Радыё Свабода сочыць за ўзыходжаньнем на Манблян праваабаронцы і маці чатырох дзяцей Тацяны Гацуры-Яворскай. Інтрыга першага дня — у групе Тацяны, якая ўздымаецца на вяршыню зь бел-чырвона-белым сьцягам, апынуўся беларус Сяргей, які нясе з сабою сьцяг СССР.
Учора Тацяна разам з групай альпіністаў прыбылі ў Шамані, адкуль заўтра а 9-й ранку пачнуць пад’ём. Кіруе групай украінскі альпініст Андрэй Філіпенка, кіраўнік клюбу «Тропа». Мы дазваніліся да Андрэя, каб даведацца, як Тацяна разам з групай рыхтуецца да пад’ёму.
«Таня пакуль у бадзёрым стане, поўная спадзеваў, п’е валяр’янку, — адразу жартуе Андрэй. — Пакуль яшчэ нічога не пачалося, непакоіцца рана».
Пра сябе Андрэй распавядае, што ходзіць «па гарах» са студэнцтва. Шмат разоў быў на Эльбрусе, падымаўся на пік Леніна, Мак-Кінлі, Аканкагуа. «Гэта сур’ёзныя халодныя вяршыні, калі 10–15 дзён даводзіцца начаваць у намёце, — тлумачыць. — Але самы мой сур’ёзны досьвед — гэта тое, што я ўжо 10 гадоў ваджу людзей як інструктар».
Андрэй Філіпенка на фатаграфіі з сайту «Тропы»
«З самага першага дня ўжо можна называць гэта ўзыходжаньнем. Мы набіраем вышыню, знаёмімся з прыродай. Надвор’е ня вельмі добрае. Атрымліваецца, што мы правяраем, як мы пачуваемся ў такіх умовах — як мы можам есьці, спаць, хадзіць. Найперш для Тацяны як для навічка — гэта праверка сябе, сваіх магчымасьцяў адаптацыі да ўмоваў, якія нязвыклыя для раўніннага чалавека».
Паводле Андрэя, усе людзі розныя, і прадказаць, як чалавек будзе даваць сабе рады з пад’ёмам, немагчыма. Але ён лічыць, што жанчына — «заўжды пазытыўная зьява ў групе».
«Мужчыны пачынаюць сябе паводзіць больш мужна. Калі жанчына ідзе, то як ужо я не пайду? Яны паводзяць сябе больш карэктна, не расслабляюцца ў чыста мужчынскай кампаніі. Ёсьць жанчына, якая стымулюе нас да пэўных паводзінаў — паважлівых і да яе, і да нас. А калі чыста мужчынская кампанія, то можа быць разгільдзяйства», — кажа Філіпенка.
Што да шанцаў дайсьці да вяршыні, то спрактыкаваны альпініст ацэньвае іх цьвяроза-скептычна.
«Я не лічу, што не падняўся на Манблян — то ўсё, жыцьцё не ўдалося. Першы раз — гэта на 90% спроба. А ўжо другі-трэці — чалавек больш асэнсавана ідзе, разумее. Калі пашанцуе — будзем на вяршыні. Калі не — будзе досьвед, будзе спроба, даведаемся шмат новага. Чалавек тут ніколі ня будзе ў пройгрышы. У кагосьці заўжды будзе першы раз», — тлумачыць ён.
Манблян на вышыні 3400 мэтраў, архіўнае фота
Тацяна распавяла, што валяр’янку сапраўды п’е — па дзьве таблеткі ўвечары і зранку.
«Мне сказалі „нармальна, пі“, бо калатун лёгкі быў, — таксама сьмяецца Тацяна. — Рагочуць тут з майго манікюру, хацелі мне напракат ружовыя сьнегаступы ўзяць».
Яна распавядае, што разам зь імі падымаюцца дасьведчаныя альпіністы Сяргей з Украіны і Асэт з Казахстану. Да таго ж да групы далучыўся яшчэ адзін беларус — Сяргей, які жыве ў Лёндане. Для яго гэта таксама першы пад’ём. Па словах Сяргея, ён ідзе на вяршыню са сьцягам СССР.
Трохгадовы Данік перадае маме прывітаньне зь Менску
«Дасьведчаныя альпіністы адразу захацелі са мной памяняцца ледарубамі, бо мой вельмі файны, рарытэтны, яшчэ з савецкіх часоў. Праўда, цяпер робяць нашмат лягчэйшыя. Але я пакуль што ня буду мяняцца, пайду зь ім», — кажа Тацяна.
Таксама Таню прымусілі набыць цяплейшую куртку, а Асэт з Казахстану пазычыў ёй свае штаны.
«Апякуюцца мною з усіх бакоў, — апісвае яна. — Цяпер ідзе дождж і туман, нічога ня бачна. Сёньня дакупілі тое, што трэба было, абсталяваньне ўзялі ў арэнду. А ўвесь настрой баявы — на заўтра на ранак».
Андрэй супакоіў групу, што ісьці будуць па грэбені, таму лявіна ім не пагражае.
«Надвор’е ня вельмі спрыяе, і заўтра таксама дождж. Абяцаюць добрае надвор’е на 15 лютага, — кажа Тацяна. — Што нам можа перашкодзіць, гэта моцны вецер і моцны сьнегапад. А далейшае залежыць толькі ад нас».
Андрэй Філіпенка ўпэўнены, што ў горы вяртаецца кожны. «Ня ведаю такіх, якія схадзілі ў горы і сказалі — больш не пайду. У першы дзень, як вярнуліся з вышыні, могуць сказаць. Але праходзіць дзень, тыдзень, месяц — і чалавек ізноў ідзе».