Беларускай незалежнасьці ў жніўні споўніцца 25 год. Незалежнасьць — гэта?.. Прапануйце свой фотаадказ! Прысылайце свае здымкі, новыя і архіўныя, пра розныя бакі жыцьця ў незалежнай Беларусі на працягу апошняй чвэрці стагодзьдзя, пра герояў і антыгерояў, здабыткі, страты і надзеі на адрас svabodaphoto@gmail.com.
Камэнтуе пошту апошніх двух тыдняў вядучы Валер Дранчук.
Вітаю, сябры! Да заканчэньня другога, апошняга туру, гэта значыць, каб даслаць здымкі і не спазьніцца стаць удзельнікам фотаконкурсу, застаецца 23 дні, апошні тэрмін 22 жніўня. Нас чакаюць тры конкурсныя галерэі: чарговая — 13 жніўня, вынікова-пераможная — 25 жніўня і апошняя — «25 лепшых фотаздымкаў «Незалежнасьць — гэта...» — 27 жніўня. Запрашаем усіх, хто сачыў за нашымі выпускамі, скарыстацца форумам і адрасам фотаконкурсу, каб выказаць сымпатыі аўтарам і іх працам, а таксама пажаданьні рэдакцыі. Загадзя ўдзячны.
Сёньняшнія ўдзельнікі:
Юрась Астроўскі
Юры Малярэўскі
Ільля Копыл
Кастусь Сырэль
Воля Дольная-Валошка
Уладзімер Бакаў
Дзень 27 ліпеня быў чарговай нагодай павіншавацца. Гэтым днём у 1990 годзе Вярхоўны Савет Беларусі большасьцю галасоў прыняў Дэклярацыю аб дзяржаўным сувэрэнітэце. Як пісалі выданьні, гэтае рашэньне адкрыла Беларусі шлях да сапраўднай незалежнасьці; і — скажам сёньня — той даты, набліжэньне якой адзначаецца фотаконкурсам «Незалежнасьць — гэта...»
У Дэклярацыі, сярод іншага, гаварылася, што дзяржаўнай мовай на тэрыторыі Беларусі зьяўляецца выключна Беларуская Мова. Да гонару нашых аўтараў, гэты ці ня самы галоўны НАЦЫЯСТВАРАЛЬНЫ складнік быў адразу ўважаны, кожным па-свойму, як супрацьстаяньне сродкамі фатаграфіі палітыцы сёньняшняй русыфікацыі. Нагадаю імёны — Вольга Дайлід, Кастусь Сырэль, Тацяна Трухановіч, Воля Дольная-Валошка, Арцём Гусеў, Ільля Копыл.
Юрась Астроўскі (Маладэчна). Бацькаўшчына. Дзьве дарогі. 90-я гады.
Дзень прыняцьця Дэклярацыі цягам гадоў адзначаўся як галоўнае дзяржаўнае сьвята — Дзень незалежнасьці; на жаль, пасьля «рэфэрэндуму» быў прыбраны, лепш сказаць — выдраны зь беларускага каляндара і зьменены на дату 3 ліпеня. Беларусы «падзяліліся». Вялікая частка суайчыньнікаў, не ўспрымаючы іншай сьвяточнай даты, апроч 27 ліпеня, ігнаруе афіцыйна прызначанае сьвята, за якім стаяць чужыя, антыбеларускія інтарэсы.
Юры Малярэўскі (Менск). Victory — Дайсьці да Беларусі! Дзень незалежнасьці ў Менску 27 ліпеня 2016 (паводле даты прыняцьця Дэклярацыі аб дзяржаўным сувэрэнітэце 27 ліпеня 1990).
І яшчэ — зь віншавальнага ліста нашага актыўнага і найстарэйшага ўдзельніка Ільлі Копыла, якому днямі споўніцца 82 гады.
