На пасяджэньні рады парляманцкага сходу беларуска-расейскага саюзу, які адбываецца ў Санкт-Пецярбургу, абмяркоўваюцца аспэкты эканамічнай і палітычнай інтэграцыі. У Пецярбургу, акрамя пасяджэньня так званай "двойкі", праходзіць і нарада "пяцёркі" - дэпутатаў Беларусі, Расеі, Казахстану, Кіргізіі і Таджыкістану. Акрамя таго - і гэта падаюць як галоўную падзею - сабралася і "дзясятка" - Савет міжпарламанцкай асамблеі краінаў СНД. Не абышлося і без прыемнага. Старшыня так званага "савету рэспублікі" Павал Шыпук з рук Ягора Строева атрымаў дыплём за" вялікі ўклад у правядзеньне пецярбурскага эканамічнага форуму". Да дыплёму прыклалі і залаты мэдаль. Канечне, на ўсё гэта можна было б глядзець як на дзіцячыя гульні дарослых людзей, бо СНД развальваецца на вачах - дастаткова ўзгадаць ўвядзеньне Туркменістанам візаў для грамадзянгаў краінаў СССР. Ды і беларуска-расейскі саюз, здавалася б, не дае тых выгодаў, на якія разьлчвалі ягоныя стваральнікі. Кіраўнік Дзяржаўнага мытнага камітэту Расеі Міхаіл Ванін заявіў учора, што толькі ў выніку разыходжаньня мытных тарыфаў на афармленьне замежных аўтамабіляў Расея губляе ў год 600 мільёнаў даляраў. 600 мільёнаў даляраў - лічба ўнушальная. Відавочна, да яе можна дадаць не адзін мільён, якія Расея губляе ў выніку ўвозу праз Беларусь адных толькі алкагольных вырабаў. І ўсё ж ёсьць падставы лічыць, што Крэмль згодны пайсьці і на значна большыя выдаткі, каб захаваць беларуска-расейскі саюз. Прыгадаем, што утрыманьне расейскага міратворчага кантынгэнту ў Косаве абыдзецца Маскве ў 200 мільёнаў даляраў, якія, зразумела, можна было б скарыстаць на лякарні, школы ці выплату пэнсіяў. Ні для кога не сакрэт, што ў Косава НАТА, па вялікім рахунку, можа абысьціся і без расейскіх міратворцаў, тым больш што дзеяньні расейскіх вайскоўцаў вызначаюцца непрадказальнасьцю. Кантынгент у Косаве патрэбны не НАТА, не сэрбам і нават не асабіста Мілошавічу - а самой Расеі, дзеля сьцьвярджэньня ўласнай вартасьці. І, канечне, дзеля таго, каб захаваць, як кажуць крамлёўскія палітыкі, "фарпост расейскіх геастратэгічных інтарэсаў". І калі гэты інтэрас на Балканах каштуе 200 мільёнаў даляраў - можна меркаваць, што ўтрыманьне ў зоне свайго ўплыву Беларусі вартае сумы і ўтрая, і ў дзесяцера большай. Фактычна, на працягу апошніх гадоў Расея крэдытуе Лукашэнку, забясьпечваючы падтрыманьне нейкага мінімальнага ўзроўню жыцьця абсалютнай большасьць беларускага насельніцтва. Памеры цяперашніх беларускіх пэнсіяў гэта зьдзек над тымі, хто добрасумленна адпрацаваў ўсё жыцьцё "на дзяржаву". Яшчэ большы зьдзек - мірэрныя заробкі маладых людзей, поўных сілы. Аднак людзі абыходзяцца мінімумам. І ўжо - не адзін год. Такі ўзровень жыцьця ў Польшчы ці ў Чэхіі ( ня будзем казаць пра больш разьвітыя краіны) меў бы вынікам выхад тысячаў людзей на вуіцы і зьмену кіраўніцтва. Беларусы ж прыцярпеліся. Большасьць лічыць, што той мінімум умоваў, які ўдаецца вырваць у дзяржавы, дазвалае не памерці - і дзякуй Богу. Зазначым, што гэты мінімум можа падтрымлівацца як заўгодна доўга. І цярпеньне, відаць, таксама. Вось на Кубе сярэдні заробак - восем восем даляраў у месяц, у Паўночнай Карэі ён не дасягае даляру, а рэжымы існуюць дзесяцігоддзі. Гэтыя краіны знаходзяцца ў ізаляцыі - а лукашэнкаўская Беларусь можа разьлічваць на падтрымку Расеі аж да таго часу, пакуль тая не адмовіцца ад сваіх "геастратэгічных інтарэсаў". Дадамо, што ў іншых варунках краіна з такім геапалітычным становішчам, як Беларусь, магла б коштам уласных рэсурсаў стварыць разьвітую эканоміку ды ды пазбавіцца ад зьневажальнай залежнасьці. Бо заўсёды лепш залежыць ад уласнага розуму, чым ад спагады суседа.
