Ці занадта гарачыя мы галовы, беларусы, ці вінецца ў нашых галовах
каторае ўжо стагодзьдзе ад гістарычнай спустэленасьці, але і надараецца
– няма куды галаву прытуліць, жывучы на Бацькаўшчыне.
Хоць галавой аб сьцяну біся, хоць хапайся аберуч за галаву,
а з хворае галавы на здаровую ня зваліш – самі хілім галовы
перад авечымі галовамі адрачэнцаў, маўляў, карона з галавы
ня зваліцца.
Але і на калодку ці варта класьці нашую сьветлую галаву. Здаўна
ж казалі пра мудрага, адказнага чалавека захоплена – галава! Здаўна
ўшаноўвалі гаспадара-дбайцу за галаву, і ў сям’і, і ў дзяржаве.
Цяпер на скрут галавы пнемся пад чужую ўладу, быццам самі парабіліся
дзіравымі дубовымі галовамі. У іншага ж народу не знасіць было б
галавы таму валадару, які з галавою кінуўся ў чужое балота
бруд расхлёбваць.
Мы з галавы да ног падданыя, адданыя рабы. Прачынаемся і засынаем
азіраючыся на тых, хто вякамі нам дурыць галаву.
А насамрэч гісторыя нястомна і доказна даводзіць: узьняўшы галаву
– жыць сьвятлей. Глядзіш, апынецца, што мы на галаву вышэй за тых,
каму чалом б’ем празь вякі.
Але ж ня тым у нас пакуль галовы забітыя.
Антаніна Хатэнка
