галосна сказала адна спадарыня.
Спадарыня: «Мы маем правы, у тым ліку і права на жыцьцё, якое таксама прадугледжвае нармальныя экалягічныя варункі. І мы патрабуем, каб гэтае права дзейнічала для нас, бо хочам жыць, і каб дзеці нашы жылі. Мы хочам дыхаць чыстым і свабодным паветрам».
Намесьнік старшыні Лідзкага райвыканкаму Іван Курман сёньня сказаў нашаму радыё, што абурэньні людзей наконт гэтага ён лічыць заўчаснымі:
Курман: «На сёньняшні дзень распрацоўваецца ў Акадэміі навук праект, у якім будзе разьдзел ацэнкі ўзьдзеяньня на навакольнае асяродзьдзе. Таму абурэньні людзей заўчасныя. Існуе закон, згодна зь якім і будзе прынята рашэньне».
У гэтым мікрараёне ўжо знаходзіцца завод «Оптык», а побач зь вёскамі —ачышчальныя збудаваньні, трубы якіх непасрэдна выведзеныя да людзкіх гародаў.
Новая будоўля пагоршыць экалягічную сытуацыю. Гэта турбуе тутэйшых жыхароў. Сваё абурэньне яны выказвалі на мітынгу пратэсту.
Спадар: «Гэты завод не прынясе нам нічога добрага, акрамя розных хваробаў. Бо што такое ацынкоўваньне? Гэта ў расплаўлены цынк будзе апускацца мэтал, і выхлапы шкодныя ад гэтага, як бы хто ні хацеў, пойдуць на нас».
Спадар: «Тут будзе перапрацоўвацца каля 200 тон салянай кіслаты высокай канцэнтрацыі ў год. І, ня дай Бог, здарыцца нейкая аварыя — нас папросту змые гэтай кіслатой».
Спадар: «У мяне ўжо ўзрост, але ёсьць дзеці і ўнукі — без зубоў жа застануцца ад гэтага цынку. А нас пераконваюць, што за 300 мэтраў ад жылых дамоў ужо будзе чыстая зона…»
Сталы спадар: «Дарагія лідчукі, паважаныя аднавяскоўцы, пішам ва ўсе канцы скаргі — а ніадкуль няма адказу. Ашуканствам займаюцца, пішуць, што гэта ня шкодна, але толькі каб не адносіць далей будоўлю. Канечне, там лес завалены, палі нягораныя, вёскі мёртвыя, а тут густанаселены раён, маладажоны жывуць, як толькі што чалавек казаў. Іх не хвалюе, што нашыя дзеткі датэрмінова будуць паміраць».
Малады спадар: «Абяцалі, што і ад Чарнобылю нам нічога ня будзе, а атрымалася, што словы іх — „ліпа“…»
Спадарыня: «Я на сустрэчы з намесьнікам кіраўніка Акадэміі навук, спадаром Віцязем, пачала абурацца, што нас яшчэ ў 1986 годзе падманулі, пагнаўшы на дэманстрацыю цяжарнымі… у мяне цяпер дзіця інвалід, і ў сябровак усіх дзеці хворыя…» (Плача).
Асабліва людзей пакрыўдзіла, як мясцовыя ўлады правялі ў вёсцы Шырокае сустрэчу з насельніцтвам наконт будаўніцтва заводу. У працоўны час, без аб’яваў сабралі некалькі пэнсіянэраў. Але людзі, зь іх слоў, даведаліся і масава туды прыйшлі, пачалі задаваць пытаньні, на якія не пачулі адказу.
А праз некалькі дзён у «раёнцы» і на лідзкім тэлебачаньні пасьля слуханьняў пасьпяшаліся абвясьціць, што мясцовыя жыхары ня супраць будаўніцтва.
Спадар: «І пасьля таго, калі далі ў СМІ інфармацыю абсалютна процілеглую таму, што адбывалася падчас слуханьняў… я толькі рукамі разьвёў».
Дзяўчына: «І так у моладзі здароўе зараз ніякае. Колькі маладых ляжыць у шпіталях, ломяць рукі, ногі, бо ў арганізьме нестае кальцыю. А калі яны яшчэ і гэты завод пабудуюць, то якіх дзяцей мы будзем нараджаць?»
Напрыканцы размовы людзі пачалі казаць, што ўжо некаторых актывістаў за ўдзел у зборы подпісаў пачалі запалохваць на працы. І вось што наконт гэтага галосна сказала адна спадарыня.
Спадарыня: «Мы маем правы, у тым ліку і права на жыцьцё, якое таксама прадугледжвае нармальныя экалягічныя варункі. І мы патрабуем, каб гэтае права дзейнічала для нас, бо хочам жыць, і каб дзеці нашы жылі. Мы хочам дыхаць чыстым і свабодным паветрам».
Намесьнік старшыні Лідзкага райвыканкаму Іван Курман сёньня сказаў нашаму радыё, што абурэньні людзей наконт гэтага ён лічыць заўчаснымі:
Курман: «На сёньняшні дзень распрацоўваецца ў Акадэміі навук праект, у якім будзе разьдзел ацэнкі ўзьдзеяньня на навакольнае асяродзьдзе. Таму абурэньні людзей заўчасныя. Існуе закон, згодна зь якім і будзе прынята рашэньне».
