Мая прабабця Тэкля шмат часу бавіла са мной, бо маці рана выйшла на працу.
Зь дзяцінства запомнілася, як мы сядзім на ганку перад хатай, дзе выгадаваўся мой тата, і глядзім у сад, цёплае сонца промнямі лашчыць нашы твары, а бабуля мне баіць пра Піліпку-сынка альбо сьпявае... І сьпевы тыя — бясконцыя.
Іначай як па-беларуску мая бабуля ня ўмела... То яна мяне казкамі і сьпевамі закадавала на беларускасьць.
Іншая справа мае бацькі. Як большасць беларусаў, яны нарадзіліся ў вёсцы, гадаваліся па-беларуску, паканчалі беларускія школы і выправіліся ў горад...
Сёньня для маіх дзяцей у сям’і асноўныя русыфікатары — гэта дзядулі і бабулі.
Ігар Кузьмініч
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас maksymiukj@rferl.org. Аўтарства чытацкіх допісаў пазначым, ганарараў плаціць ня будзем.