Што Лукашэнка казаў у 2017 годзе пра мову, вайну, людзей і адукацыю

Арыгінал фота: president.gov.by

«Кахайцеся як хочаце, але дзяцей давядзецца акунаць у г…» Свабода сабрала цытаты Аляксандра Лукашэнкі за 2017 год.

У 2016 годзе беларусы занадта літаральна ўспрынялі загад Аляксандра Лукашэнкі «распранацца і працаваць». Сёлета дзеля Лукашэнкі ніхто публічна не распранаўся, але падобна, што менавіта зь ягонай заявы распачалася «справа патрыётаў». Былі і «бяскрыўдныя» выказваньні.

2017 год — экстрэмальны... някепскі ўвогуле, але экстрэмальны

29 сьнежня:

«Гэта быў экстрэмальны год. Шчыра кажучы, я нават ня памятаю такіх. Ён быў някепскі ўвогуле, але экстрэмальны ў тым пляне, што такога не было, мы такога не перажывалі. Урок галоўны: мы, калі не перажывалі такіх пэрыядаў, аказаліся не ва ўсім гатовыя да гэтага. Нам не хапае арганізаванасьці, дысцыпліны — гэта вялікія рэзэрвы для сельскай гаспадаркі».

2018 год — галоўны год

29 верасьня:

«Наступны год мы аддамо цалкам парадку, культуры земляробства, культуры на палях. Гэта будзе наш галоўны год. Больш не разьлічвайце на вялікія грошы і капітальную падтрымку. Год добры, зарабляйце грошы».

Заданьні-2017: размнажацца, працаўладкаваць жонак і палюбоўніц чыноўнікаў, знайсьці новую крыніцу энэргіі

8 сакавіка:

«І гэта мэта ўсёй маёй палітыкі — у Беларусі павінна быць ня менш за 20 мільёнаў чалавек. Вось тады мы будзем магутныя як ніколі, і ніхто ў наш бок коса глядзець ня будзе».

3 жніўня:

«Беларусь можа пракарміць 20 мільёнаў чалавек. А самая галоўная наша задача, якую ня мы, дык нашыя дзеці павінны вырашыць, — 15 мільёнаў насельніцтва. Гэта эканамічная бясьпека нашай краіны, моц нашай дзяржавы, а яна заўсёды ў людзях. […] За разьвязаньне гэтых сацыяльных пытаньняў спагнаньне жэстачайшае з кожнага чыноўніка».

29 сьнежня:

«Людзі — гэта нашая бясьпека. Нам трэба хаця б 15 мільёнаў насельніцтва, каб не апусьцела Беларусь [...] Таму галоўнае для вас — нараджаць. Астатняе ўсё за намі».

9 сакавіка:

«Я пакуль зьвяртаюся да дзяржаўных службоўцаў ды іншых значных у краіне асобаў: працаўладкуйце, калі ласка, сваіх жонак, мужоў, палюбоўніц і палюбоўнікаў, родных і блізкіх. Тых, хто павінен і можа працаваць. Калі жонка ці палюбоўніца хворая — ну што ж, будзем лекаваць. Калі могуць працаваць і павінны, яны максымум з 1 красавіка павінны быць на працы».

21 сакавіка:

«Я хацеў бы, каб нашы навукоўцы вынайшлі нейкую новую крыніцу энэргіі, каб мы на каленях ня поўзалі нават перад нашымі братамі, молячы іх і выпрошваючы тону нафты або кубамэтар газу».

Пра войска і вайну (у тым ліку віетнамскую)

3 лютага:

28 лютага:

«Сёньня некаторыя пад выглядам „дармаедзтва“, яшчэ чагосьці спрабуюць гэтую лодку разгайдаць і даказаць нам, што гэта ня нашыя землі, а нечыя. Таму для нас гэта вельмі актуальна. „Дармаеды“ павінны ведаць, што іх проста спрабуюць сёньня выкарыстоўваць у самых карысьлівых мэтах, каб разбурыць тое, што ёсьць, зьнішчыць на корані тое, што мы адрадзілі, каб ня даць нам замацавацца.

21 сакавіка:

«Мы ўжо некалькі дзясяткаў затрымалі (ня тых, што ў аўтобусах, анархістаў з маскамі), якія трэнаваліся ў лягерах з зброяй. Дарэчы, адзін зь лягераў быў у раёне Бабруйску і Асіповічаў. Астатнія лягеры — ва Ўкраіне, па-мойму, у Літве ці ў Польшчы (ня буду сьцьвярджаць, але недзе там). Грошы ішлі праз Польшчу і Літву да нас. Мы літаральна ў гэтыя гадзіны затрымалі пару дзясяткаў баевікоў, якія рыхтавалі правакацыю з зброяй».

