Альгерд Бахарэвіч нарадзіўся ў 1975 у Менску. У 1997 скончыў філялягічны факультэт БДПУ. У 2007-2013 жыў у Гамбургу, ад 2013 зноў у Менску. Аўтар кніг прозы: «Практычны дапаможнік па руйнаваньні гарадоў» (2002), «Натуральная афарбоўка» (2003), «Ніякай літасьці Валянціне Г.» (2006), «Праклятыя госьці сталіцы» (2008), «Сарока на шыбеніцы» (2009), «Шабаны» (2012), «Дзеці Аліндаркі» (2014). У Бібліятэцы Свабоды выдаў «Малую мэдычную энцыкляпэдыю Бахарэвіча» (2011), «Гамбурскі рахунак Бахарэвіча» (2012) і «Каляндар Бахарэвіча» (2014). Ляўрэат прэмій «Гліняны Вялес» (2002) і «Залатая літара» (2014); двойчы атрымліваў другое месца прэміі імя Ежы Гедройця.
1. Для каго вы пішаце? (Хто ваш ідэальны чытач?)
Мой ідэальны чытач — я сам; я пішу для сябе і для вузкага кола разумных і чулых, крыху дзіўнаватых людзей, якім няма чаго губляць, апрача літаратуры.
2. Дзе вам найлепш пішацца, і калі?
У адзіноце, у цішы, у ня надта сонечныя дні, у надзейна схаваным ад чужых вачэй месцы.
3. Аўтарам якой ужо напісанай кнігі вы хацелі б быць?
Напрыклад, «Працэсу» — хаця на яго месцы цалкам мог бы быць і «Карлсан-з-даху».
4. Які літаратурны герой найбольш падобны да вас?
Мо той «цыбаты забрында» — Чалавек у Карычневым Макінтошы?
5. Хто ваш улюбёны пісьменьнік?
За сорак гадоў ніхто не зьдзівіў і не зьмяніў мяне так, як трое вялікіх старых майстроў: Кафка, Джойс, Набокаў, кожны ў свой час і на свой лад.
6. Што вы цяпер чытаеце?
Як заўжды, адначасова некалькі кніг: «менскія гісторыйкі» («Наш старый добрый Вавілон») ад Міхаіла Валодзіна; грунтоўную, двухтомную, дыхтоўную біяграфію Гітлера, напісаную Ёахімам Фэстам; падручнік літоўскай мовы; а з жонкай увечары — «Нарыс сучаснай эўрапейскай філязофіі» Мэраба Мамардашвілі.
7. На якіх замежных мовах (расейская ня лічыцца) вы можаце чытаць?
Калі пад чытаньнем разумець занятак, які прыносіць асалоду —
на нямецкай, украінскай і, зрабіўшы пэўныя намаганьні, на польскай; зрэдзьчас спрабую чытаць і на іншых, у тым ліку тых, якія прыдумаў сам.
8. Якая ваша найбольш улюбёная кніга з напісаных вамі?
Вядома, апошняя — «Дзеці Аліндаркі»; па-мойму, найвышэйшая шчырасьць, якую можа дазволіць сабе пісьменьнік — гэта любіць тое, што робіш.
9. Якую кнігу вам яшчэ хочацца напісаць?
Тоўстую і прыгожую кнігу пра любоў — пісаць іншыя проста ня мае сэнсу.
10. Калі вы адчуваеце сябе найбольш свабодным?
У дарозе, у творчасьці, у каханьні.