«27 лiпеня, — піша ён, — чарговая гадавiна зь дня прыняцьця Дэклярацыi аб дзяржаўным сувэрэнітэце Беларусi. Я не заўважыў, каб улада хоць бы нейкiм чынам адзначыла гэты дарагі для нас дзень. Вялiкi дзякуй „Маладому фронту“ i яго сустаршынi Зьмiтру Дашкевiчу, што сваёй сьмелай патрыятычнай акцыяй напомнiлi беларускай грамадзе пра гэтую дату і гэты дзень у найноўшай гiсторыi Беларусi. Калi я быў крыху маладзейшы, такія акцыі не прапускаў, браў удзел. На жаль, цяпер, маючы за 80 (больш дакладна, калi дажыву, 2 жнiўня мне споўнiцца 82), я шмат не пасьпяваю, больш сачу за хадою наступнікаў-аднадумцаў. Жадаю ім розуму, пасыянарнай пільнасьці і нязьменнай грамадзянскай еднасьці... Усіх — з Днём незалежнасьці!»
Ільля Копыл: «Люблю Беларусь. З днём Незалежнасьці, сябры!»
У сьвежай пошце я таксама пашукаў адпаведнік — так бы мовіць, сюжэт з нагоды. Назавём яго ўмоўна, па-летняму «Перад навальніцай...»
Маланкі ад К. Сырэля: «Каб атрымаць гэтыя тры здымкі, мне давялося зрабіць восемдзесят сем»
Кастусь Сырэль з Вушачаў — адзін зь першых удзельнікаў фотаконкурсу, аўтар пэйзажных, сюжэтных і рэпартажных кампазыцый, якія ён дапаўняе расповедам, лірычным роздумам. Гэтым разам Кастусь дакладае ў свой ліст і гукавы файл. «Тое, што ніхто не рабіў. Але я паспрабую. Гэта „Часіны году“ — Вівальдзі, лета, „Шторм“. Музыка, як падаецца, надзвычай пасуе маім фотаздымкам», — напісаў аўтар «Маланак».
Шаноўны Кастусь, мне пасьля «навальнічнага» аўдыя-сэансу падумалася пра цёплае добрае лета, з залевамі і грыбамі, з туманамі і рыбалкай, але найперш — з чыстым і сьвежым паветрам у двух значэньнях і сэнсах. Экалягічна-ашчаджальным, без разбуральных тарнада, і зь пераможным подыхам на перамены ў цёмных і душных закутках беларускай рэальнасьці... Дзякуй за добры ліст, Кастусь, у якім Вы сябе выяўляеце не адно як фатограф, але як паэт і філёзаф.
Перад навальніцай. Маланка над Вушачамі 1. Здымак зроблены вечарам 17 ліпеня 2016.
«Што такое навальніца не ў фізычным, а ў духоўным сэнсе?» — пытаецца Кастусь Сырэль.
«Навальніца — гэта ачышчальны агонь і жыватворнае сьвятло, гэта вада — крыніца жыцьця, гэта адмаўленьне зла і ўсталяваньне дабра. У рамане Булгакава „Майстар і Маргарыта“ Воланд, сымбаль зла, сыходзіць з навальніцай. Мітычныя Зэўс, Юпітэр, Пярун — сьветлыя, добрыя багі. Валадары маланак і гаючага дажджу, яны прыходзяць з навальніцай».
Перад навальніцай. Маланка над Вушачамі 2. Здымак зроблены вечарам 17 ліпеня 2016.
«Што такое незалежнасьць у духоўным сэнсе?» — разважае далей спадар Сырэль.
«Незалежнасьць і свабода — гэта сымбалі жыцьця. Ачышчальны агонь і жыватворнае сьвятло, адмаўленьне зла і ўсталяваньне дабра. Вось чаму я дасылаю на конкурс фотаздымкі маланак. Разумею, што гэта не шэдэўры. Маланка наогул вельмі няўдзячны аб’ект для фотаздымкаў. Яе не пасадзіш у крэсла, ня скажаш: „Усьміхніся, зараз вылеціць птушачка“. Маланка — свабодная і незалежная. Яна зьяўляецца ў кадры дзе хоча і калі хоча. Яна можа і зусім не зьявіцца. Каб атрымаць гэтыя тры здымкі, мне давялося зрабіць восемдзесят сем. Таму прымайце маю гераіню такой, якая яна ёсьць».
