Выбітная амэрыканская пісьменьніца, рэжысэрка, літаратурны, мастацкі, тэатральны й кінакрытык С’юзан Зонтаг сьцьвярджала, што «найвышэйшае прызначэньне фотамастацтва — тлумачыць чалавека чалавеку».
А як тлумачыць нам чалавека, і перадусім жанчыну, вядомая беларуская фотамастачка Алена Адамчык, якая стварыла мноства партрэтаў прыгожых жанчын Эўропы, Афрыкі, Азіі?
Фрагмэнты перадачы:
Вячаслаў Ракіцкі: Вы паводле прафэсіі біёляг. Як біёляг мог стаць фотамастаком?
Алена Адамчык: Мне здаецца, што зусім натуральна. Я і цяпер займаюся тымі ж пытаньнямі, якімі займалася, калі была навукоўцам. Я абараніла дысэртацыю па праблемах геранталёгіі. І ў сваёй цяперашняй творчасьці я таксама стараюся захоўваць маладосьць і прыгажосьць жанчын.
Ракіцкі: Перадусім прыгажосьць вы бачыце ў нейкіх фізычных характарыстыках жанчын — ці ўсё ж духоўных? Дзе вы шукаеце прыгожае?
Адамчык: Прыгожае — гэта мастацтва, гэта погляд на рэчы. Пры чым тут фізычнае?
Ракіцкі: Але ж на вашых здымках мы бачым найперш жанчын з, так бы мовіць, выразнай, правільнай прыгажосьцю. Жанчыны стройныя, высокія, добра прычасаныя... Алена, вы здымалі жанчын па ўсім сьвеце...
Адамчык: Не зусім так. Я здымала жанчын у Эўропе, Афрыцы, Азіі, на Блізкім Усходзе.
Ракіцкі: Што ёсьць агульнага ў жанчын, прыкладам, Манака, Бэйруту, Беларусі?
Адамчык: Што ўсе яны ўвайшлі ў мае кнігі (сьмяецца). І нягледзячы на тое, што яны нарадзіліся ў розных месцах, што ў іх розныя рэлігіі, яны пачуваюцца ўтульна ў маім праекце, бо я стаўлюся да жанчыны як да кветкі, і мне бяз розьніцы, дзе яна квітнее.
Ракіцкі: І ня маюць значэньня раса, нацыянальнасьць, веравызнаньне?
Адамчык: Канечне. Іх аб’ядноўвае тое, што яны жанчыны.
Ракіцкі: І ў Беларусі, і ў Бэйруце, і ў Манака жанчыны аднолькава адчуваюць сябе свабоднымі? Хіба звычайная беларуска можа гэтаксама пачувацца свабоднай, як мільянэрка ці прынцэса ў Манака? Ёсьць паміж імі розьніца?
Адамчык: Вядома, ёсьць. Часам беларускі пачуваюцца нават больш свабоднымі, чым у Манака. Вось на тых апошніх здымках, якія я рабіла, я бачыла вельмі свабодных беларускіх жанчын, бо яны займаюцца тымі справамі, якія яны любяць, і жывуць на сваёй радзіме. Гэта вельмі істотна.