Сябры колішняга старшыні віцебскай суполкі Кансэрватыўна-Хрысьціянскай партыі БНФ адведалі ягоную магілу ў вёсцы Друкава. А таксама ўшанавалі памяць ахвяраў сталінскіх рэпрэсіяў, расстраляных пад вёскай Паляі Віцебскага раёну.
Да Ўладзімера Плешчанкі ягоныя былыя сябры і аднадумцы прыходзяць штогод. Штогод некалькі бел-чырвона-белых сьцягоў лунае над могілкамі паміж вёскай Друкава і Вароны, дзе жыў спадар Плешчанка. І дзе ў траўні 2006 году раптоўна спынілася ягонае хворае сэрца.
На пахаваньне тады зьехаліся аднапартыйцы з усяе Беларусі. А грошы на надмагільны помнік і добраўпарадкаваньне магілы зьбіраў цягам наступнага году бліжэйшы сябар Плешчанкі, апазыцыянэр Барыс Хамайда. Ахвяраваньні прыносілі проста да «сіняга дому» — будынка ў цэнтры Віцебска, каля якога Плешчанка з Хамайдам ладзілі пікеты. І дзе цяпер Барыс Хамайда застаўся адзін, стаўшы распаўсюднікам незалежнай прэсы.
Штогод на Дзяды ён прыходзіць на магілу сябра і расказвае пра ўсё, што адбываецца ў горадзе і краіне. Разам зь ім — яшчэ некалькі чалавек, якія памятаюць Ўладзімера Плешчанку.
Вяртаючыся з могілак у Віцебск, Барыс Хамайда зь сябрамі абавязкова адведвае яшчэ адно месца. Каля самай шашы Віцебск-Лёзна, кілямэтраў за 7 ад гораду, на ўзьлеску стаіць самаробны мэмарыял у памяць пра расстраляных пад вёскай Паляі людзей, ахвяраў сталінскіх рэпрэсіяў.
З дарогі добра відаць некалькі крыжоў, пастаўленых у розныя часы паводле ініцыятывы прадстаўнікоў розных партый і рухаў. Самы вялікі крыж з надпісам «Ахвярам таталітарнага рэжыму» ўзвышаецца над іншымі. На гэтыя крыжы Аляксандар Салаўян навязаў сёньня бел-чырвона-белыя стужкі. Потым былі ўзьнятыя нацыянальныя сьцягі, і над месцам сталінскіх расстрэлаў прагучала малітва «Ойча наш».
Віцебскія актывісты вераць, што некалі тут будзе сапраўдны мэмарыял, і памяць ахвяраў сталінскіх рэпрэсій будзе шанавацца на дзяржаўным узроўні. Але пакуль менавіта прадстаўнікі дэмакратычнага руху прыяжджаюць сюды некалькі разоў на год, каб добраўпарадкаваць тэрыторыю, пафарбаваць крыжы, ускласьці кветкі, запаліць сьвечкі.
Да Ўладзімера Плешчанкі ягоныя былыя сябры і аднадумцы прыходзяць штогод. Штогод некалькі бел-чырвона-белых сьцягоў лунае над могілкамі паміж вёскай Друкава і Вароны, дзе жыў спадар Плешчанка. І дзе ў траўні 2006 году раптоўна спынілася ягонае хворае сэрца.
На пахаваньне тады зьехаліся аднапартыйцы з усяе Беларусі. А грошы на надмагільны помнік і добраўпарадкаваньне магілы зьбіраў цягам наступнага году бліжэйшы сябар Плешчанкі, апазыцыянэр Барыс Хамайда. Ахвяраваньні прыносілі проста да «сіняга дому» — будынка ў цэнтры Віцебска, каля якога Плешчанка з Хамайдам ладзілі пікеты. І дзе цяпер Барыс Хамайда застаўся адзін, стаўшы распаўсюднікам незалежнай прэсы.
Штогод на Дзяды ён прыходзіць на магілу сябра і расказвае пра ўсё, што адбываецца ў горадзе і краіне. Разам зь ім — яшчэ некалькі чалавек, якія памятаюць Ўладзімера Плешчанку.
Вяртаючыся з могілак у Віцебск, Барыс Хамайда зь сябрамі абавязкова адведвае яшчэ адно месца. Каля самай шашы Віцебск-Лёзна, кілямэтраў за 7 ад гораду, на ўзьлеску стаіць самаробны мэмарыял у памяць пра расстраляных пад вёскай Паляі людзей, ахвяраў сталінскіх рэпрэсіяў.
З дарогі добра відаць некалькі крыжоў, пастаўленых у розныя часы паводле ініцыятывы прадстаўнікоў розных партый і рухаў. Самы вялікі крыж з надпісам «Ахвярам таталітарнага рэжыму» ўзвышаецца над іншымі. На гэтыя крыжы Аляксандар Салаўян навязаў сёньня бел-чырвона-белыя стужкі. Потым былі ўзьнятыя нацыянальныя сьцягі, і над месцам сталінскіх расстрэлаў прагучала малітва «Ойча наш».
Віцебскія актывісты вераць, што некалі тут будзе сапраўдны мэмарыял, і памяць ахвяраў сталінскіх рэпрэсій будзе шанавацца на дзяржаўным узроўні. Але пакуль менавіта прадстаўнікі дэмакратычнага руху прыяжджаюць сюды некалькі разоў на год, каб добраўпарадкаваць тэрыторыю, пафарбаваць крыжы, ускласьці кветкі, запаліць сьвечкі.