Аднойчы я заўважыў нешта незвычайнае. Як бы мой бацька не сядаў за
стол і ня еў – заўсёды пасьля яго заставаўся недаедзены кавалачак хлеба.
Я памятаю, як на яго лаялася нават мама, таму што мы ніколі не былі разбэшчаныя
тым, каб хлеба ў нас было многа.
Я ня мог зразумець доўгі час, што гэта такое. І нават не зразумеў гэтага
тады, калі бацька мой пайшоў у нябыт. А вось аднойчы да мяне ў сьне прыйшла
разгадка гэтага фэнамэну.
А справа ў тым, што мой бацька ў сваю бытнасьць, якая прыпала на нялёгкі
час – ён быў вязьнем спачатку фашыстоўскіх, а потым савецкіх лягероў –
заўсёды думаў пра тое, што ёсьць заўтрашні дзень, і трэба пакінуць нешта
на заўтра. І яшчэ большае дзіва адбылося, калі я за сабой заўважыў: што
я раптам таксама гэты кавалачак хлеба пакідаю на заўтрашні дзень. Для мяне
гэта вельмі сумна.
Анатоль Жук, Менск
