Ільлю я ведаю з самага нараджэньня. У дзяцінстве мы кожнае лета праводзілі ўтраіх: Ільля, яго родная сястра Алёнка і я, іх стрыечная сястра. Я была за старэйшую сястру. Мы выдатна ладзілі паміж сабой. Калі з Ільлём здарылася бяда, быццам бы ўсё жыцьцё Ілюшы, ад немаўляткі да дарослага, пранеслася перад маімі вачыма. Ён — малодшы брат, наіўны, добры, пяшчотны...

У дзяцінстве бацькі чыталі брату кнігу "Пра Ільлю Мурамца", і ягоныя вочы зіхацелі: "Я таксама буду такі ж моцны і справядлівы!".

Ільля вельмі любіць чытаць, што зусім нетыпова для цяперашняй моладзі. Гэта ў яго ад бабулі Зінаіды Філіпаўны, якая казала: "У мяне ўсе ўнукі таленавітыя". Мы і ў ізалятар перадаем яму шмат кніг, але чамусьці ня ўсё прымаюць. На ангельскай мове кніг зусім не бяруць — кажуць, забаронена. Апошнім разам у маці нават Валянціна Распуціна не ўзялі. Выпісалі Ільлю шмат часопісаў у ізалятар, але ня ведаю, ці даходзяць яны.

Атрымліваем з-за кратаў лісты вельмі цікавыя. Яго мама, Тамара Анатольеўна, мяркуе, што ён піша кнігу, усё просіць агульныя сшыткі. У лістах выхоўвае свайго малодшага стрыечнага брата, аналізуе памылкі, які той робіць у лістах да Ільлі. Сяргей вельмі прыгожа малюе, а вось піша так непісьменна, робіць столькі памылак! Дык Ільля выпраўляе кожную памылку і тлумачыць: "Прывітаньне, братан" — гэта зварот, трэба коску ставіць... Выправіць памылку і напіша яшчэ пяць прыкладаў, артаграмаў па гэтай тэме.





Ільля заўсёды дапамагаў маёй маці ў выхаваньні нашага малодшага брата Сярожы, вёў зь ім адукацыйныя, выхаваўчыя гутаркі. Ільлю вельмі любіў мой тата.



У Ільлі вельмі добрыя здольнасьці да вывучэньня моваў, надзвычай пісьменна піша і па-расейску, і па-беларуску. Добра ведае ангельскую мову. Авалодаў кампутарам, друкаваць навучыўся ўсьляпую. У яго філязофскі склад розуму. Такі чысты гуманітар, хоць вучыўся ў каледжы на тэхніка-электрыка. Захапляецца скутэрамі, матацыкламі, сам зьбірае-разьбірае тэхніку.






Ільля добра сьпявае, грае на гітары, на саксафоне, на флейце, на бубнах — ягоны бацька музыкант, гэта ў яго спадчыннае. Займаўся спортам, у дзяцінстве авалодаў самба. Паўгода быў на практыцы на радзіме ў Баранавічах, у Менск паехаў толькі пры канцы лістапада. Вельмі шкадую, што апошнім часам сустракаліся зь ім нячаста, усё больш размаўлялі праз тэлефон...

19 сьнежня Ільля быў на Плошчы. Мне зь ім удалося паразмаўляць увечары 19-га. Ён быў узрушаны, усхваляваны — гэта першыя выбары ў ягоным жыцьці. Верыў у перамены. Адседзеў 10 сутак арышту за ўдзел у акцыі пратэсту. У жодзінскім ізалятары перанёс вельмі моцны стрэс. Хлопцы, якія сядзелі разам, дапамагалі яму як самаму малодшаму. Калі мы сустрэліся 30-га сьнежня, пасьля адседкі, Ільля быў вельмі разгублены, дрэнна сябе адчуваў. Але пачуцьцё адказнасьці перамагло: "Трэба быць на занятках, у мяне лябараторныя работы".

Там яго адразу ж выклікаў дырэктар каледжу і запатрабаваў, каб Ільля напісаў пакаяльную тлумачальную, што на плошчы апынуўся выпадкова, інакш яго адлічаць. Ільля жалю ня выказаў і заявіў, што прабачэньня прасіць не зьбіраецца, бо ня лічыць сябе вінаватым, і каяцца яму няма ў чым. 5 студзеня яго ветліва запрасілі зайсьці ў адміністрацыю каледжу для падпісаньня нейкіх папер. Але там яго ўжо чакалі супрацоўнікі КДБ: паведамілі, што ён падазраваны па крымінальнай справе. Зьмясьцілі спачатку ў ІЧУ на Акрэсціна, а потым перавялі ў СІЗА на Валадарскага. Дагэтуль ён "як тыгр у клетцы", — так піша зь СІЗА пра сябе Ілюша.



Вельмі перажываў, калі 22 студзеня памерла бабуля, а яго не пусьцілі на пахаваньне. Бабулю ён вельмі любіў. Перажывае і за свайго сябра Фёдара Мірзаянава, студэнта Беларускага дзяржаўнага эканамічнага ўнівэрсытэту, які таксама чакае суду...

Нам яго вельмі не хапае. Я веру, Ільля аптыміст — ён спадзяецца, і слушна робіць, таму што мы ўсе верым і ганарымся ім.

Вольга Бандаронак, стрыечная сястра Ільлі Васілевіча


Самы малады фігурант справы. Нарадзіўся 6 жніўня 1991 году ў Баранавічах. Вучыўся ў баранавіцкай гімназіі. Пасьля дзявятай клясы паступіў у Менскі політэхнічны каледж. Выдатна вучыўся ў каледжы, быў старастам групы. За ўдзел у акцыі пратэсту 19 сьнежня Ільля адседзеў 10 сутак арышту і быў адпушчаны дадому. Яму паведамілі, што адміністрацыя Менскага політэхнічнага каледжа выключае яго з вучэльні. 5 студзеня малады чалавек быў запрошаны ў адміністрацыю каледжа для падпісаньня адпаведных папер, але ў вучэльні Ільлю чакалі супрацоўнікі КДБ, якія паведамілі, што ён падазраваны па крымінальнай справе, і зьмясьцілі спачатку ў ІЧУ на вул. Акрэсьціна, а потым перавялі ў СІЗА на вул. Валадарскага.

Усе партрэты на фоне кратаў