Блін. Ці ня ўсім беларусам адразу завінулася ў галаве: “прапахлая
блінамі раніца сонцам коціцца ў хату”. І бліны, як тое сьвяціла
Сонца, узыходзяць на стол урачыста і велічна.
Бліны са шкваркамі, з вачастай яечняй, з грыбной поліўкай, са
сьмятанай, з сочывам альбо мёдам. Бліны масьленічныя, вялікодныя,
дзядоўскія і будзённыя, што надавалі дням сьвяточнасьць. І калядныя бліны
ладныя.
Здаецца мы вырасьлі на блінах, як тыя блінцы на дражджах.
Здаецца нашыя пульхныя блінцы і тонкія як лісьціны, названыя ў народзе
“божымі анучкамі”, насамрэч выклікаюць да Беларусі шчодрае сонца, рытуальна-абрадава
прыцягваюць сьвятло й цяпло.
А хто ж забудзецца пра слодыч і жар блінцоў з коласавае “Новае
Зямлі”, якія зайздросна смакуе дзядзька Антось з гуртом малечы.
А якія шыкоўныя бліны пеклі багі на Парнасе, зь якім гонарам
падавала іх на стол цудная Геба?
Далібог, варта разьбіцца ў блін, каб усмакавацца беларускімі
блінамі. Уганараваныя ды аблашчаныя ўсенароднай любоўю, блінцы
вяршаць разам з намі ды вялікім сонцам вечны кругазварот жыцьця. Гадуюць,
мацуюць і жывяць Яе Вялікасьць Нацыю.
З блінцамі лягчэй адольваюцца памінаньне і скруха. Блінцом
найперш частуюць дух продка, а затым каштуюць у сям’і самі.
Таму й кажуць спрадаўна – першы блін камяком, бо першы прапануецца
роду, дзядам. Узяў сабе – засядзе камяком.
Як позіркам кінуць у мінуласьць ды прышласьць, дык з блінамі
перажываюцца і згуба і адчай. І жылося б нам, як блінцы пячэм –
грацыёзна і складна. Каб… Каб не падступіла нястача памяці.
Бліны яшчэ сяк-так гатуем і ямо, але не шануем іх магічнай абрадавай
сутнасьці. Цяпер што ні слова, дык лаюцца нашыя суграмадзяне найменьнем
нявіннага блінца. І гучыць паўсюль зьняважнае,
грэблівае – “блін”. Ажно годны беларускі блінец чырванее. Вось-вось камяком у горле стане. Антаніна Хатэнка
грэблівае – “блін”. Ажно годны беларускі блінец чырванее. Вось-вось камяком у горле стане. Антаніна Хатэнка