Перад навальніцай. Маланка над Вушачамі 3. Здымак зроблены вечарам 17 ліпеня 2016.
Адметныя людзі Гарадзеншчыны ў фотахроніках Уладзімера Бакава
«Што такое незалежнасьць бяз тых людзей, якія 27 ліпеня 1990 прынялі Дэклярацыю ВС „Аб дзяржаўным сувэрэнітэце Рэспублікі Беларусь“ і праз год, 25 жніўня 1991, надалі дакумэнту вартасьць Канстытуцыйнага Акту?» — задае, бадай, рытарычнае пытаньне аўтар дасланых партрэтаў вядомых людзей Гарадзеншчыны. І на адным з гэтых здымкаў бачым Міколу Маркевіча, менавіта «з тых людзей» — вядомага дэпутата, журналіста, палітвязьня, рэдактара знакамітай газэты «Пагоня».
Тое, што даслаў спадар Бакаў — не «студыйныя» партрэты вядомых людзей, скажам, з пэўнай рэжысурай, загадзя сплянаванай прадуманай пастаноўкай дзеля адметнай кампазыцыйнай задумы, прыгожага запамінальнага вобраза, а хутчэй вулічна-рэпартажныя, зь месца той або іншай імпрэзы, падзеі, сустрэчы. Таму і выбіраю з калекцыі стрымана-асьцярожна, нягледзячы на конкурсныя «прэтэнзіі» аўтара (кажу не пра Уладзімера, а ў прынцыпе), каб часам не пакрыўдзіць героя здымка.
Зь мінулых выпускаў хораша сьвеціць рэпартажны партрэт віцебскага дэмакратычнага актывіста Барыса Хамайды ў выкананьні Ігара Матвеева, які быў ганараваны прызам па выніках І туру.
На жаль, агулам кажучы, партрэт у нашай фотагалерэі несправядліва, незаслужана згубіўся ці, хутчэй, не пасьпеў выявіцца, вырасьці ў высакародную фотамэтафару, надаць конкурсу зьместу чалавечага ўчынку — менавіта мастацкі, творчы партрэт «чалавека незалежнасьці», працаўніка і рупліўца нашых дэмакратычных беларускіх гоняў. Але. Яшчэ ня позна, ніколі ня позна, сябры!
Былы дэпутат Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь 12 скліканьня Мікола Маркевіч. 2016
Любоў Іванаўна Зажэцкая — дырэктарка і заснавальніца прыватнага музэя Аўгустоўскага канала, што ў вёсцы Нямнова на Гарадзеншчыне. Ліпень 2015.
Дзеці ў Вечным крузе
Сталая ўдзельніца фотаконкурсу — пэдагог, выкладніца роднай мовы і літаратуры ў сельскай школе Воля Дольная-Валошка, піша: «Аднойчы, едучы паўз палетак — прыбраны і застаўлены саламянымі рулёнамі-кругамі, у зьзяньні сьвежага золата, заўважыла сваіх вучняў. Спынілася — і да іх, павітацца, спытаць, як адпачываюць, як справы. Прыемна запэўнілася, што ім добра дыхаецца, вольна пачуваецца. Прыгожыя і дагледжаныя, усьміхаюцца, размаўляюць па-беларуску, поўныя адкрытага захапленьня хараством навакольля... А мой вечны настаўніцкі клопат — якая будучыня іх чакае пасьля школы, якія „залежнасьці“ падпільноўваюць? І ці вырастуць яны грамадзянамі, ці стануць сапраўднымі шчырымі беларусамі? Ці будуць цаніць, шанаваць роднае? Ці змогуць сказаць пра сябе словамі Ніла Гілевіча: „Мы — тройчы дзеці ў вечным крузе: Мы — дзеці роднае сям’і, І — дзеці Маці-Беларусі, І — дзеці Матухны-Зямлі“? Гэтыя пытаньні я задаю сабе зараз, калі з усяе фотасэсіі выбрала самыя „круглыя“ здымкі».
