«Жадаю NATO ў кожны дом». Як жыве ўкраінскае мястэчка Казачая Лопань за два кілямэтры ад расейскай мяжы

Аб магчымым нападзе Расеі на Ўкраіну згадваецца некалькі месяцаў. Але ў апошні тыдзень напруга ўзмацнілася.

Журналісты тэлеканалу «Настоящее время» пагаварылі з жыхарамі ўкраінскага мястэчка, якое знаходзіцца на мяжы з Расеяй.

Ад Казачай Лопані да мяжы з Расеяй — каля двух кілямэтраў. Аб магчымым уварваньні тут цяпер гавораць усе.

«Навіны, вядома, трывожныя. Але стараемся сябе трымаць у руках, не нэрвавацца. Так што пакуль усё, як звычайна: школа, садок, праца. Проста трэба трымаць сябе ў руках, не панікаваць. Гэта мы ўжо пражывалі, мы з 2014 году ў такой сытуацыі», — расказвае жыхарка Казачай Лопані Марына Каленічэнка.

Панікі ў мястэчку няма. Паліцы крам запоўненыя. А пытаньні аб трывожных валізках выклікаюць у людзей усьмешку ці раздражненьне.

«Якая вайна? Супраць каго? Я супраць свайго брата пайду? — кажа жыхар Казачай Лопані Сяргей Каценка.

Калі выйсьці на пагорак, мабільнікі ловяць расейскую сувязь. А хатнія антэны — расейскія каналы. Амаль кожны зь пяці тысяч мясцовых жыхароў мае сваякоў па той бок мяжы.

«Большасьць глядзяць расейскія каналы, бо наш украінскі канал уключыў, а там адно і тое ж. Там, акрамя вайны, ні пра што не пачуеш. У мяне там сваякі, усе сваякі. Па мамінай, па татавай лініі. Што я магу сказаць? Нічога. Яны таксама ў шоку. Брат з братам ці брат зь сястрой? У мяне і браты, і цёткі жывуць у Расеі. Мне зь імі ваяваць? Я хачу дома быць і міру хачу. І каб дзеці шчасьліва жылі», — кажа прадавачка мясной крамы з Казачай Лопані Ларыса Рось.

Што рабіць, калі ўварваньне ўсё ж здарыцца, плянаў няма, прызнаюцца прадавачкі крамы. А вось дзяцей у школах рыхтуюць да розных сытуацый.

«Дзеці ў школу ідуць, і хвалюесься, крый Божа! У мяне пяцёра дзяцей. Вось гэта страшна. Так, ёсьць трэніроўкі. Ім уключаюць, як і куды выходзіць. Куды якія клясы выбягаюць. Але няма ні бамбасховішчаў усё роўна, ні склепа ў школе — нічога», — адзначае яшчэ адна прадаўшчыца мясцовай крамы Святлана Жданава.

Да 2014 года праз Казачую Лопань хадзілі дзясяткі цягнікоў у Расею. Цяпер станцыя — канчатковы пункт для электрычкі з Харкава. Увечары на паркоўцы каля вакзала тыя, хто сустракае, чакаюць сяброў і родных, якія працуюць у абласным цэнтры.

«Хто кажа „заўтра-пасьлязаўтра“. Ня ведаю. Я жадаю NATO ў кожны дом! Зразумела, што так спакайней. Хто палезе на NATO? Які дурань? Ніякі», — кажа мясцовы жыхар Раман Мірошнік.

Раман — карэнны жыхар Казачай Лопані. І ён асуджае тых аднавяскоўцаў, якія чакаюць тут Расею. «У асноўным чакаюць тыя, якія працаваць ня хочуць, зарабляць ня хочуць і чакаюць, каб рабаваць, забіваць, тэрарызаваць, — лічыць Раман Мірошнік. — Глядзіце, я з адной рукой зарабіў сабе на машыну, на дом, сямʼю апрануў, абуў. Я з раніцы да ночы працую. А сусед у мяне ня хоча працаваць. Ён чакае, калі прыйдуць і ён забярэ ў мяне ўсё. Хочаш у Расею? Я ім білет нават куплю за свае грошы. Едзьце ў Расею».