Тады зьявіліся дзясяткі фондаў падтрымкі тых, хто пацярпеў ад дзеяньняў уладаў. Людзі дапамагалі і працягваюць дапамагаць тым, хто страціў працу і апынуўся за кратамі праз свае погляды. Адным з абʼяднаўчых элемэнтаў беларускай талакі сталі жанчыны.
Дакумэнтальны шматсэрыйны праект «Талака» расказвае пра гераінь беларускага пратэсту, якія былі вымушаныя пакінуць краіну і пасяліцца ў Вільні. Але яны ня трацяць надзеі вярнуцца на радзіму.
Жанчыны расказваюць пра свой вопыт удзелу ў пратэстах і пра іх наступствы, пра рэпрэсіі і пра эміграцыю, пра месца жанчыны ў беларускім грамадзтве і гонар за прыналежнасьць да свайго народу. Кожны эпізод прысьвечаны асобнай гераіні. Сярод іх:
- опэрная сьпявачка Маргарыта Ляўчук,
- вядомая тэлевядучая Кацярына Пытлева,
- фэміністка Юлія Міцкевіч,
- алімпійская спартоўка Кацярына Сныціна,
- паэтка і прадпрымальніца Дарʼя Лобань,
- мэдыяпрадусар Анастасія Касьцюгова,
- палітоляг Кацярына Шмаціна,
- стваральніца Горадзенскага дзіцячага хосьпісу Вольга Вялічка,
- дызайнэрка адзеньня Аляксандра Жук,
- блогерка і стваральніца плятформы Voices from Belarus Аляксандра Зьверава.
Першая сэрыя ўжо даступная на ютуб-канале «Настоящее время. Док».
Аўтар праекту Максімас Мілта расказаў «Настоящему времени» пра тое, як ствараўся праект.
Максімас Мілта
— Рэч у тым, што ў жніўні 2020 году я знаходзіўся ў Менску, і хоць я ніколі ня быў журналістам, я аказаўся актыўна ўцягнуты ў поле падзеяў, пачаў іх камэнтаваць для літоўскіх мэдыя і для міжнародных, ад нейкіх рэгіянальных да BBC. Калі я назіраў за тым, што адбываецца, у мяне, натуральна, нейкія мэнтальныя нататкі адклаліся.
Мірны характар пратэсту і жаночы рух — гэта тыя два фактары, якія немагчыма было ігнараваць. А зь іншага боку, будучы сам зь Вільні, я выдатна ўсьведамляю яго значнасьць ня толькі для літоўцаў, але і для народаў, якія складалі Вялікае Княства Літоўскае, і я разумеў, што гэта нейкі вялікі топас. І, мусіць, важным пунктам для старту для мяне было першае палітычнае беларускае эсэ «Адвечным шляхам». Яго напісаў беларускі філёзаф Ігнат Абдзіраловіч у Вільні ў вельмі маладым узросьце ў 1921 годзе. І мне падалося, што гэта вельмі цікавая гадавіна.