Афіша
Менск — судовы працэс над фігурантам «справы 19 сьнежня» Уладзімерам Кондрусем. Суд Маскоўскага раёну Менску (вул. Праўды, 27). Пачатак а 10.30.
Жыхар пасёлка Рудзенск Уладзімер Кондрусь 1977 году нараджэньня быў ўзяты пад варту 14 чэрвеня ў межах папярэдняга расьсьледаваньня за яго меркаваны ўдзел у падзеях каля Дома ўраду падчас выбараў прэзыдэнта ў 2010 годзе. Ён абвінавачваецца паводле артыкулу 293 Крымінальнага кодэксу «Масавыя беспарадкі». На час сьледзтва Кондрусь утрымліваецца ў СІЗА № 1 г. Менску. Праваабарончая супольнасьць Беларусі прызнала Ўладзімера Кондруся палітычным зьняволеным.
Менск — Беларуская хрысьціянская дэмакратыя праводзіць форум «Свабоду палітзьняволеным!». Офіс партыі БНФ (вул. Чарнышэўскага, 3). Пачатак а 18-ай.
Менск — у межах Году ўкраінскай культуры імпрэза, прысьвечаная ўкраінскаму літаратару Алегу Лышэгу — паэту, драматургу й празаіку, ганчару й скульптару. Кнігарня «Логвінаў», (пр-т Незалежнасьці, 37а), пачатак а 19-ай.
У гісторыі
1384 — у Кракаве каранаваная Ядзьвіга, будучая жонка вялікага князя літоўскага Ягайлы.
1913 — у Парыжы апублікаваны першы том клясычнага раманнага цыклю «У пошуках страчанага часу» Марсэля Пруста: «Du côté de chez Swann».
1918 — Вугоршчына абвясьціла аб незалежнасьці ад Аўстра-Вугорскай імпэрыі.
1945 — стварэньне Арганізацыі ААН у пытаньнях адукацыі, навукі і культуры (ЮНЭСКА).
У гэты дзень нарадзіліся
1898 — Вінцэнт Гадлеўскі, беларускі рэлігійны і грамадзкі дзяяч.
1905 — Ян Скрыган, беларускі пісьменьнік.
1914 — Язэп Семяжон, беларускі перакладчык і паэт.
1923 — Мікалай Крукоўскі, беларускі філёзаф.
1925 — Кастусь Акула, беларускі пісьменьнік і публіцыст.
1964 — Даяна Крол, канадзкая джазавая сьпявачка і піяністка.
У гэты дзень памерлі:
1957 — Янка Чарапук, дзяяч БНР.
1982 — Андрэй Макаёнак, беларускі драматург.
Цытата на памяць
«Часам, пакуль я спаў, зь нязручнай пазыцыі майго сьцягна, нібы Эва з Адамавага рабра, нараджалася жанчына. Яна ўтваралася з асалоды, якую я ўжо амаль мог скаштаваць, і я ўяўляў сабе, што гэта яна дорыць мне гэтую асалоду. Маё цела, адчуваючы ў ёй сваю ўласную цеплыню, хацела зь ёй злучыцца, і я прачынаўся. Рэшта чалавецтва здавалася мне бязьмерна далёкай побач з гэтай жанчынай, якую я пакінуў пару імгненьняў перад тым; мая шчака была яшчэ цёплая ад ейнага пацалунку, маё цела яшчэ здранцьвелае ад цяжару яе таліі. Калі, як некалі здаралася, яна мела рысы нейкай знаёмай мне жанчыны, я быў гатовы аддацца без астачы адной мэце: знайсьці яе, як тыя, што выпраўляюцца ў падарожжа, каб пабачыць на свае вочы нейкі жаданы горад, і ўяўляюць, што можна скаштаваць на яве прывабнасьць мары. Але памалу памяць аб ёй раставала, і я забываўся пра дзяўчыну майго сну».
Марсэль Пруст, фрагмэнт зь першага тому цыклю «Ў пошуках страчанага часу» (пераклад Сяргея Шупы).