На пасяджэньні рады парляманцкага сходу беларуска-расейскага саюзу, які адбываецца ў Санкт-Пецярбургу, абмяркоўваюцца аспэкты эканамічнай і палітычнай інтэграцыі. У Пецярбургу, акрамя пасяджэньня так званай "двойкі", праходзіць і нарада "пяцёркі" - дэпутатаў Беларусі, Расеі, Казахстану, Кіргізіі і Таджыкістану. Акрамя таго - і гэта падаюць як галоўную падзею - сабралася і "дзясятка" - Савет міжпарламанцкай асамблеі краінаў СНД. Не абышлося і без прыемнага. Старшыня так званага "савету рэспублікі" Павал Шыпук з рук Ягора Строева атрымаў дыплём за" вялікі ўклад у правядзеньне пецярбурскага эканамічнага форуму". Да дыплёму прыклалі і залаты мэдаль. Канечне, на ўсё гэта можна было б глядзець як на дзіцячыя гульні дарослых людзей, бо СНД развальваецца на вачах - дастаткова ўзгадаць ўвядзеньне Туркменістанам візаў для грамадзянгаў краінаў СССР. Ды і беларуска-расейскі саюз, здавалася б, не дае тых выгодаў, на якія разьлчвалі ягоныя стваральнікі. Кіраўнік Дзяржаўнага мытнага камітэту Расеі Міхаіл Ванін заявіў учора, што толькі ў выніку разыходжаньня мытных тарыфаў на афармленьне замежных аўтамабіляў Расея губляе ў год 600 мільёнаў даляраў. 600 мільёнаў даляраў - лічба ўнушальная. Відавочна, да яе можна дадаць не адзін мільён, якія Расея губляе ў выніку ўвозу праз Беларусь адных толькі алкагольных вырабаў. І ўсё ж ёсьць падставы лічыць, што Крэмль згодны пайсьці і на значна большыя выдаткі, каб захаваць беларуска-расейскі саюз. Прыгадаем, што утрыманьне расейскага міратворчага кантынгэнту ў Косаве абыдзецца Маскве ў 200 мільёнаў даляраў, якія, зразумела, можна было б скарыстаць на лякарні, школы ці выплату пэнсіяў. Ні для кога не сакрэт, што ў Косава НАТА, па вялікім рахунку, можа абысьціся і без расейскіх міратворцаў, тым больш што дзеяньні расейскіх вайскоўцаў вызначаюцца непрадказальнасьцю. Кантынгент у Косаве патрэбны не НАТА, не сэрбам і нават не асабіста Мілошавічу - а самой Расеі, дзеля сьцьвярджэньня ўласнай вартасьці. І, канечне, дзеля таго, каб захаваць, як кажуць крамлёўскія палітыкі, "фарпост расейскіх геастратэгічных інтарэсаў". І калі гэты інтэрас на Балканах каштуе 200 мільёнаў даляраў - можна меркаваць, што ўтрыманьне ў зоне свайго ўплыву Беларусі вартае сумы і ўтрая, і ў дзесяцера большай. Фактычна, на працягу апошніх гадоў Расея крэдытуе Лукашэнку, забясьпечваючы падтрыманьне нейкага мінімальнага ўзроўню жыцьця абсалютнай большасьць беларускага насельніцтва. Памеры цяперашніх беларускіх пэнсіяў гэта зьдзек над тымі, хто добрасумленна адпрацаваў ўсё жыцьцё "на дзяржаву". Яшчэ большы зьдзек - мірэрныя заробкі маладых людзей, поўных сілы. Аднак людзі абыходзяцца мінімумам. І ўжо - не адзін год. Такі ўзровень жыцьця ў Польшчы ці ў Чэхіі ( ня будзем казаць пра больш разьвітыя краіны) меў бы вынікам выхад тысячаў людзей на вуіцы і зьмену кіраўніцтва. Беларусы ж прыцярпеліся. Большасьць лічыць, што той мінімум умоваў, які ўдаецца вырваць у дзяржавы, дазвалае не памерці - і дзякуй Богу. Зазначым, што гэты мінімум можа падтрымлівацца як заўгодна доўга. І цярпеньне, відаць, таксама. Вось на Кубе сярэдні заробак - восем восем даляраў у месяц, у Паўночнай Карэі ён не дасягае даляру, а рэжымы існуюць дзесяцігоддзі. Гэтыя краіны знаходзяцца ў ізаляцыі - а лукашэнкаўская Беларусь можа разьлічваць на падтрымку Расеі аж да таго часу, пакуль тая не адмовіцца ад сваіх "геастратэгічных інтарэсаў". Дадамо, што ў іншых варунках краіна з такім геапалітычным становішчам, як Беларусь, магла б коштам уласных рэсурсаў стварыць разьвітую эканоміку ды ды пазбавіцца ад зьневажальнай залежнасьці. Бо заўсёды лепш залежыць ад уласнага розуму, чым ад спагады суседа.