калі мы з братам сталі юнакамі, нас было вельмі цяжка ўтрымаць дома, таму мы часта вярталіся з вуліцы, калі мама ўжо спала, ну як спала, чакала нас з заплюшчанымі вачыма ў ложку, на кухні пакінуўшы цьмянае сьвятло таршэра. бо сьвятло гарыць у нашай кватэры да апошняга, хто вернецца.
бывае ідзеш летняй ноччу, здалёк бачыш сьвятло, і ведаеш, цябе чакае мама.
калі яе ня стала, і ўсе разьехаліся, я гэты таршэр не выключаю болей ніколі... я вяртаюся ў пустую кватэру, іду па двары, і здалёк бачу сьвятло на кухні, і так цёпла становіцца... мама заўсёды чакае... але апошнія гады чакаю яе я.
а.і. бацкель
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