«Незалежнасьць — гэта... беларускія дзеці»
Дзеці ў вечным крузе. «...Жыве вечна!»
Дзеці ў вечным крузе. Партрэт Саламянай каралевы.
Дзеці ў вечным крузе. Сябраваць — добра.
Што на форуме? Фотаконкурс абмяркоўваюць
Iльля Копыл
04.07.2016 13:16
Наколькi НЕЗАЛЕЖНАСЦЬ нашай краiны моцная, трывалая, незваротная, — у рэшце рэшт залежыць ад дзейнасьцi (цi бяздзейнасьцi) кoжнага чалавека, грамадзянiна краiны.
На дубе
04.07.2016 18:15
Ахвотна згаджуся. Але як шмат у нас грамадзян? «Кожных» мільлёны і безліч, а грамадзян? Адзінкі.
А-А-Ах-ххх!
04.07.2016 18:10
Фотаздымак з лідэрам БНФ — поўны залік. Добра што конкурсы, як гэты на Свабодзе, выяўляюць такія моцныя кадры для гісторыі. Для незалежнай гісторыі. Я ў гэта веру.
Вольцік
17.07.2016 21:05
Сапраўдны жах, акрамя васількоў (на мой погляд). Асабліва могілкі — скроліў з заплюшчанымі вачыма.
Константін
18.07.2016 12:48
Васильки классные, это да. Но зачем было выкладывать фотографии современных памятников?
Артём
19.07.2016 23:48
Васильки — заурядная трафаретная лирика, не более. Вас восхищает. Ладно. А то, что на беларуских кладбищах сплошь руцкоязычность — Вас не возмущает? Проблема достаточно «в теме». И выложено спокойно, как пример достойный подражания, к месту.
Сапраўдны жах
20.07.2016 00:03
2 Вольцік. Гаворка пра мову на помніках. Вас гэта жахае? Рэжа вочы? Бедны.
Марыя
20.07.2016 17:24
Сёньня, у дзень гібелі Паўла Шарамета, праглядзела 12 выпуск і крыху запозьнена даю каментар. Ці так атрымалася выпадкова, а хутчэй праз выдатную кампазіцыю, выпуск атрымаўся прысвечаны нашай ПАМЯЦІ. Сказала б так: неЗАЛЕЖнасць ЗАЛЕЖыць ад нашага ўменьня памятаць. М.Капычка — выдатна! Якія прыгожыя людзі, родныя твары! Геніяльная краязнаўчая ідэя такіх згуртаваных магілёўцаў. ... І трэба ж было адшукаць пад беларускімі нябёсамі такі ліст памяці (могілкі ў Гарадзеі). Дзякую. Будзем памятаць. Кажу гэта ў дзень, калі ня стала яшчэ аднаго Беларуса.
Фотаконкурс «Незалежнасьць — гэта...»: застаецца 23 дні, апошні тэрмін 22 жніўня
Наступны выпуск-агляд плянуем 13 жніўня, субота; дасылайце працы да 11 жніўня ўлучна, чацьвер.
22 жніўня мы вымем з фотаскрыні апошнюю пошту, каб 25 жніўня падвесьці вынікі ІІ туру.
Згодна з рашэньнем журы, усе ўдзельнікі першага і другога тураў (статус удзельніка замацоўваецца за аўтарамі здымкаў, якія паказаныя ў галерэі) атрымаюць заахвочвальныя прызы — кнігі з бібліятэкі Радыё Свабода. Хто не даслаў, дашліце свой паштовы адрас; хто дасылае, паклапаціцеся пра гэта наперад.
Жадаю спрыяльнага лета! Вясёлкавага сьвятла ў вашы камэры!