У дзяцінстве Саша быў вельмі добрым, спагадлівым, клапатлівым хлопчыкам. Жылі мы небагата ў матэрыяльным пляне, і я, і бацька шмат працавалі, каб падняць дзяцей. Я рабіла на чатырох працах, прыбірала офісы. А Саша заўсёды мне дапамагаў, не саромеўся такой працы. Не было ніводнага дня, каб пасьля школы, пасьля вучэльні Саша не прыходзіў да мяне на працу дапамагчы. Я прыбірала ў Кастрычніцкім выканкаме, і ён, не заходзячы дадому паесьці, каб не губляць час, прыходзіў да мяне дапамагчы. Казаў: "Мамачка, я спачатку табе дапамагу, а потым дадому разам пойдзем...".

Як і ўсе хлопчыкі, у дзяцінстве вельмі цікавіўся тэхнікай, займаўся футболам.

Вельмі любіць працаваць з дрэвам. У нашай кватэры шмат рэчаў, якія Саша змайстраваў сваімі рукамі — вельмі прыгожыя палічкі для кніг, для абутку, тумбачкі, зэдлікі, і нават будку для сабакі вельмі арыгінальную змайстраваў. У кватэры была майстэрня — Саша заўсёды нешта з дрэва выпілоўваў, рэзаў, стругаў, выразаў. Заўсёды імкнуўся зьдзівіць нас нейкімі прыгожымі драўлянымі рэчамі, аздабляў іх разьбой па дрэве. Пасьля вучэльні Саша працаваў на дрэваапрацоўчым прадпрыемстве, і менавіта праца з дрэвам яму вельмі падабалася. Вельмі перажываў, калі закрылася дрэваапрацоўчае прадпрыемства, дзе ён працаваў. Знайшоў іншую працу — ужо нешта зьвязанае з мэталаапрацоўкай. Але для душы дома працягваў займацца з дрэвам.

Яшчэ захапляўся Саша лепкай — з гліны, з плястыліну. Знаходзіў па тэлебачаньні розныя адмысловыя пазнавальныя праграмы, рабіў вельмі прыгожыя сувэніры нам на ўсе сьвяты.

Мне заўсёды было вельмі шкада Сашу. Дарослы хлопец у 24 гады ня мае свайго кута, нават пакойчыка. У нас невялікая двухпакаёвая кватэра. У адным пакоі мы з бацькам, у другім — старэйшая дачка зь дзевяцігадовым сынам. А Саша ўвесь час у кухні нешта майструе... Мне наагул так шкада гэтую моладзь... Як ім вырашыць кватэрнае пытаньне? Пры цяперашніх цэнах на кватэру і заробках пэрспэктывы нярадасныя...

Лісты мы атрымліваем, як і ўсе, нейкім дзіўным парадкам. Саша піша, што ў камэры спачатку было чацьвёра, цяпер яны там утрох. Піша, што хлопцы ладзяць паміж сабой, жывуць дружна, падтрымліваюць адзін аднаго, дзеляцца перадачамі, разам гатуюць салаткі, нейкія стравы. З пэрыёдыкі да іх даходзіць толькі "Советская Белоруссия".

У кожным лісьце Саша дасылае свае малюнкі: мне малюе прыгожыя кветкі, а свайму дзевяцігадоваму пляменьніку Мішу — коміксы, то чалавека-павука, то жабак нейкіх — сюжэты розныя з мультфільмаў.

Палітыкай мой сын ніколі не цікавіўся. На Плошчу прыйшоў выпадкова, захацеў паглядзець, як будуць разгортвацца падзеі. Яго затрымалі. Адбыў спачатку 12 сутак. А потым Сашу выставілі крымінальнае абвінавачаньне ва ўдзеле ў масавых беспарадках. Зараз ён у "амэрыканцы". Я некалькі разоў прасіла сьледчага дазволіць спатканьне з сынам хоць на некалькі хвілін і заўсёды атрымлівала адмову. Ведаеце, пачытаеш дзяржаўныя газэты, паглядзіш тэлевізар — і робіцца страшна. Беларускае тэлебачаньне зрабіла з гэтых хлопцаў нейкіх мацёрых крымінальнікаў... Нават суседзі, якія ведаюць майго сына, абурыліся той хлусьнёй, якую паказала пра Сашу БТ.

Перажываю, вядома, за яго. Тым больш калі Міхалевіч распавёў пра катаваньні ў сьледчым ізалятары КДБ, Класкоўскі пацьвердзіў. Калі б хоць далі паглядзець на яго, то стала б лягчэй, а то ўвесь час думаш-думаеш, як там, што там. Хутчэй бы суд, будзе магчымасьць хоць пабачыць Сашу. Плачу кожны дзень... Але зараз галоўнае — каб ён вытрымаў гэтае выпрабаваньне, не зламаўся.

Алена Квяткевіч, маці Аляксандра

Аляксандар Квяткевіч нарадзіўся 4 лютага 1987 году. Скончыў 168-ю менскую школу, потым прафэсійна-тэхнічную вучэльню па спэцыяльнасьці "сталяр-станочнік". Працаваў на вытворчасьці — вырабляў кампрэсары для машын. Палітыкай не цікавіўся, на Плошчу прыйшоў выпадкова. Быў затрыманы, адбыў 12-суткавы арышт за ўдзел у акцыі 19 сьнежня. 4 студзеня затрыманы як падазраваны, выстаўлена абвінавачаньне па частках 1 і 2 артыкула 293 Крымінальнага кодэксу РБ ("масавыя беспарадкі"). Знаходзіцца пад вартай у СІЗА КДБ.

Усе партрэты на фоне кратаў