На думку Вітаўта Кіпеля, дырэктара Беларускага Інстытуту навукі і мастацтва ў Ню-Ёрку, працы Міколы Ермаловіча маюць усясьветнае значэньне. Ён згадвае… Гэта асаблівая страта для беларускай навукі, асабліва, для навукі дзяржаўніцкае плыні. Зь Міколамс Ермаловічам асабіста я знаёмы ад 1991 году, калі ўпершыню ў траўні тога году мы, група з Амэрыкі, прыехалі ў Беларусь, на кангрэс беларусістаў у Менску. Гэта было спатканьне з Бацькаўшчынай пасьля блізу 50-гадовай разлукі. Тады якраз валкавалася, выходзіла ў сьвет Ермаловічава "Старажытная Беларусь", і ён азнаёміў нас зь некаторымі прынцыпамі і структурай гэтай кнігі, што, безумоўна, мы адразу падтрымалі. Мікола Ермаловіч ад 91 году раптоўна стаўся ведамым і на Захадзе, бо ягоная кніга адразу ж зрабіла моцнае ўражаньне ў навуковых колах Амэрыкі і Канады. Бадай на кожнай канфэрэнцыі, на кожнай сустрэчы славістаў і неславістаў ягоная кніга абмяркоўвалася, абмяркоўваліся ягоныя пагляды, ягоная тэхніка, ягоны спосаб думаньня ў фармаваньні беларускай дзяржаўнасьці. І мушу сказаць, што ён – адзін зь першых, хто дапамог замацаваць, ці ўклаў свае цагліны у замацаваньне ідэі нашай дзяржаўнасьці. Якраз Мікола Ермаловіч наступнымі сваімі працамі разьбіваў тыя канцэпцыі, што Беларусь ніколі ня мела свае дзяржавы. Ягоную кнігу можна знайсьці ў сотнях бібліятэкаў Амэрыкі, Канады, а таксама, як казалі славісты, яна патрапіла ў Паўднёвую Амэрыку. Для беларускай гістарыяграфіі, для беларускай нацыі гэта – велізарная згуба. Мікола Ермаловіч застанецца тым слупом (у навуковым бачаньні гэтага слова), на які будуць спасылацца, аглядацца, глядзець яшчэ шмат пакаленьняў беларускіх гісторыкаў.
На думку Вітаўта Кіпеля, дырэктара Беларускага Інстытуту навукі і мастацтва ў Ню-Ёрку, працы Міколы Ермаловіча маюць усясьветнае значэньне. Ён згадвае… Гэта асаблівая страта для беларускай навукі, асабліва, для навукі дзяржаўніцкае плыні. Зь Міколамс Ермаловічам асабіста я знаёмы ад 1991 году, калі ўпершыню ў траўні тога году мы, група з Амэрыкі, прыехалі ў Беларусь, на кангрэс беларусістаў у Менску. Гэта было спатканьне з Бацькаўшчынай пасьля блізу 50-гадовай разлукі. Тады якраз валкавалася, выходзіла ў сьвет Ермаловічава "Старажытная Беларусь", і ён азнаёміў нас зь некаторымі прынцыпамі і структурай гэтай кнігі, што, безумоўна, мы адразу падтрымалі. Мікола Ермаловіч ад 91 году раптоўна стаўся ведамым і на Захадзе, бо ягоная кніга адразу ж зрабіла моцнае ўражаньне ў навуковых колах Амэрыкі і Канады. Бадай на кожнай канфэрэнцыі, на кожнай сустрэчы славістаў і неславістаў ягоная кніга абмяркоўвалася, абмяркоўваліся ягоныя пагляды, ягоная тэхніка, ягоны спосаб думаньня ў фармаваньні беларускай дзяржаўнасьці. І мушу сказаць, што ён – адзін зь першых, хто дапамог замацаваць, ці ўклаў свае цагліны у замацаваньне ідэі нашай дзяржаўнасьці. Якраз Мікола Ермаловіч наступнымі сваімі працамі разьбіваў тыя канцэпцыі, што Беларусь ніколі ня мела свае дзяржавы. Ягоную кнігу можна знайсьці ў сотнях бібліятэкаў Амэрыкі, Канады, а таксама, як казалі славісты, яна патрапіла ў Паўднёвую Амэрыку. Для беларускай гістарыяграфіі, для беларускай нацыі гэта – велізарная згуба. Мікола Ермаловіч застанецца тым слупом (у навуковым бачаньні гэтага слова), на які будуць спасылацца, аглядацца, глядзець яшчэ шмат пакаленьняў беларускіх гісторыкаў.