Апытаньне ў Шклове: «На які вынік спадзяюцца жыхары Шклова, землякі Лукашэнкі, ад Менскіх перамоваў па сытуацыі на Данбасе? Ці лічаць Лукашэнку міратворцам, ці ганарацца ім?»
Your browser doesn’t support HTML5
На які вынік спадзяюцца жыхары Шклова, землякі Лукашэнкі, ад Менскіх перамоваў па сытуацыі на Данбасе?
Спадарыня: «Мне б хацелася, каб быў найлепшы вынік — станоўчы, асабліва для Ўкраіны. Паглядзіш кадры адтуль — становіцца страшна. Мы ж усе народ. У нас ёсьць дзеці, маці. За намі нехта стаіць. Там сытуацыя дужа страшная».
Спадар сталага веку: «Ад Лукашэнкі мала што залежыць. Ён толькі арганізатар. Прыняў усіх гасьцей як трэба — па-сяброўску, прыветліва. Ягоных рашэньняў тут ніякіх. Вядома ж, гонар, што незалежна ад таго, што б там ні адбывалася — мы паводзім сябе прыстойна. Ня ўмешваемся нікуды. Каб гэтак паводзілі сябе ўсе, то было б добра».
Спадарыня: «Усе спадзяёмся, што вынік будзе станоўчы. Не дапусьцяць маштабных ваенных дзеяньняў. Дужа спадзяёмся. Да Бога зьвяртаемся і да нашых кіраўнікоў. Думаем, што дамовяцца. Мір ёсьць мір. Мы ганарымся нашым „бацькам“, што ён узяўся за такую ролю пасярэдніка. Ён вядзе да гэтых перамоваў».
Спадар: «Там жа нашы блізкія сябры жывуць, суседзі. Мы хочам, каб там быў мір і спакой. Каб тыя, хто пры ўладзе, слухалі народ, а не дзялілі партфэлі».
Спадар: «Будзе мір. Навошта ваяваць? Ёсьць нейкі гонар, што перамовы праходзяць у Беларусі. Мы ж, беларусы, мірныя людзі. А пра Аляксандра Лукашэнку — што мне пра яго казаць? Нічога не скажу».
Спадар сталага веку: «Мне б хацелася, каб там быў мір. Але я бачу, што яны ня могуць дамовіцца між сабой. То ў адных прэтэнзіі, то ў другіх. Да агульнага яны не прыходзяць. Лукашэнка тут ніякі не міратворца. Проста дапамагае. Ён даў месца і абстаноўку стварыў спрыяльную».
Спадар: «Я дужа хацеў бы, каб надышло замірэньне. А які вынік будзе тут, мне дужа цяжка адказаць. Спадзяюся, што здаровы розум пераможа. Я дужа рады, што Беларусь стала пасярэднікам у такой добрай справе. А Аляксандар Лукашэнка — дыплямат. Адно слова — дыплямат».