Радыё Свабода Тацяна Козік – удзельніца праграмы “У што я веру”.
Апошнім часам усё часьцей даюць аб сабе знаць згадкі зь мінулага...
У маленстве, якое прайшло на берагах праслаўленай паэтамі рачулкі Бесядзі, сьвет здаваўся бязьмежна прыгожым і гарманічным. У школе прыйшло разуменьне, што любоў да беларускай мовы і сваёй радзімы я выразна адчула адначасова зь усьведамленьнем, што чалавек ня можа жыць без любові. Менавіта любоў ратуе ад усяго цёмнага і нізкага, - пра існаваньне гэтага боку жыцьця я даведалася, пакінуўшы ў 11 гадоў берагі Бесядзі.
Веру ў тое, што наш сьвет нарадзіла любоў.
Веру ў тое, што любоў, гэта вялікая сіла.
Веру ў тое, што любоў можна адчуваць сэрцам.
Заўсёды ставілася зь недаверам да паказушнасьці. Веру ў тое, што паказушная, непраўдзівая любоў такая ж бясплодная, як пустыня, дзе валадараць толькі вецер-сухавей і пясок.
Веру, што любы чалавек можа вылекаваць душу, акрыяць з дапамогай любові.
Любоў – гэта ня толькі ўзьнёслае пачуцьцё, гэта і стан душы, гэта і сьветагляд і, калі хочаце, рэлігія. Менавіта такую любоў я адлюстроўваю ў сваіх карцінах і габэленах. Тут людзі - як птушкі, а сьвет – як шматузроўневая прастора паміж зямлёй і небам. Бадай, птушкі найбольш блізкія істоты да чалавека, бо амаль усе зь іх жывуць парамі, а некаторыя нават няздольныя стварыць новую сям’ю пасьля сьмерці сябра ці сяброўкі. Менавіта птушкі надзвычай любяць прыгожае, напрыклад, сяліцца ў прыгожых мясьцінах, сьпяваць прыгожыя песьні.
Людзі такія ж, як птушкі. Сярод іх ёсьць і зязюлі, і каршуны, і лебедзі, і вераб’і, і арлы. Але ўсіх іх яднае любоў да свайго роднага кута. Пра гэта яшчэ Францішак Скарына пісаў, калі згадваў пра родныя гнёзды і віры. Інакш тая ж зязюля адляцела б у нейкі іншы, больш прыдатны да птушынага жыцьця, край. Але во ж застаецца ў родным гаі, хоць сама і не гадуе сваіх родных дзетак.
У гэтай птушынай размаітасьці – ці не асноўная асаблівасьць чалавечага сьвету. Бо ўсе мы розныя.
Я веру ў тое, што розныя людзі могуць жыць разам у згодзе і суладзьдзі. Варта толькі кіравацца любоўю.
Тацяна Козік – мастачка, габеленшчыца. Нарадзілася на Хоцімшчыне ў сям’і вясковай настаўніцы. З 11 гадоў вучылася ў менскай школе-інтэрнаце па выяўленчым мастацтве імя Ахрэмчыка. Разам з аднаклясьнікамі ўдзельнічала ў культурніцкіх акцыях моладзевай суполкі “Майстроўня”. Скончыла Віцебскі тэхналягічны інстытут па спэцыяльнасьці “мастак па тканінах”. Упершыню ў гісторыі гэтай ВНУ была разьмеркаваная ў структуру мастацкага камбінату Саюза мастакоў Беларусі, у наваполацкі філіял Віцебскага аддзяленьня. Апошнім часам захапілася дызайнам жаночага адзеньня з лёну. Жыве ў Полацку. Мае двух сыноў.
У маленстве, якое прайшло на берагах праслаўленай паэтамі рачулкі Бесядзі, сьвет здаваўся бязьмежна прыгожым і гарманічным. У школе прыйшло разуменьне, што любоў да беларускай мовы і сваёй радзімы я выразна адчула адначасова зь усьведамленьнем, што чалавек ня можа жыць без любові. Менавіта любоў ратуе ад усяго цёмнага і нізкага, - пра існаваньне гэтага боку жыцьця я даведалася, пакінуўшы ў 11 гадоў берагі Бесядзі.
Веру ў тое, што наш сьвет нарадзіла любоў.
Веру ў тое, што любоў, гэта вялікая сіла.
Веру ў тое, што любоў можна адчуваць сэрцам.
Заўсёды ставілася зь недаверам да паказушнасьці. Веру ў тое, што паказушная, непраўдзівая любоў такая ж бясплодная, як пустыня, дзе валадараць толькі вецер-сухавей і пясок.
Веру, што любы чалавек можа вылекаваць душу, акрыяць з дапамогай любові.
Любоў – гэта ня толькі ўзьнёслае пачуцьцё, гэта і стан душы, гэта і сьветагляд і, калі хочаце, рэлігія. Менавіта такую любоў я адлюстроўваю ў сваіх карцінах і габэленах. Тут людзі - як птушкі, а сьвет – як шматузроўневая прастора паміж зямлёй і небам. Бадай, птушкі найбольш блізкія істоты да чалавека, бо амаль усе зь іх жывуць парамі, а некаторыя нават няздольныя стварыць новую сям’ю пасьля сьмерці сябра ці сяброўкі. Менавіта птушкі надзвычай любяць прыгожае, напрыклад, сяліцца ў прыгожых мясьцінах, сьпяваць прыгожыя песьні.
Людзі такія ж, як птушкі. Сярод іх ёсьць і зязюлі, і каршуны, і лебедзі, і вераб’і, і арлы. Але ўсіх іх яднае любоў да свайго роднага кута. Пра гэта яшчэ Францішак Скарына пісаў, калі згадваў пра родныя гнёзды і віры. Інакш тая ж зязюля адляцела б у нейкі іншы, больш прыдатны да птушынага жыцьця, край. Але во ж застаецца ў родным гаі, хоць сама і не гадуе сваіх родных дзетак.
У гэтай птушынай размаітасьці – ці не асноўная асаблівасьць чалавечага сьвету. Бо ўсе мы розныя.
Я веру ў тое, што розныя людзі могуць жыць разам у згодзе і суладзьдзі. Варта толькі кіравацца любоўю.
Тацяна Козік – мастачка, габеленшчыца. Нарадзілася на Хоцімшчыне ў сям’і вясковай настаўніцы. З 11 гадоў вучылася ў менскай школе-інтэрнаце па выяўленчым мастацтве імя Ахрэмчыка. Разам з аднаклясьнікамі ўдзельнічала ў культурніцкіх акцыях моладзевай суполкі “Майстроўня”. Скончыла Віцебскі тэхналягічны інстытут па спэцыяльнасьці “мастак па тканінах”. Упершыню ў гісторыі гэтай ВНУ была разьмеркаваная ў структуру мастацкага камбінату Саюза мастакоў Беларусі, у наваполацкі філіял Віцебскага аддзяленьня. Апошнім часам захапілася дызайнам жаночага адзеньня з лёну. Жыве ў Полацку. Мае двух сыноў.