4 чэрвеня мінае год пасьля сьмерці беларускага журналіста і філёляга Юрася Бушлякова. Пра маштаб страты гавораць ягоныя сябры і калегі.
Глеб Лабадзенка, журналіст, сябра і пасьлядоўнік Юрася Бушлякова:
«Гэты год, які мінуў, мне вельмі не хапала Юрася ў двух розных аспэктах. Па-першае, як сябра, як блізкага і любімага чалавека, як чалавека ўнікальна мяккай душы, як чалавека, ад якога я ніколі ня чуў крыку альбо брыдкага слова. І, па-другое, як аднаго з найлепшых беларускіх філёлягаў, лінгвістаў, якому я найбольш у гэтым сьвеце давяраў у справе беларускай мовы. Як ня раз казалі іншыя яго сябры, здараюцца моманты, калі ты думаеш — а што б сказаў Юрась пра гэта, як тут правільна напісаць, як тут слушна зрабіць?..
На курсах „Мова нанова“, што мы вядзем з Алесяй Літвіноўскай, якая, дарэчы, вучылася разам зь Юрасём Бушляковым, мы вельмі часта прыгадваем яго як публічна — рэклямуючы кнігу „Жывая мова“, якую выдала Радыё Свабода, уключаючы голас Юрася, захаваны на электронных носьбітах дзякуючы Радыё Свабода, — так і непублічна, калі, абмяркоўваючы заняткі з Алесяй, кажам, што Юрась бы парадаваўся, што мы ўключылі нейкае ягонае любімае слова ці ўзялі для заняткаў ягоную любімую тэму. Я цягам гэтага году шматкроць прыходзіў на магілу да Юрася, таму што па суседзтву пахаваны мой дзед, і хоць бы так стараўся наблізіцца да сябра».
Зьміцер Саўка, філёляг, сябра і калега Юрася Бушлякова:
«Юрась Бушлякоў для мяне, найперш, вялікі сябар. У нас была агульнасьць ня проста душэўная, чалавечая, а агульнасьць ідэйная, якая ўсё мацавала, робячы Юрася першым сярод маіх сяброў. Гэтая агульнасьць — у разуменьні таго, што такое мова, якое яна мае значэньне, і якія яе будучыя шляхі, і таго, як мова зможа перамагчы, вярнуцца да грамадзтва.
Вядома, мы зь ім спрачаліся, былі моманты, калі мы абсалютна не пагаджаліся, але ягоная нязгода са мною заўсёды схіляла мяне па-новаму зірнуць на нейкія зьявы. Я спадзяюся, што і мая нязгода заўсёды глыбока западала яму і прымушала таксама штосьці перааналізаваць, яшчэ раз перагледзець, яшчэ раз зьвярнуцца да аргумэнтацыі і ацаніць, ці дастаткова яна моцная. Мы падчас спрэчак вельмі часта прыходзілі да высновы, што як апанэнты мелі рацыю. Юрась Бушлякоў — чалавек, зь якім заўсёды можна было сумерыць сваю рацыю ці сваю нярацыю.
Я павінен прызнаць, што чалавека, які б так глыбока ведаў, з аднаго боку, народную мову, і зь іншага — беларусазнаўчую, лінгвістычную літаратуру, я не сустракаў сярод маладых. Я ведаю, што ў Юрася не было вёскі і ён ня мог чэрпаць мову беспасярэдне. Тое, што Юрась быў чалавекам, які прыйшоў да гэтай веды праз кнігу, назіраньні, пільнае ўслухоўваньне ў мову людзей, дало мне надзею на тое, што бязь вёскі можа выгадавацца новае пакаленьне беларускіх мовазнаўцаў, якія ня мелі такога шчасьця — гадамі чуць жывую мову. Здольнасьць і адоранасьць Бушлякова ў тым, што ён умеў аддзяліць праўдзівае ад непраўдзівага. Для лінгвіста гэта асабліва важная якасьць. Ён даваў надзею на тое, што ў нас будзе цэлае пакаленьне людзей, пазбаўленых жывой крыніцы мовы, аднак людзей, якім можна перадаверыць далейшы лёс мовы, бо яны захаваюць, данясуць, разаўюць тое, што было закладзена натураю мовы».
«Гэты год, які мінуў, мне вельмі не хапала Юрася ў двух розных аспэктах. Па-першае, як сябра, як блізкага і любімага чалавека, як чалавека ўнікальна мяккай душы, як чалавека, ад якога я ніколі ня чуў крыку альбо брыдкага слова. І, па-другое, як аднаго з найлепшых беларускіх філёлягаў, лінгвістаў, якому я найбольш у гэтым сьвеце давяраў у справе беларускай мовы. Як ня раз казалі іншыя яго сябры, здараюцца моманты, калі ты думаеш — а што б сказаў Юрась пра гэта, як тут правільна напісаць, як тут слушна зрабіць?..
Зьміцер Саўка, філёляг, сябра і калега Юрася Бушлякова:
«Юрась Бушлякоў для мяне, найперш, вялікі сябар. У нас была агульнасьць ня проста душэўная, чалавечая, а агульнасьць ідэйная, якая ўсё мацавала, робячы Юрася першым сярод маіх сяброў. Гэтая агульнасьць — у разуменьні таго, што такое мова, якое яна мае значэньне, і якія яе будучыя шляхі, і таго, як мова зможа перамагчы, вярнуцца да грамадзтва.
Вядома, мы зь ім спрачаліся, былі моманты, калі мы абсалютна не пагаджаліся, але ягоная нязгода са мною заўсёды схіляла мяне па-новаму зірнуць на нейкія зьявы. Я спадзяюся, што і мая нязгода заўсёды глыбока западала яму і прымушала таксама штосьці перааналізаваць, яшчэ раз перагледзець, яшчэ раз зьвярнуцца да аргумэнтацыі і ацаніць, ці дастаткова яна моцная. Мы падчас спрэчак вельмі часта прыходзілі да высновы, што як апанэнты мелі рацыю. Юрась Бушлякоў — чалавек, зь якім заўсёды можна было сумерыць сваю рацыю ці сваю нярацыю.