Перад Вялікаднем я заглянуў у сваю родную вёску на Падляшшы. Як звычайна, у гарадзкой краме я купіў кіляграм каўбасы для Колі, сябры майго дзяцінства, які жыве адзін на хутары мэтраў за сто ад нашай апусьцелай сядзібы.
Колі дома не было, і я паехаў у вёску распытаць пра яго.
– Напіўся і напэўна сьпіць у некага ў хаце, – сказалі людзі. Каўбасу я пакінуў у сваяка, які паабяцаў завезьці яе Колю, калі той вернецца да рэчаіснасьці.
Калісьці ў нас з Колем была агульная рэчаіснасьць. Нейкі лапік таго колішняга сьвету трывае і сёньня. Коля час ад часу туды вяртаецца. Я – ніколі.
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрасsvaboda@rferl.org