28 сакавіка:

«Сёньня ўжо кажуць, што патрэбныя пасярэднікі паміж Пуцінам і Лукашэнкам. Ды супакойцеся: у нас з Уладзімірам Уладзіміравічам бліскучыя адносіны, падбяром час, сустрэнемся. Калі ёсьць нейкія праблемы, мы іх вырашым без пасярэднікаў, вырашым удвох, і нам ня трэба ніякае пасярэдніцтва. Мы родныя браты, нам дзяліць няма чаго. Я яму неяк публічна сказаў: можа, яшчэ настане час, калі прыйдзецца сьпінай да сьпіны стаць і адстрэльвацца».

27 чэрвеня:

«Беларускі народ з даўніх часоў, асабліва ў цяжкія пэрыяды вашай [віетнамскай] гісторыі, быў заўсёды побач. Кожны віетнамец добра памятае мінулую вайну і тую цану, якую вы заплацілі за свабоду і незалежнасьць. Памятаем і ведаем пра гэта і мы. Таму што мы былі тады побач з вамі на віетнамскай зямлі».

5 верасьня:

«Хачу папярэдзіць: хопіць апраўдвацца, абарончы характар нашы вучэньні маюць, яшчэ нешта. Ёсьць армія, ёсьць супольная групоўка Беларусі і Расеі на заходнім напрамку. А калі яна існуе, мы ні ад кога гэта не хавалі, мы яе будзем вучыць ваяваць. На ўсялякі выпадак».

20 лістапада:

«У нас жа раней было правіла: калі адзінае дзіця, яго маглі не прызываць ва ўзброеныя сілы. Трэба паглядзець, прааналізаваць гэтую практыку. Гэта адзіны сын! Гэта адзіная апора, надзея. Калі жадае — можа быць, і жаданьне ўлічваць, бо многія бацькі з задавальненьнем адпраўлялі і адпраўляюць дзяцей ва ўзброеныя сілы, бо гэта школа. Гэта добрая школа!»

Пра дзяцінства, адукацыю і сына

3 лютага:

21 красавіка:

18 жніўня:

«Першы [яскравы ўспамін], калі я сам вадзіў каня, абганяючы бульбу. Поле было падзеленае на тры часткі. Было 12 гадзінаў дня, сьпякота неймаверная, авадні, мухі… А потым ужо я сам абганяў бульбу (гэта другое ўражаньне), а малодшы стрыечны брат вадзіў каня. Ён быў крыху меншы за мяне ростам, і яму ўвесь час трэба было ісьці, трымаючы рукі ўгору, каня весьці».

24 жніўня:

«Я быў цяжкім вучнем. Прызнаюся: у дзіцячым пакоі міліцыі на ўліку стаяў у пераходным узросьце. І калі прыходзіла жанчына, капітан міліцыі, мне пальцам трэсла — у мяне сэрца ў пяты ўцякала. Хоць я быў нахабістым хлопцам. Гэта значыць, дзесьці міліцыю трэба падключыць, каб дырэктару і настаўніку дапамагчы. Таму што ў школе вольніцы шмат».

«Я яму [малодшаму сыну Мікалаю] кажу: пачытай пра пяцібальную сыстэму, дыскусія ідзе. А ён мне: ты ўжо зь дзевятай гадзіны прымусіў усіх заняткі пачынаць, табе яшчэ і пяцібальную сыстэму давай».​

«Пытаюся ў свайго: „Слухай, ну як на першым уроку?“ — „Так, тата, нічога, усе сьпяць, і я там прыкархну трошкі“. — „Ну, слухай, ты ж сын прэзыдэнта, нельга там“. — „Спаць хачу!“ Бязладзьдзе ў школе. У элемэнтарных рэчах».

28 верасьня:

«Студэнты — вальнадумцы. Мы самі такімі былі. Ня ведаю, як вы, а я дык дакладна. Таму ня трэба ў іх гэтую жылку і струнку душыць».

Пра мову: за расейскую гінулі!

3 лютага:

20 красавіка:

«Гэта добра, што ў беларусаў ёсьць свая мова. Чаго нас у гэтым папракаць? Хоць у нас пераважная большасьць людзей размаўляе на расейскай мове, і ў побыце ў нас мова зносінаў расейская. Але падкрэсьліваю — гэта не «российская» мова. Гэта наша агульная з вамі мова, якую мы стваралі гадамі».

