Элегантнае, вытанчанае, з густам наўпрост з Парыжу.
Французскае слова з корневым значэньнем “дзень”, якое толькі напачатку
ды напрыканцы стагодзьдзя мела рэальнае значэньне ў Беларусі.
10 гадоў нашаніўскае пары перад саветамі і 10 гадоў незалежнага друку
пасьля іх плюс пару дзесяцігодзьдзяў калатнечы за Польшчай у Заходняй Беларусі,
ды шматлікія эмігранцкія выданьні ў Амэрыцы, Эўропе і Аўстраліі, ды самвыдат
– няшмат, хаця ня так і мала.
Журналістыка журчыць, часам бярэ на сябе ролю журы, наводзіць
журбу, жартуе з вагнём і вучыць не журыцца.
У Беларусі ўлада й журналісты як казачныя ліса й журавель: што
добра аднаму, не пасуе другому.
Журналістыка пад прымусам ідзе мэтастазамі, чарнее, курчыцца
й гіне: урадавыя ордэны на афіцыйных газэтах і ў афіцыйных журналістаў
– трупныя знакі прафэсійнае зьнявагі. Белыя плямы, глушылкі, драконаўскія
суды, штрафы й закрыцьці – прафэсійныя ўзнагароды беларускае незалежнае
журналістыкі.
Журналістыкі не бывае без свабоды; у ХХ стагодзьдзі свабода немагчымая
без журналістаў.
Аляксандар Лукашук
