З Сашкам Бурым пасля школы ідзём катацца на санках. Санкі адны і мае, таму я першым зьязджаю з гары. Зьязджаю няўдала — стукаюся ў бярозу і разьбіваю нос. Убачыўшы кроў, кідаю санкі і бягу няведама куды ў глыб лесу. Сьнег у лесе стоптаны, але па кроплях крыві Сашка мяне знаходзіць і потым на санках вязе дамоў, як параненага барына…
Віктар Шніп