«Ня ной», — сказала яму жонка і паклала слухаўку.
Дождж ішоў у Менску ўжо месяц. Спачатку, як водзіцца, затапіла Нямігу, потым станцыю мэтро каля парку Чалюскінцаў. Потым увесь Менск неяк пляснуў, хлюпнуў, булькнуў і папоўз у бакі, нібыта быў зроблены з паперы. Дождж. Зь ім можна было б звыкнуцца, калі б ён даваў хаця б трохі пярэдыху. Ці хаця б вясёлку па выходных — гэты эрзац салюту. А так — гэта нагадвала нейкае катаваньне музыкай: калі ўвесь час слухаеш той самы матыў, на сьценку палезеш ад тугі. Як людзі лезуць з вады падчас паводкі на ўсё, што яшчэ можа ўздымацца над паверхняй: на слупы, помнікі, дахі, на супрацоўнікаў МНС, на шыю бацькам і дзяржаве, на дрэвы, якія раптам зрабіліся такія малыя, як у дзяцінстве. Зь лілёвых хмараў ліло за каўнеры дамоў, проста ў торбы з дакумэнтамі, сакрэтнымі і не зусім, Менск струменіў, цырчэў, булькатаў, адплёўваўся і пеніўся, Менск стаяў пад душам, а дождж стаяў над душой.
«Ня ной».
Яна была моцная жанчына і не баялася дажджу. Яна лічыла, што ён хутка скончыцца. Таму што прагноз быў суцяшальны. Ён і месяц таму быў суцяшальны. І калі яны жаніліся, ён быў вельмі спрыяльны, гэты прагноз. А цяпер яму хацелася павесіцца.
Ідучы па калена ў вадзе на працу, ён раптам адчуў, як нехта схапіў яго за нагу. Гэта быў вадалаз. Ён вылаяўся. Вадалаз, напэўна, таксама. Так яны доўга стаялі і лаяліся. Праз гэта ён спазьніўся на працу. Калі прыйшоў на склад, абодва ягоныя памочнікі-недарэкі ўжо сядзелі ля калярыфэра — сушылі пер’е. Справа Голубеў, а зьлева Варонін. Ці наадварот. Ён заўжды іх блытаў.
Чаго сядзім? — кінуў ён замест прывітаньня, і яны нехаця падняліся. Замычалі нешта, а што — хто іх разьбярэ.
Шэф зьявіўся хвілін празь пятнаццаць, і сёньня ён быў відавочна не ў гуморы. Кінуў парасон у кут, зьняў рыбацкія гумовыя боты да калена, пасьпешліва падышоў да стэляжоў, на якія абы-як быў напханы тавар, бясконцыя бляшанкі з тушонкай: сьвініна, ялавічына, цяляціна, каніна, кураціна, індычаціна, трусяціна, кансэрвы: ласось, стронга, скумбрыя, шпроты, а яшчэ разнастайныя слоікі: марынады, мідыі ва ўласным соку, лісічкі, гуркі, перцы, масьліны і іншыя дары прыроды — усё гэта цьмяна паблісквала ў сьвятле адзінай на складзе лямпачкі.
Так, — сказаў заклапочана шэф і паглядзеў яму проста ў вочы. — Справы такія. Пакідаем тут кожнага гатунку па дзьве штукі. Астатняе сьпісваем нафіг. Праз гадзіну машына прыедзе, забярэ. Часу мала. А ты...
Шэф задумаўся.
Ты сёньня нікуды не сыходзіш. Пасьля абеду забіраеш сына, жонку і сядзіш зь імі тут. Да ўпору. І, галоўнае, дзьверы замкнуць не забудзь.
А вы?
А мне трэба зьнікнуць. Тэрмінова.
Мікалаіч, дык а як жа...?
Ня ной, — пахітаў галавой шэф. — Паслухаеш мяне — можа, усё яшчэ і абыдзецца. Ну, мне пара, давай.
І, забыўшыся пра парасон, шэф выскачыў пад дождж. Як быў, у пінжаку. Нават рукі не паціснуў.
Чулі, што шэф сказаў? — гыркнуў ён на Голубева і Вароніна. — Кожнага па дзьве штукі, астатняе выносім у двор. Потым сядзім тут, нікуды не выходзім. Вы мне яшчэ спатрэбіцеся.
А сам узяў шэфаў парасон і, уцягнуўшы галаву ў плечы, паскакаў па кладцы ў бок праспэкту, на хаду выцягваючы свой дапатопны тэлефон. Але той не працаваў. Неба пацямнела. Дождж ліў усё мацней. Пасьпець бы, падумаў ён раптам. Можа, усё яшчэ і праўда абыдзецца. Што ўсё, ён дакладна ня ведаў, але гэта было ўжо няважна. Насустрач яму паволі плыў труп сабакі. Чорнага, пародзістага. Ён адштурхнуў яго канцом парасона, лёг у ваду і падставіў твар цяжкім, як аплявухі, кроплям.