26 траўня:

«Я хацеў бы, каб гэтыя прадметы [гісторыя ў школе] вывучаліся на беларускай мове. Мы больш маем зносіны, у тым ліку ў побыце, на рускай мове. Беларускай мовы ў нашым побыце не хапае. Дрэнна гэта ці добра? Ня ведаю. Ня думаю, што гэта катастрофа».

«[Расейская мова] гэта наша мова. Мы на гэтай мове стагодзьдзямі размаўлялі. Мы гінулі за гэтую мову».

Мясьніковіча вешалі, Макей высах

21 красавіка:

Пра недатыкальнасьць «сваіх людзей»

22 траўня:

«Хто даў права да чалавека, узгодненага да прызначэньня прэзыдэнтам, урывацца ў дом? Бо для таго, каб праваахоўным органам нават весьці нейкія расьсьледаваньні па чалавеку, які ўваходзіць у кадравы рэестар прэзыдэнта, трэба згода прэзыдэнта. Уварваліся, пачалі нешта ўдакладняць».

Банкіры — зборышча тлустых катоў, а хакеісты — зялёнавокія

25 траўня:

«Устанавіце нармальны заробак гульцу за гульню, а за вынік — дадайце. І трэба істотна прызавыя і іншыя дадаваць за вынік унутранага чэмпіянату. Тады будуць гуляць тут. А яны ўсе — ад Захарава да шараговага хакеіста — ня думаюць нічым, акрамя зарплаты! У іх зялёныя вочы, паглядзіце. Ва ўсіх! Зялёныя вочы! У нас ужо няма ні карых, ні блакітных, толькі „зеляніна“ ў вачах! Мы ня супраць плаціць. Але за што плаціць?»

16 лістапада:

«Я толькі што казаў пра ўзровень заробкаў у краіне. Хацелася б, каб банкаўская сыстэма не была, цытую народ, „зборышчам тлустых катоў“ — гэта ня толькі кажа рабочы і селянін, гэта кажа ўся інтэлігенцыя».

Пра вечнае

11 жніўня:

«Па заробках зразумела: тысячу рублёў мы дасягнем. Што тычыцца заробкаў на будучыню: 1000 рублёў будзем мець, але гэта будзе сярэдні. Ёсьць прадпрыемствы, які гэты сярэдні заробак цягнуць уверх — гэта добра. Але ёсьць жа палова, можа, крыху менш прадпрыемстваў, дзе мы не дацягваем да гэтага ўзроўню, і наогул там заробак невялікі. За 2018–2019 гады, асабліва за 2018 год, мы бяромся за гэтыя вось ніжнія — тыя, хто мала зарабляе, каб мы ў 2018 годзе іх падцягнулі ўжо да 500 даляраў, 1000 рублёў. Прынамсі, бліжэй. Ну і за кошт іх і ў пэрспэктыве за кошт тых, хто ўжо дасягнуў, мы будзем мець ужо мо і 1500 рублёў».

21 лістапада:

«1000, 1010 там, ну 1000 рублёў урад павінен выйсьці. Зразумела, што ў студзені мы будзем адпачываць, люты няпоўны месяц, але ачухаемся ўжо там ад студзеня, дзе мы там прагуляем амаль паўмесяца, мы павінны заплаціць 950 рублёў з выхадам у сакавіку зноў на 1000 рублёў. А далей — другі, трэці, чацьвёрты квартал — мы павінны ўжо пераўзыходзіць 1000 хоць пакрыху».

Пра фэкаліі

3 лютага:

21 сакавіка:

«[Апазыцыянэры зразумелі, што ня ўсе яны трапяць на круглы стол], таму я паставіў умовы. І гэта ўзарвала гэтую апазыцыйную кляаку. Тыя, хто наверсе, зразумелі, што да прэзыдэнта яны ня трапяць, а за стол сядуць іншыя».

24 жніўня:

Прамяняць Буда-Кашалёва на Брусэль?!

24 лістапада:

«[Асабіста запрашалі ў Брусэль на саміт Усходняга партнэрства] Але ўжо ўсё было сплянавана, усё заплянавана. А ў Буда-Кашалёў я паездку ўжо тройчы адкладаў. Што, трэба было яшчэ раз адкласьці? Ды я думаю, з тым парадкам дня, з тым, што там у Брусэлі адбываецца, міністар замежных справаў заўсёды спраўляўся і справіцца гэтым разам».


P.S.

3 лютага: