Юры Дракахруст, Прага Ізраіль і Лібан выказалі гатовасьць выканаць рэзалюцыю 1701 Рады Бясьпекі ААН, якая заклікае да спыненьня агню. Ісламісцкая групоўка “Хізбула” таксама пагадзілася на замірэньне, аднак адмаўляецца раззброіцца, чаго патрабуе рэзалюцыя ААН. Галоўны міжнародны спонсар “Хізбулы” Іран крытыкуе рашэньне ААН.
Рэзалюцыя Рады Бясьпекі ААН заклікае да поўнага спыненьня баявых дзеяньняў, яна прадугледжвае ўвод міратворчых сілаў у зону канфлікту, на тэрыторыю Лібану паміж мяжой з Ізраілем і ракой Літані. Рэзалюцыя таксама патрабуе вызваленьня двух ізраільскіх салдатаў, захоп якіх у ліпені стаў падставай канфлікту. Апрача гэтага, дакумэнт заклікае да ўрэгуляваньня праблемы лібанскіх вязьняў у Ізраілі. У рэзалюцыі паўтараецца тэза папярэдніх рашэньняў аб раззбраеньні ўсіх няўрадавых вайсковых фармаваньняў.
“Хізбула” заявіла, што ня будзе раззбройваць сваіх вайсковых злучэньняў, у тым ліку і ў зоне канфлікту. Прадстаўнікі групоўкі заявілі гэта і на ўчорашнім паседжаньні лібанскага ўраду, у які яны ўваходзяць. Рэч у тым, што вайсковыя сілы “Хізбулы” не падпарадкоўваюцца лібанскаму ўраду, фізычна менавіта гэтыя сілы, а не лібанскае войска зьяўляюцца бокам канфлікту, менавіта зь імі ваююць ізраільцы. Спыненьне баявых дзеяньняў – гэта добра ў любым выпадку, але без раззбраеньня “Хізбулы” сытуацыя проста замарожваецца, і далейшае праліцьцё крыві ня выключана.
Іран заявіў, што рэзалюцыя незбалянсаваная. Пры гэтым Тэгеран назваў Лібан і “Хізбулу” абсалютнымі пераможцамі. Дарэчы, ускосна Іран рэзалюцыя Рады Бясьпекі ААН усё ж закранае ў той частцы, дзе гаворыцца пра забарону на пастаўкі ў Лібан зброі любым сілам, акрамя лібанскага войска. Хаця Іран афіцыйна заяўляе, што аказвае “Хізбуле” толькі маральную і палітычную падтрымку, нават некаторыя іранскія чыноўнікі з гонарам прызнаюць, што “Хізбула” ў цяперашнім канфлікце выкарыстоўвае ракеты іранскай вытворчасьці. Днямі пра гэта паведаміў былы іранскі пасол у Сырыі. Брытанскі дасьледчы цэнтар у пытаньнях абароны "Jean’s Defence" паведамляе пра маштабныя іранскія пастаўкі “Хізбуле” ракетаў, у тым ліку і расейскай вытворчасьці.
Яшчэ адна форма – гэта навучаньне вайсковай справе. Гэты кірунак супрацоўніцтва і не хаваецца. Ужо прыгаданы іранскі дыплямат паведаміў, што яшчэ ў 1980-х гадох, калі іранскія салдаты наўпрост ваявалі з ізраільцамі ў Лібане, тагачасны лідэр Ірану аятала Хамэйні прыняў рашэньне, што лепш навучаць лібанцаў, чым ваяваць самім. Ролю Ірану ў навучаньні байцоў “Хізбулы” прызнаў і адзін зь лідэраў гэтай групоўкі шэйх Наім Касім, пра гэта гавораць і байцы “Хізбулы”, узятыя ў палон Ізраілем.
Працяг канфлікту ўмацоўвае аўтарытэт Ірану ў мусульманскім сьвеце. Варта адзначыць, што гэты аўтарытэт зусім не бясспрэчны. Іранцы – пэрсы, а не арабы, да таго ж яны шыіты, а не суніты, у адрозьненьне ад большай часткі арабскага сьвету. І тое, што цяпер шыіцкая “Хізбула” на вастрыні вайны з Ізраілем, прымушае суніцкіх радыкалаў забыць супярэчнасьці з цэнтрам шыізму – Іранам – і ставіцца да яго з большай павагай. Акрамя таго, працяг канфлікту забірае ўвагу сьвету ад праблемы іранскай ядзернай праграмы і адначасна паказвае сьвету, што Іран мае вялікі ўплыў на сытуацыю ў рэгіёне, гэта значыць – можа дэстабілізаваць сытуацыю і бязь ядзернай зброі.
“Хізбула” заявіла, што ня будзе раззбройваць сваіх вайсковых злучэньняў, у тым ліку і ў зоне канфлікту. Прадстаўнікі групоўкі заявілі гэта і на ўчорашнім паседжаньні лібанскага ўраду, у які яны ўваходзяць. Рэч у тым, што вайсковыя сілы “Хізбулы” не падпарадкоўваюцца лібанскаму ўраду, фізычна менавіта гэтыя сілы, а не лібанскае войска зьяўляюцца бокам канфлікту, менавіта зь імі ваююць ізраільцы. Спыненьне баявых дзеяньняў – гэта добра ў любым выпадку, але без раззбраеньня “Хізбулы” сытуацыя проста замарожваецца, і далейшае праліцьцё крыві ня выключана.
Іран заявіў, што рэзалюцыя незбалянсаваная. Пры гэтым Тэгеран назваў Лібан і “Хізбулу” абсалютнымі пераможцамі. Дарэчы, ускосна Іран рэзалюцыя Рады Бясьпекі ААН усё ж закранае ў той частцы, дзе гаворыцца пра забарону на пастаўкі ў Лібан зброі любым сілам, акрамя лібанскага войска. Хаця Іран афіцыйна заяўляе, што аказвае “Хізбуле” толькі маральную і палітычную падтрымку, нават некаторыя іранскія чыноўнікі з гонарам прызнаюць, што “Хізбула” ў цяперашнім канфлікце выкарыстоўвае ракеты іранскай вытворчасьці. Днямі пра гэта паведаміў былы іранскі пасол у Сырыі. Брытанскі дасьледчы цэнтар у пытаньнях абароны "Jean’s Defence" паведамляе пра маштабныя іранскія пастаўкі “Хізбуле” ракетаў, у тым ліку і расейскай вытворчасьці.
Яшчэ адна форма – гэта навучаньне вайсковай справе. Гэты кірунак супрацоўніцтва і не хаваецца. Ужо прыгаданы іранскі дыплямат паведаміў, што яшчэ ў 1980-х гадох, калі іранскія салдаты наўпрост ваявалі з ізраільцамі ў Лібане, тагачасны лідэр Ірану аятала Хамэйні прыняў рашэньне, што лепш навучаць лібанцаў, чым ваяваць самім. Ролю Ірану ў навучаньні байцоў “Хізбулы” прызнаў і адзін зь лідэраў гэтай групоўкі шэйх Наім Касім, пра гэта гавораць і байцы “Хізбулы”, узятыя ў палон Ізраілем.
Працяг канфлікту ўмацоўвае аўтарытэт Ірану ў мусульманскім сьвеце. Варта адзначыць, што гэты аўтарытэт зусім не бясспрэчны. Іранцы – пэрсы, а не арабы, да таго ж яны шыіты, а не суніты, у адрозьненьне ад большай часткі арабскага сьвету. І тое, што цяпер шыіцкая “Хізбула” на вастрыні вайны з Ізраілем, прымушае суніцкіх радыкалаў забыць супярэчнасьці з цэнтрам шыізму – Іранам – і ставіцца да яго з большай павагай. Акрамя таго, працяг канфлікту забірае ўвагу сьвету ад праблемы іранскай ядзернай праграмы і адначасна паказвае сьвету, што Іран мае вялікі ўплыў на сытуацыю ў рэгіёне, гэта значыць – можа дэстабілізаваць сытуацыю і бязь ядзернай зброі.