7 гадзін у халодным ангары. Удзельніца маршу пэнсіянэраў расказала, як сілавікі зь ёю абыходзіліся

«Ля ялінкі на плошчы мы размаўлялі адно з адным, вадзілі карагод і сьпявалі «Ўзышла ў лесе елачка», — пералічвае Натальля Дзьмітрыеўна свае «злачынствы» карэспандэнту «Салідарнасьці».

«Ці было мне страшна? Мне 83 гады, у мяне рак лёгкіх, стан здароўя ў мяне цяжкі, я памру і бязь іх. Але тое, што яны мне дапамагаюць такім чынам, гэта будзе пляма на іх»,— кажа жыхарка Менску Натальля Семянькова.

Сілавікі атачылі пэнсіянэраў. Менск, плошча Незалежнасьці, 14 сьнежня.

Яна прызнаецца, што таксама ўсе крычалі «Жыве Беларусь!» і «Нашы ўнукі лепшыя за ўсіх!». Але ў пратаколе, які яе прымусілі падпісаць пасьля ў Ленінскім РУУС Менску, яна зазначыць, што гэтыя лёзунгі, на яе думку, не зьяўляюцца правакацыйнымі.

Жанчын, якія сьпявалі, міліцыянты некалькі разоў папярэджвалі, што іх «мерапрыемства несанкцыянаванае» і прасілі разысьціся. Пэнсіянэры працягвалі сьпяваць і вадзіць карагоды.

— Большасьць з нас былі жанчыны рознага пэнсійнага ўзросту, усяго чалавек сто. Мы не маглі ўявіць, што яны спалохаюцца ста бабак, якія сьпяваюць «Елачку», і былі ўпэўненыя, што да такой ступені наша беззаконьне не апусьціцца, — апавядае жанчына.

У атачэньні адна жанчына ўпала, у яе пачалася гістэрыка

— Пад’ехаў «чорнымі хмарамі» АМАП. Уздоўж дарогі яны выставілі аўтобусы ў шэраг. Нас узялі ў кола, мы вырашылі трымацца разам, сталі ў счэпку і думалі, што нікога не дамо выхапіць. Але яны не хапалі, а адціскалі нас да аўтобусаў. У гэты час адна жанчына ўпала, у яе пачалася гістэрыка. Мы прасілі іх: «Майце сумленьне, выпусьціце яе». Яе выпусьцілі, у астатніх ніякай магчымасьці выйсьці з атачэньня не было. Наадварот, калі яны нас акружалі, мы чулі, як яны перагаворваліся паміж сабой і крычалі: «Нікога не выпускаць».

Удзельніца Маршу пэнсіянэраў. Менск, 14 сьнежня.

25 чалавек, сярод якіх яна аказалася самай старэйшай, даставілі ў РУУС Ленінскага раёну Менску.

— Нас высадзілі ў нейкі халодны ангар ці гараж. Там быў стол і адно крэсла, на якім мы сядзелі па чарзе. Сярод нас было толькі двое мужчын, астатнія жанчыны. У прыбіральню нас вадзілі ў сам РУУС пад канвоем.

Сумкі адабралі, зь іх усё вытрасьлі і перапісалі. Выхад з ангара ахоўвалі двое міліцыянтаў, хоць ніхто з нас уцякаць не зьбіраўся. Наогул, ніхто не скардзіўся і не ныў. Мы, вядома, стаміліся, зьмерзлі, грэліся ля адзінай батарэі па чарзе, хто мог — хадзілі, астатнія абапіраліся аб сьцены, — успамінае жанчына.

У аднаго мужчыны застаўся «няўлічаны» тэлефон, і яна змагла паведаміць унуку пра сваё затрыманьне. У халодным ангары Натальля Дзьмітрыеўна знаходзілася з 15 да 22 гадзін.

Міліцыянты прынесьлі крэслы толькі для сябе

За ўвесь гэты час, кажа яна, ніхто з супрацоўнікаў РУУС не пацікавіўся самаадчуваннем затрыманых, не прапанаваў вады ці ежы. Затое ўсіх па адным вадзілі ў РУУС, каб сфатаграфаваць. Пратаколы падпісаць прынесьлі проста ў ангар.

— Яны прынесьлі і крэслы... для сябе. Усе міліцыянты былі маладымі. Але ня ўсіх можна назваць зьвярамі. Мы размаўлялі з нашымі ахоўнікамі. Яны прызналіся, што супраць таго, што з намі робяць. Але казалі, што ўсё ж такі мы парушылі закон і за гэта прадугледжана пакараньне, — расказвае жанчына.

Каля РУУС яе сустракалі валянтэры і ўнук зь нявесткай.

— Унук пажартаваў: «Ну бабуля і нагулялася!» Затое я пабыла з аднадумцамі, — не сумуе Натальля Дзьмітрыеўна.

Кажа, што вярнулася дадому вельмі стомленая, але на наступны дзень крыху аднавілася.

У адказ на пытаньне, ці пойдзе яна яшчэ гуляць па сваім горадзе і сьпяваць песьні, сьмяецца: «А хто мне можа гэта забараніць?»

— Я ўдзельнічала ва ўсіх падзеях, якія праходзілі ў Беларусі з 1991 году, была на плошчы ў 2010-м, калі нас таксама ачапілі на марозе і хапалі, — дзеліцца жанчына.

Прызнаецца, што не зьбіраецца маладушнічаць і апаганьваць памяць мужа, доктара філясофскіх навук Уладзіміра Семянькова, узнагароджанага ордэнам Чырвонага сьцяга і мэдалём «Партызану Айчыннай вайны» I-й ступені. Яго імя ўнесена ў Кнігу памяці Беларусі.

Сама Натальля Дзьмітрыеўна 40 гадоў выкладала на архітэктурным факультэце БНТУ, таму цяпер захапляецца студэнтамі і радуецца таму, што выгадавала годную зьмену.

Цяпер яна чакае позву ў суд.