У звароце, які Старшыня Рады Беларускай Народнай Рэспублікі накіравала ў беларускія асяродкі дыяспары і ў СМІ, гаворыцца, што «імпэрскі цмок, на якога шмат нашых людзей перасталі зьвяртаць увагу пад уплывам штодзённага прамываньня мазгоў маскоўскай і прамаскоўскай прапагандай, зноў разбудзіўся. Незалежнасьць Беларусі зноў апынулася пад пагрозай і ў сёньняшніх умовах мы ня здолеем яе абараніць без дапамогі цывілізаванага сьвету».
Надзвычайную ролю ў такіх умовах, на думку Івонкі Сурвілы, адыгрывае салідарнасьць:
«...любоў да свайго краю, салідарнасьць між намі і нашыя паводзіны ёсьць адзінай зброяй, якой мы валодаем, каб захаваць незалежнасьць нашай Бацькаўшчыны. Толькі калі цывілізаваны сьвет зразумее, што мы ёсьць стары эўрапейскі народ, які нічым ня розьніцца ад іншых эўрапейскіх народаў, і што мы таксама заслугоўваем на эўрапейскія ўмовы жыцьця ў сваёй уласнай вольнай дзяржаве, ён зьверне ўвагу на нашую нядолю.
Але дзеля гэтага трэба, каб іншыя народы бачылі, што мы заслугоўваем на іхні давер і іхнюю павагу. Вольны сьвет не паможа маскоўскім паплечнікам ці саюзьнікам. Нават калі мы ўважаем, што дапамога, якую аказаў Захад Украіне, была недастатковай, каб абараніць яе тэрытарыяльную цэласнасьць, — бяз салідарнасьці Захаду палова Ўкраіны была б у руках маскоўскага агрэсара. Бяз гэтае салідарнасьці не дамо рады і мы».
На завяршэньне звароту старшыня Рады БНР прыгадвае словы клясыка беларускай літаратуры:
«Караткевіч казаў: „І адзін можа!“ Дык заклікаю сёньня кожнага з вас, мае дарагія суродзічы, — зрабіце сваёй мэтай спрычыніцца да волі зямлі вашых продкаў і да лепшай долі вашых унукаў і праўнукаў. Каб усе мы маглі разам марыць пра тую Беларусь, пра якую марыў і беларускі народ, калі прыняў Акт 25 сакавіка 1918 году».