Задайце пытаньне Алегу Манаеву
Нарадзіўся ў 1952-ым годзе. У 1969 годзе скончыў сярэднюю школу ў Менску, у 1974-ым — факультэт журналістыкі БДУ. У 1974-1976 — служыў у Савецкай Арміі (камандзір танкавага ўзводу).
Малодшы, затым старшы навуковы супрацоўнік Сэктара прыкладной сацыялёгіі БДУ. З 1984-га году — загадчык сэктару, на працягу 20 гадоў, аж да адкрыцьця катэдры сацыяльнай камунікацыі ў траўні 1999 г., кіраваў Групай па вывучэньні масавай камунікацыі.
У 1981 годзе скончыў асьпірантуру БДУ (завочна) па спэцыяльнасьці «Прыкладная сацыялёгія».
У студзені 1983 ў Савеце БДУ абараніў кандыдацкую дысэртацыю «Уключэньне асобы ў сфэру уплыву сродкаў масавай інфармацыі» (па спэцыяльнасьці «Прыкладная сацыялёгія», навуковы кіраўнік прафэсар Давідзюк.
У 1991 годзе скончыў дактарантуру БДУ (вочна) па спэцыяльнасьці «Сацыялёгія.
У сьнежні 1991 годзе ў Савеце БДУ абараніў доктарскую дысэртацыю «Мэтадалягічныя праблемы дасьледаваньня эфэктыўнасьці сродкаў масавай інфармацыі» (па спэцыяльнасьці «Сацыяльныя і палітычныя працэсы», навуковы кансультант прафэсар Грушын.
Зь верасьня 1992 — Прафэсар катэдры сацыялёгіі, з мая 1999 — Катэдры сацыяльнай камунікацыі БДУ.
На працягу некалькіх гадоў працаваў запрошаным прафэсарам і дасьледнікам у многіх унівэрсытэтах ЗША (у тым ліку па праграме Фулбрайта), Канады, Бразыліі і Эўропы.
У лютым 1992 разам са сваімі аднадумцамі заснаваў і ўзначаліў першы ў Беларусі недзяржаўны навукова-дасьледчы цэнтар — Незалежны інстытут сацыяльна-эканамічных і палітычных дасьледаваньняў (НІСЭПД), які атрымаў шырокую вядомасьць у краіне і за мяжой. НІСЭПД быў ліквідаваны Вярхоўным Судом Беларусі ў 2005 годзе і з таго часу вымушаны працаваць з-за мяжы — зарэгістраваны ў Літве.
Апублікаваў каля 190 навуковых тэкстаў па праблемах мэдыяў, камунікацыі і дэмакратыі, грамадзянскай супольнасьці і палітычнага працэсу. Апублікаваў (у якасьці аўтара або рэдактара (сурэдактара) 19 манаграфій і зборнікаў .
Жанаты, мае сына, дачку і ўнука.
Пракамэнтаваць онлайн-канфэрэнцыю можна тут
Малодшы, затым старшы навуковы супрацоўнік Сэктара прыкладной сацыялёгіі БДУ. З 1984-га году — загадчык сэктару, на працягу 20 гадоў, аж да адкрыцьця катэдры сацыяльнай камунікацыі ў траўні 1999 г., кіраваў Групай па вывучэньні масавай камунікацыі.
У 1981 годзе скончыў асьпірантуру БДУ (завочна) па спэцыяльнасьці «Прыкладная сацыялёгія».
У студзені 1983 ў Савеце БДУ абараніў кандыдацкую дысэртацыю «Уключэньне асобы ў сфэру уплыву сродкаў масавай інфармацыі» (па спэцыяльнасьці «Прыкладная сацыялёгія», навуковы кіраўнік прафэсар Давідзюк.
У 1991 годзе скончыў дактарантуру БДУ (вочна) па спэцыяльнасьці «Сацыялёгія.
У сьнежні 1991 годзе ў Савеце БДУ абараніў доктарскую дысэртацыю «Мэтадалягічныя праблемы дасьледаваньня эфэктыўнасьці сродкаў масавай інфармацыі» (па спэцыяльнасьці «Сацыяльныя і палітычныя працэсы», навуковы кансультант прафэсар Грушын.
Зь верасьня 1992 — Прафэсар катэдры сацыялёгіі, з мая 1999 — Катэдры сацыяльнай камунікацыі БДУ.
На працягу некалькіх гадоў працаваў запрошаным прафэсарам і дасьледнікам у многіх унівэрсытэтах ЗША (у тым ліку па праграме Фулбрайта), Канады, Бразыліі і Эўропы.
У лютым 1992 разам са сваімі аднадумцамі заснаваў і ўзначаліў першы ў Беларусі недзяржаўны навукова-дасьледчы цэнтар — Незалежны інстытут сацыяльна-эканамічных і палітычных дасьледаваньняў (НІСЭПД), які атрымаў шырокую вядомасьць у краіне і за мяжой. НІСЭПД быў ліквідаваны Вярхоўным Судом Беларусі ў 2005 годзе і з таго часу вымушаны працаваць з-за мяжы — зарэгістраваны ў Літве.
Апублікаваў каля 190 навуковых тэкстаў па праблемах мэдыяў, камунікацыі і дэмакратыі, грамадзянскай супольнасьці і палітычнага працэсу. Апублікаваў (у якасьці аўтара або рэдактара (сурэдактара) 19 манаграфій і зборнікаў .
Жанаты, мае сына, дачку і ўнука.
Пракамэнтаваць онлайн-канфэрэнцыю можна тут