Піва ці кава? Як працуе «Цэх жывой гісторыі» ў Менску

Гісторык Юры Бохан, памёр у красавіку 2017 году

Жывая гісторыя (living history) — гэта цэлы рух, які займаецца рэканструкцыяй жыцьця, ладу, вопраткі, узбраеньня старажытных эпохаў. Такія сустрэчы ўжо даволі папулярныя ў Цэнтральна-Ўсходняй Эўропе. Навуковыя лекцыі з прымешкам інтэрактыву пасьпяхова праводзяцца ва Ўкраіне, Польшчы і Расеі.

Ініцыятарамі гэтага руху ў Менску сталі браты-гісторыкі Мікалай і Ўладзімер Плавінскія.

Створаны імі «Цэх жывой гісторыі» — гэта пляцоўка, якая працуе на грамадзкіх пачатках. Людзі зьбіраюцца там, каб паслухаць пра гісторыю і абмеркаваць гістарычныя пытаньні.

«Гэта вельмі папулярная форма падачы гістарычнага матэрыялу. На навуковую кніжку чалавек рэдка мае час. На рэканструктарскія фэстывалі таксама езьдзяць далёка ня ўсе. А тут атрымліваецца вельмі даходліва і адначасова навукова. Лекцыю можна слухаць за кубкам кавы ці гарбаты, або куфлем піва. Мы наўмысна выбралі кавярню, каб людзі ў будны дзень пасьля працы маглі прыйсьці, паслухаць, зьесьці і выпіць», — распавядае кандыдат гістарычных навук Мікалай Плавінскі.

Аляксандар Казакоў і Мікалай Плавінскі

Лекцыі адбываюцца ў кавярні Beer&Wine. Першыя сустрэчы былі прысьвечаныя ўзбраеньню беларускіх земляў у ВКЛ, бітве пад Воршай, дасьпехам нясьвіскіх Радзівілаў, вікінгам на Русі, артылерыі Вялікага княства.

Выступае гісторык Мікола Волкаў

«Калі мы задумвалі „Цэх жывой гісторыі“, то вырашылі абмежавацца канцом XIX — пачаткам XX стагодзьдзя. Мы вырашылі займацца старажытнай гісторыяй і гісторыяй новага часу, не закранаючы XX стагодзьдзе. У нас кожны раз выступае новы навуковец, спэцыяліст у пэўнай галіне. У частцы імпрэзаў прымаюць удзел рэканструктары, якія паказваюць, як выглядала ўзбраеньне ці вопратка старажытнага часу. Усё гэта можна пабачыць жыўцом і памацаць рукамі», — гаворыць Мікалай Плавінскі.

Сустрэчы стартавалі летась увосень. Да гэтай пары прайшло сем спатканьняў. Уступ на імпрэзы платны, але сума сымбалічная — 5 рублёў. Сабраныя грошы ідуць на арганізацыю лекцый. На некаторыя зь іх зьбіраецца каля 80 чалавек. Відэазапісы сустрэчаў выкладаюцца на адмысловым канале Цэху на youtube.com.

«Відэа на гістарычныя тэмы ў нас ня так шмат. Тым больш што мы абмяркоўваем даволі спэцыфічныя тэмы, як, напрыклад, узбраеньне рымскага легіянэра. Звычайна гэта ангельскамоўны кантэнт, а ў нас ня часта людзі валодаюць гэтай мовай. Для шырокай аўдыторыі падобныя тэмы непапулярныя, але мы працуем з поўнымі залямі, людзьмі, якія цікавяцца гэтымі пытаньнямі. У Беларусі бракуе гісторыкаў, якія могуць ясна і цікава падаць матэрыял зацікаўленым. Гісторыкаў шмат, але ня кожны можа выйсьці і даступна расказаць. Гэта вялікая праблема. Людзі бываюць зоркамі ў СМІ, але не заўсёды могуць выйсьці і адказаць на пытаньні прысутных», — кажа Плавінскі.

Зь лекцыямі ў «Цэху жывой гісторыі» выступалі гісторыкі Мікола Воўкаў, Максім Макараў, Сяргей Егарэйчанка, Аляксандар Казакоў, Аляксей Казьленка, Аляксандар Апановіч, археолягі з Масквы і Пскова. Незадоўга да сьмерці Цэх наведаў Юры Бохан.

Улетку «Цэх жывой гісторыі» ідзе на канікулы — да восені. У верасьні, на Дзень горада, браты Плавінскія будуць ладзіць імпрэзу на адкрытым паветры. У лекцыі па гісторыі Менску зможа ўзяць удзел кожны мінак. Сустрэча оpen air адкрые новы сэзон спатканьняў у «Цэху жывой гісторыі».