Вінцэсь Мудроў, Наваполацак Чатыры гады таму ў Наваполацку была заснаваная суполка аматараў ірляндзкай культуры. Гэта, калі не лічыць афіцыйнага таварыства “Беларусь-Ірляндыя” – адзіная ў краіне самадзейная суполка, сябры якой мэтанакіравана вывучаюць культуру народу, гістарычны лёс якога надта падобны да лёсу беларусаў. Згуртавалася ў ёй нацыянальна сьведамая моладзь, і на кельцкіх сьвятах, якія ладзяцца ў Наваполацку, гучаць ірляндзкія песьні й беларуская мова. Як адзначылі аматары ірляндзкай культуры ўгодкі сваёй суполкі?
Згаданыя ўгодкі супалі па часе са сьвятам Самайн – старажытным кельцкім Новым годам. Так што ў гарадзкі цэнтар нацыянальнай культуры сустракаць кельцкі Новы год прыйшлі бацькі і дзеці. Распавядае дванаццацігадовая Марына:
(Марына: ) “Кожны год на Самайн прыходзім я й мае сяброўкі. З кожным годам усё больш людзей цікавіцца гэтым сьвятам. Мы яго ладзім і ў школах, мы самі прыдумляем нумары. Напрыклад, сёлета будзем паказваць танцавальны нумар”.
Ірляндыя месьціцца на другім канцы Эўропы, ніякіх дачыненьняў у гістарычным пляне паміж беларусамі ды ірляндцамі не было. Але разам з тым нашыя краіны шмат у чым падобныя: той жа клімат, тыя ж балоты, тая ж бульба, тое ж панаваньне мовы вялікага ўсходняга суседа. Дарэчы, сама назва “Ірляндыя” – гэта ангельскі моўны варыянт. Краіна гэтая мусіць называцца Эйрэ. Усё гэта і зацікавіла наваполацкага інжынэра Ігара Мурашку – заснавальніка суполкі. Яму слова:
(Мурашка: ) “Як я толькі пачаў усьведамляць сябе беларусам, я стаў азірацца навокал у пошуках народу з такім жа гаротным лёсам, як і ў беларусаў. І аказалася, што такі народ існуе ў Эўропе – гэта ірляндцы. Там мы бачым таксама вялікага суседа з усходу, бясконцую чараду акупацыяў, войнаў, закалотаў. У выніку брытанскага панаваньня адбылося тое ж, што мы бачым і ў нашай гісторыі: заняпад ірляндзкай культуры ды мовы, нацыянальная дэградацыя.
Ірляндзкая культура наагул прываблівае людзей незалежна ад іх палітычных перакананьняў. На нашыя імпрэзы прыходзяць людзі рознага ўзросту, рознай адукацыі і розных перакананьняў”.
Апрача Самайну, суполка ладзіць вясновае сьвята вогнішчаў Белтрэйн, сьвята ўраджаю Лугнасад, ну а больш усяго народу зьбірае галоўнае ірляндзкае сьвята – дзень сьвятога Патрыка. Пачынаецца яно звычайна ў цэнтральнай гарадзкой бібліятэцы, дзе гучыць кельцкая музыка, дэманструюцца відэафільмы, і заканчваецца ў піўніцы, за традыцыйным кухлем піва. Дадамо яшчэ, што Ігар Мурашка ўласным коштам выдае тарашкевіцай бюлетэнь “Shamrock” ( па-ірляндзку – ліст дзяцеліны, нацыянальны сымбаль Эйрэ). Ужо выйшла 11 нумароў бюлетэня.
Ці спрабавалі сябры суполкі наладзіць дачыненьні з ірляндзкімі культурніцкімі арганізацыямі? Самі яны такіх спробаў не рабілі, але пра чыннасьць суполкі даведаліся супрацоўнікі ірляндзкай амбасады ў Маскве. Адмыслова каб сустрэцца са спадаром Мурашкам на Віцебшчыну ня так даўно завітаў аташэ па культуры амбасады Ірляндзкай рэспублікі Джэймс О’Шы. Сам ён па адукацыі – славіст, збольшага ведае беларускую мову і, азнаёміўшыся зь бюлетэнем “Shamrock”, быў уражаны высокім узроўнем ведаў пра сваю краіну.
(Марына: ) “Кожны год на Самайн прыходзім я й мае сяброўкі. З кожным годам усё больш людзей цікавіцца гэтым сьвятам. Мы яго ладзім і ў школах, мы самі прыдумляем нумары. Напрыклад, сёлета будзем паказваць танцавальны нумар”.
Ірляндыя месьціцца на другім канцы Эўропы, ніякіх дачыненьняў у гістарычным пляне паміж беларусамі ды ірляндцамі не было. Але разам з тым нашыя краіны шмат у чым падобныя: той жа клімат, тыя ж балоты, тая ж бульба, тое ж панаваньне мовы вялікага ўсходняга суседа. Дарэчы, сама назва “Ірляндыя” – гэта ангельскі моўны варыянт. Краіна гэтая мусіць называцца Эйрэ. Усё гэта і зацікавіла наваполацкага інжынэра Ігара Мурашку – заснавальніка суполкі. Яму слова:
(Мурашка: ) “Як я толькі пачаў усьведамляць сябе беларусам, я стаў азірацца навокал у пошуках народу з такім жа гаротным лёсам, як і ў беларусаў. І аказалася, што такі народ існуе ў Эўропе – гэта ірляндцы. Там мы бачым таксама вялікага суседа з усходу, бясконцую чараду акупацыяў, войнаў, закалотаў. У выніку брытанскага панаваньня адбылося тое ж, што мы бачым і ў нашай гісторыі: заняпад ірляндзкай культуры ды мовы, нацыянальная дэградацыя.
Ірляндзкая культура наагул прываблівае людзей незалежна ад іх палітычных перакананьняў. На нашыя імпрэзы прыходзяць людзі рознага ўзросту, рознай адукацыі і розных перакананьняў”.
Апрача Самайну, суполка ладзіць вясновае сьвята вогнішчаў Белтрэйн, сьвята ўраджаю Лугнасад, ну а больш усяго народу зьбірае галоўнае ірляндзкае сьвята – дзень сьвятога Патрыка. Пачынаецца яно звычайна ў цэнтральнай гарадзкой бібліятэцы, дзе гучыць кельцкая музыка, дэманструюцца відэафільмы, і заканчваецца ў піўніцы, за традыцыйным кухлем піва. Дадамо яшчэ, што Ігар Мурашка ўласным коштам выдае тарашкевіцай бюлетэнь “Shamrock” ( па-ірляндзку – ліст дзяцеліны, нацыянальны сымбаль Эйрэ). Ужо выйшла 11 нумароў бюлетэня.
Ці спрабавалі сябры суполкі наладзіць дачыненьні з ірляндзкімі культурніцкімі арганізацыямі? Самі яны такіх спробаў не рабілі, але пра чыннасьць суполкі даведаліся супрацоўнікі ірляндзкай амбасады ў Маскве. Адмыслова каб сустрэцца са спадаром Мурашкам на Віцебшчыну ня так даўно завітаў аташэ па культуры амбасады Ірляндзкай рэспублікі Джэймс О’Шы. Сам ён па адукацыі – славіст, збольшага ведае беларускую мову і, азнаёміўшыся зь бюлетэнем “Shamrock”, быў уражаны высокім узроўнем ведаў пра сваю краіну.