Дождж ішоў у Менску ўжо месяц. Спачатку, як водзіцца, затапіла Нямігу, потым станцыю мэтро каля парку Чалюскінцаў. Потым увесь Менск неяк пляснуў, хлюпнуў, булькнуў і папоўз у бакі, нібыта быў зроблены з паперы. Дождж. Зь ім можна было б звыкнуцца, калі б ён даваў хаця б трохі пярэдыху. Ці хаця б вясёлку па выходных — гэты эрзац салюту. А так — гэта нагадвала нейкае катаваньне музыкай: калі ўвесь час слухаеш той самы матыў, на сьценку палезеш ад тугі. Як людзі лезуць з вады падчас паводкі на ўсё, што яшчэ можа ўздымацца над паверхняй: на слупы, помнікі, дахі, на супрацоўнікаў МНС, на шыю бацькам і дзяржаве, на дрэвы, якія раптам зрабіліся такія малыя, як у дзяцінстве. Зь лілёвых хмараў ліло за каўнеры дамоў, проста ў торбы з дакумэнтамі, сакрэтнымі і не зусім, Менск струменіў, цырчэў, булькатаў, адплёўваўся і пеніўся, Менск стаяў пад душам, а дождж стаяў над душой.
«Ня ной».
Яна была моцная жанчына і не баялася дажджу. Яна лічыла, што ён хутка скончыцца. Таму што прагноз быў суцяшальны. Ён і месяц таму быў суцяшальны. І калі яны жаніліся, ён быў вельмі спрыяльны, гэты прагноз. А цяпер яму хацелася павесіцца.
Ідучы па калена ў вадзе на працу, ён раптам адчуў, як нехта схапіў яго за нагу. Гэта быў вадалаз. Ён вылаяўся. Вадалаз, напэўна, таксама. Так яны доўга стаялі і лаяліся. Праз гэта ён спазьніўся на працу. Калі прыйшоў на склад, абодва ягоныя памочнікі-недарэкі ўжо сядзелі ля калярыфэра — сушылі пер’е. Справа Голубеў, а зьлева Варонін. Ці наадварот. Ён заўжды іх блытаў.
Чаго сядзім? — кінуў ён замест прывітаньня, і яны нехаця падняліся. Замычалі нешта, а што — хто іх разьбярэ.
Шэф зьявіўся хвілін празь пятнаццаць, і сёньня ён быў відавочна не ў гуморы. Кінуў парасон у кут, зьняў рыбацкія гумовыя боты да калена, пасьпешліва падышоў да стэляжоў, на якія абы-як быў напханы тавар, бясконцыя бляшанкі з тушонкай: сьвініна, ялавічына, цяляціна, каніна, кураціна, індычаціна, трусяціна, кансэрвы: ласось, стронга, скумбрыя, шпроты, а яшчэ разнастайныя слоікі: марынады, мідыі ва ўласным соку, лісічкі, гуркі, перцы, масьліны і іншыя дары прыроды — усё гэта цьмяна паблісквала ў сьвятле адзінай на складзе лямпачкі.
Так, — сказаў заклапочана шэф і паглядзеў яму проста ў вочы. — Справы такія. Пакідаем тут кожнага гатунку па дзьве штукі. Астатняе сьпісваем нафіг. Праз гадзіну машына прыедзе, забярэ. Часу мала. А ты...
Шэф задумаўся.
Ты сёньня нікуды не сыходзіш. Пасьля абеду забіраеш сына, жонку і сядзіш зь імі тут. Да ўпору. І, галоўнае, дзьверы замкнуць не забудзь.
А вы?
А мне трэба зьнікнуць. Тэрмінова.
Мікалаіч, дык а як жа...?
Ня ной, — пахітаў галавой шэф. — Паслухаеш мяне — можа, усё яшчэ і абыдзецца. Ну, мне пара, давай.
І, забыўшыся пра парасон, шэф выскачыў пад дождж. Як быў, у пінжаку. Нават рукі не паціснуў.
Чулі, што шэф сказаў? — гыркнуў ён на Голубева і Вароніна. — Кожнага па дзьве штукі, астатняе выносім у двор. Потым сядзім тут, нікуды не выходзім. Вы мне яшчэ спатрэбіцеся.
А сам узяў шэфаў парасон і, уцягнуўшы галаву ў плечы, паскакаў па кладцы ў бок праспэкту, на хаду выцягваючы свой дапатопны тэлефон. Але той не працаваў. Неба пацямнела. Дождж ліў усё мацней. Пасьпець бы, падумаў ён раптам. Можа, усё яшчэ і праўда абыдзецца. Што ўсё, ён дакладна ня ведаў, але гэта было ўжо няважна. Насустрач яму паволі плыў труп сабакі. Чорнага, пародзістага. Ён адштурхнуў яго канцом парасона, лёг у ваду і падставіў твар цяжкім, як аплявухі, кроплям.